Το 1967, οι δυνάμεις του Βορείου Βιετνάμ ήταν αποφασισμένες να ξεριζώσουν την αμερικανική παρουσία από το δυτικό Βιετνάμ και ιδίως τα κεντρικά υψίπεδα. Εκεί μεγάλα στρατόπεδα-βάσεις των αμερικανικών Ειδικών Δυνάμεων αποτελούσαν σημαντικό εμπόδιο στην ροή εφοδίων μέσω του “μονοπατιού Χο Τσι Μινχ” προς το νότο.
Προς τον σκοπό αυτό, το βορειοβιετναμικό επιτελείο διοχέτευσε χιλιάδες άνδρες και βαρύ υλικό στην περιοχή. Η συγκέντρωση δεν ξέφυγε από την προσοχή των Αμερικανών που εξαπέλυσαν μια ευρεία εκκαθαριστική επιχείρηση στην περιοχή των κεντρικών υψιπέδων του Βιετνάμ (επιχείρηση “Greeley”), από συνδυασμένες δυνάμεις της 4ης αμερικανικής Μεραρχίας Πεζικού, της 173ης Αερομεταφερόμενης Ταξιαρχίας και Νοτιοβιετναμικών μονάδων.
Στα τέλη του Οκτωβρίου, νέες πληροφορίες συγκεντρώθηκαν ότι οι Βορειοβιετναμέζοι είχαν ενισχυθεί, γεγονός που έκανε τους Αμερικανούς να εξαπολύσουν ξανά προληπτικό χτύπημα.
Η επιχείρηση “McArthur” που ακολούθησε κατέληξε σε μεγάλη σύγκρουση στην περιοχή Ντακ Το, σε μια από τις πιο σκληρές μάχες του πολέμου του Βιετνάμ. Επί τρεις εβδομάδες από τις 3 Νοεμβρίου, 16.000 Αμερικανοί και Νοτιοβιετναμέζοι συγκρούονταν σε σειρά εμπλοκών με τις δυνάμεις τεσσάρων συνταγμάτων (περ. 7.000 άνδρες) Βορειοβιετναμέζων, στρατιωτών και ατάκτων.
Η μάχη εξελίχθηκε σε αγώνα πεζικού στο ορεινό και δασώδες έδαφος, όπου η δράση του απλού τυφεκιοφόρου είχε μεγαλύτερη αξία από την υποστήριξη του πυροβολικού, της αεροπορίας και των αρμάτων, τομείς που οι Αμερικανοί είχαν σαφώς την υπεροχή.
Από αμερικανικής πλευράς ενεπλάκησαν 5 τάγματα πεζικού (1ο, 2ο, 3ο, του 8ου Συντάγματος, 1ο και 3ο του 12ου Συντάγματος και μία ίλη αναγνώρισης του 12ου Τεθωρακισμένου Συντάγματος Ιππικού) της 4ης Μεραρχίας, 3 τάγματα αλεξιπτωτιστών (1ο, 2ο, 4ο του 503ου Συντάγματος) της 173ης Ταξιαρχίας με την υποστήριξη του 335ου λόχου αεροπορίας Στρατού, 2 επιλαρχίες τεθωρακισμένου ιππικού του 12ου και 8ου Συντάγματος αντίστοιχα, καθώς και οι λόχοι 23ος και 26ος της MIKE ( Mobile Strike Force Command) των πρασίνων μπερέ. Έξι τάγματα του Στρατού του Νοτίου Βιετνάμ συμμετείχαν επίσης στη μάχη υπό την υποστήριξη 15 πυροβολαρχιών και της Αεροπορίας των ΗΠΑ.
Απέναντί τους παρατάχθηκαν τα 24ο, 32ο, 66ο και 174ο Συντάγματα πεζικού του Στρατού του Βορείου Βιετνάμ, που μάχονταν με τόση λύσσα ώστε ένας Αμερικανός αλεξιπτωτιστής είπε πως “πολεμούν λες και καθένας τους είναι ένας Τζον Γουέην, με τρεις γεμιστήρες και κάθε σφαίρα τους πρέπει να βρει στόχο”.
Ειδικά οι μάχες γύρω από τους λόφους 742 και 875 θεωρούνται από τις σκληρότερες του Βιετνάμ. Τρία Μετάλλια Τιμής, η ανώτατη αμερικανική στρατιωτική διάκριση, απονεμήθηκαν: στον ταγματάρχη Charles J. Watters Chaplain και στους δεκανείς John Barnes και Carlos Lozada.
Αν και οι Αμερικανοί εκμηδένισαν σχεδόν τους Βιετναμέζους, η συγκέντρωση και η φθορά των δικών τους δυνάμεων θα στερήσει από ενισχύσεις το Κε Σαν, που θα πολιορκηθεί από 3 Βορειοβιετναμικές μεραρχίες, δύο μήνες αργότερα.
