Ένα περίεργο αεροσκάφος έκανε την εμφάνισή του στον ουρανό, τον Αύγουστο του 1944 πάνω από τη Γερμανία. Είχε την άτρακτο ενός βομβαρδιστικού αλλά οι πτέρυγές του ήταν με κλίση προς τα εμπρός και ο θόρυβος από τους κινητήρες του συντάραζε την πλάση λες και προσέγγιζε ένα ολόκληρο σμήνος αεροσκαφών. Όχι πως το τελευταίο ήταν σπάνιο θέαμα πλέον στους γερμανικούς ουρανούς…
Στα χειριστήρια του πειραματικού αεροσκάφους καθόταν ο Siegfried Holzbaur, αρχιδοκιμαστής πιλότος της Jungers και την ημέρα εκείνη πετούσε το 287 V1, το πρωτότυπο του πρώτου αεριωθούμενου βομβαρδιστικού. Η ιδέα της δημιουργίας ενός βομβαρδιστικού με μεγάλη ταχύτητα που θα μπορούσε να ξεπεράσει τον φραγμό της αντιαεροπορικής άμυνας και τα εχθρικά καταδιωκτικά, να χτυπήσει τους στόχους του και να επιστρέψει χωρίς κανένα εχθρικό να μπορεί να το φθάσει, είχε αρχίσει να ωριμάζει στο μυαλό των Γερμανών αξιωματούχων από το 1941, όταν έκανε την εμφάνισή του το αεριωθούμενο καταδιωκτικό Me 262. Mάλιστα ο Χίτλερ είχε ζητήσει το μαχητικό της Messerschmitt να τροποποιηθεί για αποστολές βομβαρδισμού πριν ακόμα περάσει στην παραγωγή ως καταδιωκτικό.
Ο σχεδιαστής Ernst Zindel ανέλαβε τη σχεδίαση του νέου βομβαρδιστικού αλλά στον σχεδιασμό συνέβαλε καθοριστικά ο Hans Wocke, που το 1943 πρότεινε να τοποθετηθούν στο αεροσκάφος εμπροσθοκλινείς πτέρυγες που θα απέδιδαν καλύτερα στις μεγάλης ταχύτητας πτήσεις και θα έδιναν στο αεροσκάφος βελτιωμένη ικανότητα ελιγμών.
Το πρωτοποριακό αεροσκάφος θα αποτελούσε τον άσσο που η Luftwaffe χρειαζόταν για να ξεπεράσει την εχθρική αεράμυνα ανταποδίδοντας τα πλήγματα, συμβάλοντας στην ανακούφιση των γερμανικών δυνάμεων και στην αποδυνάμωση των συμμαχικών υποδομών.
Δεδομένου ότι βρισκόμασταν πλέον στο 1944 και η κατάσταση στη Γερμανία ήταν απελπιστική, με γιγάντιους σχηματισμούς συμμαχικών βομβαρδιστικών να σφυροκοπούν καθημερινά σχεδόν τις πόλεις και βιομηχανικές εγκαταστάσεις της, η Luftwaffe χρειαζόταν το αεροσκάφος άμεσα. Προκειμένου να ολοκληρωθεί σύντομα, η σχεδιαστική ομάδα της Jungers χρησιμοποίησε ήδη διαθέσιμα τμήματα. Η άτρακτος προήλθε από το βομβαρδιστικό Heinkel He 177-Α5 “Grief”, μεγάλο μέρος του ουραίου τμήματος ήταν από το Junkers Ju 388 “Stortebeker”, το σύστημα των τροχών από το βαρύ μεταγωγικό Ju 352 “Herkules” ενώ ο ριναίος τροχός “επιτάχθηκε” από αμερικανικά βομβαρδιστικά Β-24 “Liberator” που είχαν καταρριφθεί.
Το αεροσκάφος εξοπλίστηκε με τέσσερις κινητήρες, δύο κάτω από τις πτέρυγες και αλλοι δύο εκατέρωθεν της ατράκτου δίπλα από το πιλοτήριο. Προκειμένου και εδώ να ξεπεράσει τις πολλές κατασκευαστικές καινοτομίες γρήγορα και με λογικό κόστος, μπήκαν οι κινητήρες Jumo 004B1 που χρησιμοποιήθηκαν και στο Me 262. Για να επιτύχει ικανή αρχική ταχύτητα για απογείωση, προστέθηκαν δύο πυραυλοκινητήρες Walter 109-501. Μόλις αυτοί κατανάλωναν το καύσιμό τους, απορρίπτονταν.
Παρωχημένο ήταν το σταθερό μη-ανασυρόμενο σύστημα προσγείωσης, αλλά ήταν αναγκαίο μιας και η τοποθέτηση εμπροσθοκλινών πτερύγων απαιτούσε σημαντική αντοχή στο σημείο ένωσης με την άτρακτο, οπότε τα ανοίγματα για ανασυρόμενους τροχούς θα προκαλούσαν προβλήματα αντοχής. Οι σχεδιαστές υπολόγιζαν πως με την ανάπτυξη πιο ισχυρών κινητήρων, θα ήταν δυνατόν το σύστημα προσγείωσης να τοποθετηθεί στα πλάγια της ατράκτου επιτρέποντας καλύτερη αεροδυναμική συμπεριφορά και μεγαλύτερη ταχύτητα.
Το αεροσκάφος πραγματοποίησε τις πρώτες του πτήσεις με σχετική επιτυχία. Οι δοκιμαστές διαπίστωσαν πως το Ju 287 ήταν ικανό για μέγιστη ταχύτητα 350 μιλίων την ώρα με μέγιστη διατηρούμενη τα 320. Η εμβέλεια έφτανε τα 1.570 χλμ. και η οροφή πτήσης τα 30.000 πόδια με ρυθμό ανόδου 1.900 πόδια το λεπτό. Το αεροσκάφος διέθετε συμπιεζόμενη καμπίνα και εκτινασσόμενα καθίσματα για το διμελές πλήρωμα.
Όμως το εργοστάσιο καταλήφθηκε τον Απρίλιο του 1945 από την προέλαση του Κόκκινου Στρατού πριν την ολοκλήρωση του δευτέρου πρωτοτύπου V2. Οι Σοβιετικοί, μετέφεραν τα σχέδια, τα πρωτότυπα και τους σχεδιαστές στην ΕΣΣΔ όπου συνέχισαν τις έρευνες. Το 1947 θα παρουσιάσουν το παρεμφερές πρωτότυπο OKB-1 EF 131, που με τη σειρά του θα εξελιχθεί στο επίσης πειραματικό OKB-1 140.
