Ξεκινά με ισχυρό βομβαρδισμό του φυλακίου “Beatrice” η μάχη του Ντιέν Μπιέν Φου στη γαλλική Ινδοκίνα. Η αποφασιστική αυτή σύγκρουση ήταν προσπάθεια του γαλλικού επιτελείου να παρασύρει τις δυνάμεις των Βιετ Μινχ σε μια ελεγχόμενη μάχη κατά παράταξη, όπου η ανώτερη ισχύς πυρός των γαλλικών όπλων, αεροπορίας και πυροβολικού θα τις κατέστρεφε.
Η Γαλλία είχε χάσει τα ερείσματα των αποικιών της το 1940, με τη γερμανική εισβολή. Αν και η “νέα” γαλλική κυβέρνηση του Βισύ αποτελούσε κατ’ όνομα τουλάχιστον τη διάδοχο κατάσταση, η ισχύς της στις απομακρυσμένες αποικίες ήταν από χαλαρή ως ανύπαρκτη. Αυτό, σε συνδυασμό με την εξόριστη κυβέρνηση των “Ελεύθερων Γάλλων”, που καλούσε τους λαούς της Γαλλίας σε ξεσηκωμό για την απελευθέρωσή της, με αντάλλαγμα τη χειραφέτησή τους, οδήγησε σε κινήματα αντίστασης και εθνικής αυτοδιάθεσης.
Ήταν μεγάλη η απογοήτευση όλων αυτών των κινημάτων, όταν η Γαλλία μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, επέστρεψε, αρνούμενη να αναγνωρίσει τις υποσχέσεις που άμεσα ή έμμεσα είχε δώσει. Έτσι, από τα τέλη της δεκαετίας του 1940 μια σειρά επαναστατικών κινημάτων ξέσπασε στις περισσότερες γαλλικές αποικίες, με ισχυρότερα τα κινήματα της Αλγερίας και της Ινδοκίνας.
Η Ινδοκίνα από το 1884 είχε συμπεριλάβει τα αρχαία βασίλεια του Βιετνάμ, του Λάος και της Καμπουτσίας. Τα έθνη που τα κατοικούσαν όμως διαπνέονταν από συνείδηση αυτοδιάθεσής επί 900 και πλέον χρόνια και ο πρόσκαιρος γαλλικός ζυγός δεν κατόρθωσε να κάμψει. Έτσι, εμπνευσμένο από το κομμουνιστικό ιδεώδες, το κίνημα των Βιετ-Μινχ αντιστάθηκε στους Γάλλους με στόχο την καθίδρυση ενός ελεύθερου λαϊκού Βιετνάμ.
Από το 1946, οι Βιετ-Μινχ πολέμησαν συστηματικά, εξελισσόμενοι σταδιακά από ένα κίνημα με τακτικές ανταρτοπολέμου σε ελαφρύ τακτικό στράτευμα με δομή και με ικανότητα διεξαγωγής συμβατικού αγώνα, διαθέτοντας σύγχρονο εξοπλισμό και εκπαίδευση που παρείχαν αφειδώς η Σοβιετική Ένωση και η Ερυθρά Κίνα. Αυτή η περίοδος ήταν ο λεγόμενος 1ος Πόλεμος της Ινδοκίνας.
Τον Νοέμβριο του 1953, Γάλλοι αλεξιπτωτιστές πλέον με αμερικανικό εξοπλισμό και μέσα, έπεσαν στην κοιλάδα του Ντιεμ Μπιέν Φου για να κατοχυρώσουν την ομώνυμη βάση -έναν πρόχειρο διάδρομο προσγείωσης και μια σειρά από οχυρωμένα αντερείσματα περιμέτρου 40 χλμ. – στη μέση μιας κοιλάδας περιστοιχισμένη με λόφους, η οποία θα λειτουργούσε ως «δόλωμα».
Οι Βιετ Μινχ συστηματικά κύκλωσαν τη βάση και για διάστημα ενός μήνα, τριών εβδομάδων και τριών ημερών τη σφυροκόπησαν ανελέητα εξαπολύοντας επιθέσεις. Το Ντιεν Μπιεν Φου λειτούργησε σαν το γαλλικό Βερντέν από την αντίστροφη. Έγινε αυτοσκοπός της γαλλικής ηγεσίας, δεν παρέσυρε τον εχθρό, ο οποίος επέδειξε ατσάλινη αυτοσυγκράτηση και απορρόφησε τον ανθό των γαλλικών ειδικών δυνάμεων, 15.000 άνδρες, που τελικά αποκλείστηκαν και καταστράφηκαν, οδηγώντας τη γαλλική Ινδοκίνα στο τέλος της.
