Ξεκινά η τετραήμερη επική μάχη της Ταράουα στο μέτωπο του Ειρηνικού κατά το Β’ Παγκόσμιο. Το V Αμφίβιο Σώμα με την υποστήριξη του 5ου Αμερικανικού στόλου αποβιβάζεται στην ατόλη του κεντρικού Ειρηνικού, που υπερασπίζονται 2.620 Ιάπωνες στρατιώτες και 2.200 Ιάπωνες και Κορεάτες εργάτες. Με τη λήξη των μαχών 4.690 Ιάπωνες και 1.696 Αμερικανοί θα είναι νεκροί.
Το 1943, ο πόλεμος στον Ειρηνικό μαινόταν ήδη για δύο χρόνια. Το Αμερικανικό Ναυτικό είχε συνέλθει πλήρως από το χτύπημα στο Περλ Χάρμπορ, είχε αναλάβει τις δυνάμεις του και είχε πλήξει καίρια τον ιαπωνικό αυτοκρατορικό στόλο στο Μιντγουέι. Ακόμη, ο Ναύαρχος Νίμιτς είχε κάνει κινήσεις που άνοιξαν ένα ρήγμα στις άμυνες των Ιαπώνων στο Γκουανταλκανάλ και έκανε το βήμα προς τα νησιά Γκίλμπερτ. Αν έπαιρνε τα Γκίλμπερτ, το επόμενο βήμα ήταν τα νησιά Μάρσαλ και από εκεί η αλυσίδα νησιών των Μαριανών. Με τις Μαριάνες στην κατοχή του, οι μητροπολιτικές νήσοι της Ιαπωνίας θα ήταν πλέον εντός βεληνεκούς αεροπορικού βομβαρδισμού.
Τον Νοέμβριο του 1943, πρώτος στόχος στα Γκίλμπερτ ήταν η μικροσκοπική ατόλη της Ταράουα. Το μικρό νησάκι μήκους 3 χλμ. και πλάτους 800 μέτρων ήταν ένας κοραλλιογενής σκόπελος που μόλις εξείχε από την επιφάνεια του ωκεανού. Σε αυτόν, είχε κατασκευαστεί ένας μικρός διάδρομος απογειώσεων και υποδομές ελλιμενισμού, ενώ 100 οχυρές θέσεις βαρέων όπλων, εκτενές δίκτυο χαρακωμάτων, αναχώματα, εμπόδια και υπόγεια καταφύγια και αποθήκες το έκαναν το πιο καλά οχυρωμένο νησί του συμπλέγματος. Οι Ιάπωνες καυχώνταν πως οι Αμερικανοί δεν θα κατόρθωναν να πάρουν την Ταράουα “ούτε σε 100 χρόνια με 1.000.000 άνδρες”.
Στις 19 του Νοεμβρίου, όμως, ο αμερικανικός στόλος εμφανίστηκε μπροστά στην ατόλη έτοιμος να δοκιμάσει. Μια και χώρος για ελιγμούς δεν υπήρχε, το σχέδιο ήταν απλό: θα χτυπούσαν τους αμυνόμενους με όσο μέταλλο είχαν τα πυροβόλα και τα αεροσκάφη τους και θα ακολουθούσε μια μετωπική επίθεση που μόνο το Αμερικανικό Σώμα Πεζοναυτών ήξερε να εξαπολύει. Έτσι αφού το νησί ισοπεδώθηκε από τα βαριά πυροβόλα των θωρηκτών και των καταδρομικών και από αλλεπάλληλα κύματα αεροσκαφών, 18.000 πεζοναύτες εκκίνησαν για την ακτή.
Το μεγαλύτερο εμπόδιο ήταν η ζώνη του κοραλλιογενούς υφάλου, που σταματούσε τις αποβατικές ακάτους ΑΒΑΚ Higgins των πεζοναυτών. Οι τελευταίοι έπρεπε να πέσουν στο νερό, προχωρώντας στη ρηχή λιμνοθάλασσα με τα πόδια και το τυφέκι Μ1 Garand στην ανάταση, ενώ γαζώνονταν από ριπές πολυβόλων, εκρήξεις όλμων και παράκτια πυροβόλα που διασώθηκαν από τον βομβαρδισμό. Ένα φίλμ της εποχής, με τίτλο “Με τους πεζοναύτες στην Ταράουα” συγκλονίζει ακόμα, με την εικόνα των μαχών.
