Το V Σώμα των Αμερικανών Πεζοναυτών καταβάλει την φρουρά της ατόλης Kwajalein, στο σύμπλεγμα των νήσων Μάρσαλ στο μέτωπο του Ειρηνικού, κατά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η τετραήμερη μάχη ήρθε μετά τις αναμετρήσεις στις ατόλες Makin και Tarawa στα νησιά Γκίλμπερτ και ήταν μέρος της αμερικανικής στρατηγικής “διαδοχικών αλμάτων” από νησί σε νησί (island hopping). Η αγκιστροειδής ατόλη Kwajalein αποτελούσε μέρος της ιαπωνικής εσωτερικής αμυντικής περιμέτρου, και ήδη από το καλοκαίρι του 1941 είχε οργανωθεί ως βάση επιτήρησης και αεροναυτικού ανεφοδιασμού του ιαπωνικού αυτοκρατορικού στόλου.
Την ατόλη υπερασπιζόταν η 1η αμφίβια ταξιαρχία, το 2ο Κινητό Τάγμα και ο 22ος αεροπορικός στολίσκος του ιαπωνικού στρατού. Η Kwajalein βρισκόταν στο κέντρο του συμπλέγματος των νησιών Marshall και η κατοχή της ήταν κομβική για τη συνέχεια της εκστρατείας.
Παρά τη σημασία της, οι ιαπωνικές δυνάμεις ήταν μάλλον ασθενείς. Ο γενικός διοικητής, ναύαρχος Monzo Akiyama, μπορούσε να υπολογίζει στις προαναφερθείσες δυνάμεις και μόλις λίγα δίδυμα πολυβόλα των 12,7 mm στα άκρα της ατόλης, όπως και λίγα πυροβόλα των 80 mm στο μέσον της. Υπήρχαν 5 αεροπορικές βάσεις (Roi-Namur, Mili Atoll, Maloelap, Eniwetok και Wotje) στη γύρω περιοχή με 128 αεροσκάφη συνολικά, αλλά μόλις 10 από αυτά στάθμευαν στην Kwajalein. Έτσι οι ιαπωνικές άμυνες ήταν μοιραία αραιές.
Εναντίον τους κινήθηκε το V Αμφίβιο Σώμα πεζοναυτών με τη υποστήριξη του αμερικανικού ναυτικού και αεροπορίας. Τους προηγούμενους μήνες, Δεκέμβριο και Ιανουάριο, η αμερικανική αεροπορία ισοπέδωσε τα ιαπωνικά αεροδρόμια καταστρέφοντας σχεδόν όλα τα αεροπλάνα στο έδαφος και τις εγκαταστάσεις υποστήριξής τους.
Με τα γειτονικά νησιά να πέφτουν το ένα μετά το άλλο, ήρθε η σειρά της Kwajalein. Με αιχμή του δόρατος την 4η Μεραρχία Πεζοναυτών, ακολουθούσα δύναμη την 7η Μεραρχία Πεζικού και συμπληρωματικές δυνάμεις, η επίθεση είχε ήδη ξεκινήσει την τελευταία μέρα του Ιανουαρίου 1944 με το πεζικό να καταλαμβάνει τα γειτονικά νησιά Carlos, Carter, Cecil και Carlson, τα οποία γρήγορα μετέτρεψε σε πλατφόρμες πυροβολικού εναντίον των ιαπωνικών θέσεων. Η Kwajalein με μήκος 4.000 μέτρα και πλάτος 800 έδινε ελάχιστο χώρο για να κρυφτεί κανείς.
Αυτό που επακολούθησε ήταν μια αποκαλυπτική επίδειξη των δυνατοτήτων των Αμερικανών κατά των εχθρικών θέσεων. Σε μια συναυλία εκρηκτικών, βόμβες από αεροσκάφη Β-24, βαρέα πυροβόλα του στρατού από γειτονικά νησιά και τα πυροβόλα του θωρηκτού USS Tennessee συντονίστηκαν σε μια κόλαση πυρός. Όπως είπε ένας πεζοναύτης που παρακολούθησε το προπαρασκευαστικό βομβαρδισμό: “ήταν λες και όλο το νησί ανασηκώθηκε 20.000 πόδια στον αέρα πριν ξαναπέσει κάτω”.
Στις 07:30 το πρωί, της 1ης Φεβρουαρίου, τα αποβατικά σκάφη και τεθωρακισμένα των πεζοναυτών έπεσαν στο νερό ξεκινώντας την απόβαση. Οι Ιάπωνες υπολόγιζαν σε μια σαρωτική επίθεση αλλά μέχρι το βράδυ οι Αμερικανοί είχαν φτάσει μέχρι τη μέση του διαδρόμου προσγείωσης. Το βράδυ, εκδηλώθηκε αντεπίθεση των Ιαπώνων αλλά αποκρούστηκε. Όλα είχαν τελειώσει! Στο τέλος της 4ης μέρας κάθε σχεδόν αντίσταση είχε πάψει και η ατόλη κηρύχθηκε ασφαλής.
Η απώλεια της, με τη θυσία της ενισχυμένης ταξιαρχίας που αποτελούσε τη φρουρά της (7.800 από τους 8.000 περίπου άνδρες σκοτώθηκαν) απέδειξε την αδυναμία της ιαπωνικής στρατηγικής για άμυνα στις ακτές. Στο εξής (Πελελιού, Μαριάννες, Γκουάμ), η άμυνα των Ιαπώνων θα οργανώνεται σε βάθος, κάνοντας πιο δυσχερή και πιο απαιτητική σε αίμα την εκπόρθησή της από τους Αμερικανούς.
