Ολοκληρώνεται η φασιστική «πορεία προς τη Ρώμη» (Marcia su Roma), μια πολιτική διαμαρτυρία που οργάνωσε ο Μουσσολίνι για προπαγανδιστικούς λόγους.
Ο Μουσσολίνι, πρώην κομμουνιστής και συνδικαλιστής, είχε εξελιχθεί στη δεκαετία του ’20 σε ένα κράμα συντηρητικού εθνικιστή με σοσιαλιστικές ιδέες και μακιαβελικά χαρακτηριστικά. Ονόμαζε την νέα ιδεολογία του φασισμό (από τη λέξη fascio, “δέσμη” ή “ένωση”) και οι ιδέες του διαχύθηκαν σε όλη την Ευρώπη ως αντίρροπο του κομμουνισμού και του καπιταλισμού. Τον προηγούμενο χρόνο, το μικρό αλλά ιδιαίτερα πειθαρχημένο και μαχητικό κόμμα του, είχε συνεργαστεί με την συντηρητική κυβέρνηση διαλύοντας απεργίες εργατών και αγροτών και προκαλώντας τις παραιτήσεις δημάρχων που πρόσκειντο στον κομμουνισμό. Όμως, στις αρχές Οκτωβρίου 1922, αντιλαμβανόμενος ότι οι συνεργάτες του απεργάζονταν τον παραγκωνισμό του, διακήρυξε ένα καθαρά εθνικιστικό πρόγραμμα εξουσίας και απαίτησε από τον βασιλιά της Ιταλίας να του δοθεί κυβερνητικός ρόλος.
Για να εκβιάσει την απόφαση, οργάνωσε μια πορεία 60.000 μελανοχιτώνων, μιας στρατιωτικά πειθαρχημένης «εθνικής πολιτοφυλακής για την περιφρούρηση του Έθνους» και βάδισε προς την Ρώμη σε μια επίδειξη ισχύος. Στην κεφαλή της πορείας τέθηκαν 4 σημαντικά μέλη του φασιστικού κινήματος, ο στρατηγός Εμίλιο ντε Μπόνο, οι ακτιβιστές Ίταλο Μπάλμπο και Μιχέλε Μπιάνκι κι ο Τσεζάρε-Μαρία ντε Βέκι (μελλοντικός διοικητής Δωδεκανήσου, που θα πρωτοστατήσει στην υπόθεση της βύθισης του καταδρομικού «Έλλη»). Ο ίδιος ο Μουσσολίνι δεν έλαβε μέρος αν και φρόντιζε να εμφανίζεται μεταξύ των κορυφαίων στις φωτογραφίσεις.
Τελικά, η πορεία πέτυχε το σκοπό της. Θορυβημένοι αλλά και εντυπωσιασμένοι (αν και μόλις 25.000 μελανοχίτωνες συμμετείχαν), βασιλιάς και πολιτική και οικονομική νομενκλατούρα, έδωσαν στον Μουσσολίνι το χρίσμα του σχηματισμού κυβέρνησης, σύμφωνα με το ιταλικό Σύνταγμα. Το μέλλον θα απεδείκνυε ότι ο Μουσσολίνι δεν θα χειραγωγείτο τόσο εύκολα.
Έτσι η 28η Οκτωβρίου έγινε εθνική και κομματική γιορτή του Ιταλικού Φασιστικού Κόμματος. Η επιλογή της ίδιας ημερομηνίας για την επίθεση κατά της Ελλάδας (είχαν προηγηθεί κάποιες αναβολές λόγω προετοιμασιών), δεν ήταν άσχετη με την ημέρα μνήμης του ιταλικού φασισμού.
