Λίγο μετά το τέλος του ‘Α ΠΠ, ο Αμερικάνικος στρατός επεχείρησε ένα από τα πιο φιλόδοξα εγχειρήματα του μέχρι εκείνη την στιγμή: Χρησιμοποιώντας μονάχα φορτηγά για να διασχίσει τις ηπειρωτικές ΗΠΑ από μια άκρη μέχρι την άλλη. Ο Στρατός των ΗΠΑ ανυπομονούσε να αποδείξει την χρησιμότητα των φορτηγών σε μια σύρραξη και έτσι αποφάσισε να στείλει σχεδόν 100 φορτηγά από την Ουάσινγκτον, στην ανατολική ακτή, μέχρι το Σαν Φρανσίσκο στην Δυτική ακτή.
Το εγχείρημα ήταν κάτι το πολύ δύσκολο με τα δεδομένα της εποχής και πολλά μπορούσαν να πάνε στραβά: Τα φορτηγά θα μπορούσαν να χαλάσουν και οι κινητήρες τους να πάρουν φωτιά, οι στρατιώτες θα μπορούσαν να αρρωστήσουν, οι υποδομές όπως δρόμοι και γέφυρες θα μπορούσαν να είναι σε κακή κατάσταση.
Όμως ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν η πρώτη κυρία σύγκρουση στην οποία τα κάθε είδους οχήματα είχαν ουσιαστική συμβολή. Αυτοκίνητα και φορτηγά χρησιμοποιήθηκαν για πρώτη φορά σε μεγάλη κλίμακα, ώστε να μετακινήσουν ανθρώπους και προμήθειες σε μεγάλες αποστάσεις, κατά μήκος της πρώτης γραμμής. Με το εγχείρημα που είχε σχεδιάσει ο τότε Στρατός των ΗΠΑ επεδίωκε να επιδείξει, στους Αμερικάνους πολίτες, πως ένα σχετικά γρήγορο κονβόϊ από φορτηγά μπορούσε να διασχίσει τις ηπειρωτικές ΗΠΑ διανύοντας μια απόσταση 2432 μιλίων.
Για της επόμενες εξήντα μία ημέρες το κονβόϊ που αποτελούνταν από σχεδόν εκατό στρατιωτικά φορτηγά κάθε τύπου όπως για παράδειγμα φορτηγά μεταφοράς προσωπικού, ελαφρά φορτηγά, τρίκυκλα, αναγνωριστικά αυτοκίνητα, κινητά μαγειρεία και σιδεράδικα, ακόμη και ένα ελαφρύ άρμα μάχης Renault FT, θα διέσχιζαν τις ΗΠΑ από άκρη σε άκρη. Το κονβόϊ επάνδρωναν 24 αξιωματικοί, 15 παρατηρητές και 258 στρατιώτες. Η διαδρομή που ακολουθήθηκε ήταν η Lincoln Highway, που κατά μήκος της περνούσε από 350 πόλεις. Σήμερα ονομάζεται αυτοκινητόδρομος 30.
Ένα εξαιρετικά αξιοπρόσεκτο γεγονός είναι ότι ανάμεσα στους αξιωματικούς ήταν και μελλοντικός πρόεδρος των ΗΠΑ Ντουάιτ Αϊζενχάουερ, ο οποίος μάλιστα περιέγραψε τις συνθήκες του δρόμου (σαν υποδομή) σαν “Μέτριες και σε άλλες περιπτώσεις ανύπαρκτες”.
Το κονβοϊ είχε 230 ατυχήματα, ενώ προκάλεσε φθορές και ζημίες σε 88 γέφυρες. Εικοσιένα άτομα από το προσωπικό τραυματίστηκαν και δεν κατάφεραν να ολοκληρώσουν το ταξίδι. Αυτοί οι αριθμοί γίνονται πιο εντυπωσιακοί αν αναλογιστεί κανείς ότι η μέση ταχύτητα του ταξιδιού ήταν λιγότερο από έξι μίλια την ώρα. Όπως δείχνουν το ημερολόγιο της αποστολής, όσο το κονβόϊ πλησίαζε στον προορισμό του, τόσο περισσότερα προβλήματα αντιμετώπιζε όπως σκασμένα λάστιχα, μηχανικά προβλήματα, κλπ. Αναφέρθηκαν δε, ακόμη και προβλήματα λόγω κακής ποιότητας καυσίμου.
Από την άλλη αν και ένας από τους σκοπούς του κονβοϊ ήταν να είναι αυτοσυντήρητο έτσι ώστε να εξομοιώνει συνθήκες πολέμου, τα αλλεπάλληλα μπάρμπεκιου και οι διάφορες γιορτές που διοργάνωναν οι κάτοικοι των πόλεων μέσα από τις οποίες περνούσε έκανε κάτι τέτοιο αδύνατο.
Όπως και να έχει το κονβόϊ απέδειξε ότι πάρα τις δύσκολες συνθήκες το ταξίδι μέσα από τις ηπειρωτικές ΗΠΑ ήταν κάτι το εφικτό, εφόσον βεβαίως οι ΗΠΑ επένδυαν στο οδικό τους δίκτυο. Αυτό όντως συνέβαινε τα επόμενα χρόνια σε τοπικό επίπεδο, με κάθε μια από τις πολιτείες των ΗΠΑ να αναπτύσσει το δικό της ανεξάρτητο δίκτυο, ώσπου, τελικά ο πρόεδρος Αιζενχαουερ επένδυσε στους αυτοκινητοδρόμους, υπογράφοντας το Federal-Aid Highway act, χρηματοδοτώντας την κατασκευή 41,000 μιλίων αυτοκινητοδρόμων. Αυτή η επένδυση μείωσε τον χρόνο μετακίνησης σε τέσσερις μέρες από 61.
Απο την άλλη χάρη στο κονβόϊ ο Στρατός των ΗΠΑ, αναγνώρισε την ανάγκη της μηχανοκίνησης. Έτσι κατά τον Β ΠΠ ο Αμερικάνικος Στρατός ήταν πλήρως μηχανοκίνητος με φορτηγά, ανιχνευτικά και τεθωρακισμένα, την στιγμή που εξαιρετικά προηγμένοι στρατοί της εποχής όπως ο Γερμανικός, χρησιμοποιούσαν ακόμη, σε μεγάλο βαθμό άλογα. Η επιτυχία του Αμερικάνικου στρατού λοιπόν στον Β ΠΠ, ίσως οφείλεται εν μέρει σε αυτό το κονβόϊ που διέσχισε τις ΗΠΑ από άκρη σε άκρη το 1919.
Πηγή: Popular Mechanics
Πρώτη δημοσίευση 11/6/2019
