Μετά από φήμες που κυκλοφορούσαν για επικείμενη συμφωνία της Αιγύπτου με το Ισραήλ (συμφωνία του Camp David), Λίβυοι διαδηλωτές ξεκίνησαν μια «πορεία προς το Κάιρο», την οποία σταμάτησαν Αιγύπτιοι συνοριακοί φρουροί. Σε απάντηση, το Λιβυκό πυροβολικό βομβάρδισε αιγυπτιακές θέσεις ενώ η 9η Επιλαρχία, υποστηριζόμενη από τρείς ταξιαρχίες και μερικά Mirage-5, κατέλαβε τη συνοριακή πόλη του Σαλούμ, όπου όμως υπέστη μεγάλες απώλειες, καθώς οι Αιγύπτιοι ήταν προετοιμασμένοι.
Αιτία για την σύγκρουση όμως, δεν ήταν η διαδήλωση (οργανωμένη από το καθεστώς του Καντάφι), αλλά η σταδιακή επιδείνωση των σχέσεων των άλλοτε αδελφών αραβικών κρατών, που είχαν και ανταγωνισμό για την πρωτοκαθεδρία στον Αραβικό κόσμο. Στα μέσα της δεκαετίας του 1970 η Αίγυπτος είχε συγκρουστεί πολλές φορές με το Ισραήλ και είχε χάσει (την τελευταία φορά με αξιώσεις νίκης αλλά παρόλα αυτά, είχε ηττηθεί) και επιθυμούσε την ειρήνη. Αντίθετα, η Λιβύη βρισκόταν σε άνοδο, με τον Μουαμάρ Καντάφι να προσφέρει επαναστατικό παλμό στο λόγο του, αναμεμειγμένο με θρησκευτικό συντηρητισμό, και προτείνοντας ένα αντιϊμπεριαλιστικό μανιφέστο.
Πάντως μετά την αρχική λιβυκή “είσοδο”, η Αιγυπτιακή κυβέρνηση διέταξε αντεπίθεση έχοντας ήδη συγκεντρώσει από μέρες μεγάλες δυνάμεις στα σύνορα, καθώς είχαν προηγηθεί αψιμαχίες με τους Λιβύους και υπήρχε πληροφόρηση για τα σχέδια τους να “στήσουν” σκηνικό εισβολής. Τρείς Μεραρχίες απώθησαν τις Λιβυκές δυνάμεις, κατέλαβαν στρατηγικές θέσεις εντός των συνόρων της Λιβύης και κατέστρεψαν το μεγαλύτερο μέρος του υλικού των δυνάμεων που συνάντησαν έως τις 24 Ιουλίου σε ένα “καυτό τετραήμερο”. Οι συνολικές απώλειες ήταν πάνω από 500 νεκροί, με τους περισσότερους Λίβυους. Τελικά, με παρέμβαση του προέδρου της Αλγερίας, Χουαρί Μπουμεντιέν και του Παλαιστινίου αρχηγού Γιασέρ Αραφάτ, η κρίση αποσοβήθηκε και τα σύνορα αποκαταστάθηκαν, αλλά οι σχέσεις των δύο χωρών παρέμειναν παγωμένες για πολλά χρόνια.
