Το υποβρύχιο “H. L. Hunley” της Συνομοσπονδίας των Νοτίων Πολιτειών της Αμερικής ανελκύεται το 2000 από το βυθό της θάλασσας ανοιχτά του Τσάρλστον, 136 χρόνια μετά από τη βύθισή του κατά τον Αμερικανικό Εμφύλιο. Η ανακάλυψή του θεωρείται μια από τις μεγαλύτερες του αιώνα για τη ναυτική ιστορία.
Η σχεδίαση και δοκιμή των πρώτων υποβρυχίων ξεκίνησε αρκετά νωρίτερα αλλά ο Αμερικανικός Εμφύλιος και η διαφορά δυναμικότητας μεταξύ του ισχυρού πολεμικού ναυτικού των ΗΠΑ (Βορείων) και του μικρού νεόκοπου ναυτικού των πασχισθέντων Νοτίων Πολιτειών, οδήγησε τους Νοτίους στο να πειραματιστούν. Ελπίζοντας πως νέες τεχνολογίες και επαναστατικές μηχανές θα τους έδιναν το συγκριτικό πλεονέκτημα, αποτινάζοντας τον ναυτικό αποκλεισμό που εφάρμοζε ο στόλος των Βορείων και κινδύνευε να πνίξει την οικονομία τους. Σε αυτό το πνεύμα οι Νότιοι δοκίμασαν ατμόπλοια χωρίς ιστιοφορία με ισχυρότατη θωράκιση και πυροβολικό καθώς και τα πρώτα υποβρύχια.
Η ναυπήγηση του C.S.S. (Confederate States Ship) Hunley έγινε πάνω σε σχέδια του δικηγόρου Horace Lawson Hunley, που με τη βοήθεια των μηχανικών James R. McClintock και Baxter Watson, ολοκλήρωσε τα σχέδια τριών πρωτοπόρων υποβρυχίων. Το πρώτo ήταν το “Pioneer” που αυτοβυθίστηκε για να αποφύγει την αιχμαλωσία του από τους Βορείους ενώ το επόμενο, το “American Diver”, βυθίστηκε από κακοκαιρία.
Το τρίτο, το “Hunley” επίσης βυθίστηκε δύο φορές πνίγοντας το πλήρωμά του, μόνο και μόνο για να ανελκυστεί και να επισκευαστεί ξανά. Το σχέδιό του ήταν απλό, ένα κυλινδρικό κύτος για το πλήρωμα των 8 ατόμων, δύο δεξαμενές έρματος και ένας άξονας για την προπέλα που κινούσαν με τη δύναμη των χεριών τους έξι ναύτες. Το υποβρύχιο μπορούσε να καταδυθεί μόλις μερικά μέτρα κάτω από τη θάλασσα με το πλήρωμα να επιζεί για λίγες ώρες με το οξυγόνο εντός του θαλάμου, ενώ ρυμουλκούσε μια νάρκη (έναν εκρηκτικό μηχανισμό) επαφής.
Αργότερα, η νάρκη τοποθετήθηκε εμπρός από το κύτος στην άκρη ενός άξονα, ενώ τοποθετήθηκε στο εκρηκτικό της περίβλημα ένα καμάκι. Το υποβρύχιο έπλεε στην επιφάνεια μέχρι να εντοπίσει τον στόχο του, προσανατολιζόταν προς αυτόν και καταδυόταν για να τον πλησιάσει ανεντόπιστο. Κινούμενο με τη μεγίστη ορμή το υποβρύχιο προσέκρουε πάνω στα ύφαλα του πλοίου στα οποία μπηγόταν το καμάκι. Στη συνέχεια εκτελούσε όπισθεν, με τη νάρκη να παραμένει κολλημένη στο κύτος του στόχου. Με την αποκόλληση να ενεργοποιεί έναν μηχανισμό πυροδότησης με χρονική καθυστέρηση για να δοθεί η ευκαιρία στο υποβρύχιο να διαφύγει με ασφάλεια.
Το “Hunley” (έχοντας ανελκυστεί ήδη δύο φορές από τις προηγούμενες βυθίσεις του) έκανε στις 17 Φεβρουαρίου 1864 μια προσπάθεια διάσπασης του ναυτικού αποκλεισμού του λιμανιού του Τσάρλεστον, βυθίζοντας το 1.240 τόνων USS “Housatonic”, πετυχαίνοντας έτσι την πρώτη παγκοσμίως πολεμική χρήση του όπλου του υποβρυχίου.
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ – 17 Φεβρουαρίου 1864: Η πρώτη βύθιση πλοίου από υποβρύχιο
Η καταστροφή όμως του εχθρικού πλοίου δεν ήταν χωρίς κόστος καθώς λίγο μετά, το 12 μέτρων υποβρύχιο έβαλε νερά και βυθίστηκε (για τρίτη και τελευταία φορά) πνίγοντας το 8μελές πλήρωμά του. Σύγχρονες έρευνες έδειξαν πως οι σκελετοί των μελών του πληρώματος ήταν άθικτοι αλλά η έκρηξη της νάρκης έγινε πρόωρα σε απόσταση μόλις 6 μέτρων από το υποβρύχιο. Αυτό έμεινε άθικτο αλλά το ωστικό κύμα της έκρηξης ήταν αρκετό για να κουφάνει και να προκαλέσει βαριά τραύματα στους άνδρες, που πέθαναν σύντομα από εσωτερική αιμορραγία. Το 1999 η ιστορία του “Hunley” αποθανατίστηκε στην ομώνυμη ταινία με τους Αρμάν Ασάντε και Ντόναλντ Σάδερλαντ.
