Δυνάμεις του Γερμανικού Αφρικανικού Σώματος (Deutsches Afrikakorps-DAK) και της ιταλικής 131ης Τεθωρακισμένης Μεραρχίας “Centauro” επιτίθενται στις αμερικανικές και βρετανικές δυνάμεις στο πέρασμα «Κασερίν» (Kasserine), στη δυτική Τυνησία, με σκοπό να απωθήσουν τους Αμερικανούς και να εμποδίσουν την ένωσή τους με τους Βρετανούς.
Ο Β’ Παγκόσμιος πόλεμος στη Βόρειο Αφρική διέφερε σημαντικά από τα υπόλοιπα μέτωπα, όχι μόνον διότι η σύγκρουση λάμβανε χώρα σε περιβάλλον ξένο προς όλους τους εμπλεκομένους, αλλά και για την ιδιαιτερότητα της απέραντης ερήμου, που από την αρχή έδωσε ώθηση στην ευρεία χρήση σύγχρονων όπλων και τακτικών μηχανοκίνητων δυνάμεων.
Ο στρατηγός Έρβιν Ρόμελ έφτασε στη Βόρειο Αφρική το Φεβρουάριο του 1941, για να διασώσει το καταρρέον μέτωπο του ιταλικού στρατού και να αποτρέψει την κυριαρχία των Βρετανών. Στη διάθεσή του είχε μόλις μια μεραρχία Panzer (15η PzDiv) και μια ελαφρά μηχανοκίνητη Μεραρχία (5η ΜΠ, που αργότερα θα εξελιχθεί στην 21η Mεραρχία Panzer). Έξι εβδομάδες μετά, ο Ρόμελ επιτέθηκε κατά των Βρετανών με μια γερμανική και δύο ιταλικές Μεραρχίες ξεκινώντας τον μεγαλειώδη “χορό της ερήμου”.
Τον Αύγουστο του 1942, ο νέος αρχιστράτηγος των Συμμαχικών Δυνάμεων Μέσης Ανατολής, στρατηγός Μπέρναρντ Μοντγκόμερυ απώθησε τις δυνάμεις του Γερμανικού Αφρικανικού Σώματος πέρα από τη Λιβύη, στο έδαφος της Τυνησίας. Ενώ τον Νοέμβριο, 100.000 Αμερικανοί αποβιβάστηκαν στα νώτα του Ρόμελ (επιχείρηση “Torch”), στο Μαρόκο και στην Τυνησία, διαλύοντας την τοπική γαλλική διοίκηση του κράτους του Βισύ, θέτoντας Ιταλικές και Γερμανικές δυνάμεις μεταξύ δύο στρατιών.
Σε αυτό το σημείο, ο Ρόμελ αποφάσισε ότι με περιορισμένους πόρους, ασθενείς επικοινωνίες και τη συντριπτική υπεροπλία του αντιπάλου σε μέσα και αριθμούς, η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση και στοχοποίησε τις άπειρες στη μάχη αμερικανικές δυνάμεις στο πέρασμα Κασερίν. Οι τελεταίες, μονάδες του ΙΙ αμερικανικού Σώματος Στρατού, απέκρουσαν αρχικά τις γερμανικές επιθέσεις αλλά στη συνέχεια απωθήθηκαν βίαια, εγκαταλείποντας οχήματα και υλικό. Συνολικά είχαν πάνω από 1.000 νεκρούς, περί τους 2.500 τραυματίες, ενώ τουλάχιστον 3.000 συνελήφθησαν αιχμάλωτοι από τους Γερμανούς.
Βρετανικές ενισχύσεις βοήθησαν όμως τους Αμερικανούς να οργανωθούν αμυντικά στην έξοδο του περάσματος. Οι γερμανικές δυνάμεις δεν καταδίωξαν τα συμμαχικά στρατεύματα που παρέμειναν σε κατάσταση μερικής αποδιοργάνωσης μέχρι τις 23 Φεβρουαρίου περίπου. Η έλλειψη οχημάτων και εφοδίων, ο φόβος της συμμαχικής αεροπορίας στο ανοιχτό πεδίο και η προσέγγιση του Μοντγκόμερυ και της 8ης Στρατιάς στα ανατολικά στην αμυντική γραμμή Mareth, που είχε οργανωθεί αρχικά από τους Γάλλους, ίσως παρέχουν κάποια δικαιολογία για την ασυνήθιστη αναβλητικότητα του Ρόμελ σε αυτό το σημείο.
Γεγονός είναι πως η αμερικανική γραμμή στην Τυνησία παρέμεινε κλονισμένη και ευάλωτη σε επίθεση για ένα κρίσιμο διάστημα 3 ημερών, που θα αρκούσαν για να ανατρέψουν την κατάσταση στο ένα τουλάχιστον μέτωπο. Με την πάροδο αυτού του διαστήματος, τα οφέλη της επιχείρησης πήγαν χαμένα.
Το Κασερίν ήταν η τελευταία νίκη του Άξονα στο μέτωπο της Βορείου Αφρικής. Από εδώ και πέρα, το Γερμανικό Αφρικανικό Σώμα και ο ιταλικός στρατός, που θα μετονομαστούν σε Ιταλο-Γερμανική Τεθωρακισμένη Στρατιά (δεδομένου ότι αποτελείτο από ένα γερμανικό και τρία ιταλικά σώματα Στρατού) με επικεφαλής τον Ιταλό στρατηγό Giovanni Messe, θα δίνουν μόνο μάχες οπισθοφυλακών και επιβίωσης παρατείνοντας την αναπότρεπτη ήττα. Ο Ρόμελ τέθηκε τυπικά υφιστάμενος του Ιταλού στρατηγού διατηρώντας, ωστόσο τον επιχειρησιακό έλεγχο και τη διοίκηση της Ομάδας Στρατιών Αφρικής.
Η ήττα οδήγησε σε σημαντικές αλλαγές στην αμερικανική τακτική και στους επικεφαλείς πολλών σχηματισμών. Ο διοικητής του ΙΙ Σώματος Στρατού, ο υποστράτηγος Lloyd Fredendall αντικαταστάθηκε από τον υποστράτηγο George Patton, που άρχισε άμεσα την αναδιοργάνωση και επανεκπαίδευση των αμερικανικών δυνάμεων. Οι αμερικανικές δυνάμεις ανασυγκροτήθηκαν στο 18ο Συγκρότημα Στρατιάς μαζί με τις γαλλικές και βρετανικές, για να υπάρχει μεγαλύτερη συνοχή στη διοίκηση. Αν και ο Patton δεν ήταν η πρώτη επιλογή του στρατηγού Eisenhower, αποδείχθηκε εξαιρετικός στην οργάνωση και διεύθυνση των επιχειρήσεων μηχανοκίνητων δυνάμεων και ενέπνευσε τους άνδρες και τους αξιωματικούς της διοίκησής του για να αποφύγουν παθήματα όπως εκείνο του Κασερίν.
