Η πρώτη μεγάλη απώλεια του Βρετανικού ναυτικού στον Α΄Παγκόσμιο Πόλεμο λαμβάνει χώρα όταν το super-dreadnought θωρηκτό HMS Audacious, χτυπά σε νάρκη που είχε ποντίσει το γερμανικό επιδρομικό SS Berlin, βορειοδυτικά της Ιρλανδίας.
Το πλοίο, νεότατο έχοντας καθελκυστεί μόλις το 1912, εκτελούσε καθήκοντα περιπολίας, με το βρετανικό ναυτικό να ελέγχει την περιοχή γύρω από τους ναυστάθμους του.
Η έκρηξη της νάρκης το συντάραξε και άρχισε να παίρνει νερά κάτω από την πλώρη. Δεν υπήρχαν απώλειες αλλά ο κυβερνήτης, αγνοώντας πως στην περιοχή υπήρχε εχθρικό ναρκοπέδιο, θεώρησε πως χτυπήθηκε από τορπίλη υποβρυχίου και έστειλε το σήμα “εγκαταλείψατε την περιοχή” στα υπόλοιπα πλοία της Μοίρας. Αμέσως, όλα τα μεγάλα πολεμικά αποχώρησαν για ασφάλεια ενώ τα αντιτορπιλικά άρχισαν να ψάχνουν το εχθρικό υποβρύχιο.
Με την ταχύτητα του “Audacious” να έχει μειωθεί σημαντικά, οι προσπάθειες περιορισμού της εισροής υδάτων, μετακίνησης του πλοίου σε ασφαλές λιμάνι ή έστω για τη βύθισή του στα αβαθή απέτυχαν. Το σκάφος πλημμύρισε σταδιακά και τελικά παρά τις προσπάθειες βυθίστηκε. Το πλήρωμά του διασώθηκε στο σύνολό του από το παραπλέον μεταγωγικό RMS Olympic (αδελφό πλοίου του Τιτανικού) και βρετανικά αντιτορπιλικά.
Αρχικά, το βρετανικό Ναυαρχείο προσπάθησε να αποκρύψει το γεγονός πως ένα από τα σύγχρονα θωρηκτά του βυθίστηκε τόσο εύκολα. Φοβούμενοι τον πόλεμο προπαγάνδας από τους Γερμανούς, τον αντίκτυπο στο ηθικό του λαού αλλά και για να κρύψουν την αμέλεια του βρετανικού Ναυτικού στον εντοπισμό του ναρκοπεδίου, επέβαλαν αυστηρά μέτρα αποσιώπησης. Έτσι το βυθισμένο πλοίο εμφανιζόταν καθόλη τη διάρκεια του πολέμου να συμμετέχει σε αποστολές ωστόσο οι φήμες οργίαζαν.
Οι Αμερικανοί επιβάτες του RMS Olympic όμως δεν περιορίζονταν από τα μέτρα του Ναυαρχείου και κυκλοφόρησαν φωτογραφίες από τη βύθιση, ακόμα κι ένα ερασιτεχνικό φιλμ, στις ΗΠΑ. Στη Γερμανία το HMS Audacious καταγράφηκε ως εχθρική απώλεια από το Νοέμβριο του 1914 αλλά το βρετανικό Ναυτικό απέρριπτε τις σχετικές δηλώσεις ως προϊόντα εχθρικής προπαγάνδας. Τελικά, τρεις μέρες μετά το τέλος του πολέμου, στις 14 Νοέμβριου του 1918, από βρετανικής πλευράς έγινε επιτέλους η παραδοχή της βύθισης (χρόνια αργότερα δηλαδή από το πραγματικό συμβάν)
Η σχετική έκθεση του Ναυαρχείου απέδωσε την καταστροφή σε πλημμελή μέτρα ετοιμότητας. Παρά το γεγονός ότι υπήρχε ρήγμα, οι φυλακές δεν ανέφεραν την ύπαρξη ναρκών, τα στεγανά δεν ήταν ασφαλισμένα και οι θυρίδες δεν ήταν κλειστές. Αν τα μέτρα αυτά είχαν ληφθεί, είναι πιθανόν η εισροή νερού να μην ήταν τόσο μεγάλη και οι αντλίες που λειτουργούσαν από τις μηχανές του πλοίου να μπορούσαν να την ελέγξουν. Οι παρατηρήσεις μετέβαλαν τις διαδικασίες ετοιμότητας που εφαρμόστηκαν στο εξής σε όλα τα πλοία του Βρετανικού Ναυτικού για κίνηση εν καιρώ πολέμου ακόμα και στα πιο ασφαλή ύδατα.
