Συνέχεια από το Α’ Μέρος:
Kyushu J7W1 «Shinden»: το ωραιότερο αεροσκάφος της Ιαπωνίας στο Β΄ Π.Π. Μέρος Α΄
Ενώ το πρωτότυπο τελούσε ακόμη υπό κατασκευή, η Αεροπορία Ναυτικού διέταξε την άμεση έναρξη της παραγωγής του το Μάϊο του 1944, υπό το φόβο των επικείμενων επιδρομών με Boeing B-29 «Superfortresses». Το χρονοδιάγραμμα απαιτούσε 30 αεροσκάφη μηνιαίως από την Kyushu και άλλα 120 από τη Nakajima. Οι βομβαρδισμοί με τα καινούρια αμερικανικά μεγαθήρια ξεκίνησαν τον Ιούνιο του 1944 και η αναχαίτισή τους ήταν ο βασικός σκοπός δημιουργίας του J7W1. Τον Σεπτέμβριο του 1944, μια μακέτα του επιθεωρήθηκε από το τεχνικό επιτελείο της Αεροπορίας Ναυτικού. Εν τω μεταξύ, οι δοκιμές του μοντέλου υπό κλίμακα σε αεροδυναμική σήραγγα είχαν αποφέρει θετικά αποτελέσματα και είχαν κερδίσει τις εντυπώσεις.
Το ελπιδοφόρο αναχαιτιστικό κατασκευάστηκε στο εργοστάσιο της Kyushu, κοντά στην πόλη Fukuoka. Με την ολοκλήρωσή του να πλησιάζει, προγραμματίστηκε και η παρθενική του πτήση για τον Ιανουάριο του 1945, βάσει του αρχικού πλάνου. Οι βομβαρδισμοί όμως καθυστέρησαν την παράδοση του κινητήρα [Ha-43] 42, η οποία πραγματοποιήθηκε τον Απρίλιο. Το J7W1 ετοιμάστηκε τελικώς στις 10 Ιουνίου. Κατόπιν, αποσυναρμολογήθηκε και μετά από πέντε ημέρες μεταφέρθηκε στο αεροδρόμιο Mushiroda (το σημερινό Fukuoka). Στις 19 Ιουνίου αξιολογήθηκε ολοκληρωμένο, αλλά νέοι βομβαρδισμοί προκάλεσαν νέες καθυστερήσεις. Σύντομα έλαβαν χώρα οι πρώτες δοκιμές εδάφους, όπου έδειξαν μια τάση υπερθέρμανσης του κινητήρα λόγω προβλημάτων με τη ψύξη του.
Ο Tsuruno επιχείρησε την πρώτη πτήση τον Ιούλιο, αλλά καθώς το J7W1 άρχισε να ανεβαίνει, η ροπή του κινητήρα προκάλεσε κλίση του αεροσκάφους προς τα δεξιά. Το ρύγχος υψώθηκε, κάνοντας τις άκρες της έλικας να χτυπήσουν στο έδαφος και να λυγίσουν προς τα πίσω. Ακολούθησαν οι σχετικές επισκευές με την έλικα του δευτέρου πρωτότυπου να παίρνει τη θέση της κατεστραμμένης. Τότε ήταν που κάτω από κάθε κατακόρυφο σταθεροποιητή προσετέθη ένας ουραίος τροχός, προερχόμενος από το εκπαιδευτικό Kyushu K11W «Shiragiku», ώστε να αποτραπεί η αστοχία της πρώτης προσπάθειας.
Η παρθενική πτήση του J7W1
Ήταν η 3η Αυγούστου του 1945 όταν το δημιούργημα του Tsuruno ολοκλήρωσε την πρώτη εναέρια δοκιμασία του. Η απογείωση έγινε στα 204 χλμ/ώρα και το αεροσκάφος πέταξε μέχρι το ύψος των 400 μέτρων. Η ταχύτητα δεν ξεπέρασε τα 259 χλμ/ώρα και η διάρκεια πτήσεως ήταν σχεδόν 15 λεπτών. Η τάση κλίσεως προς τα δεξιά βέβαια παρέμεινε, αλλά η όλη συμπεριφορά του κρίθηκε ικανοποιητική. Δύο ακόμη δεκαπεντάλεπτες πτήσεις έλαβαν χώρα στις 6 και 8 Αυγούστου για την αξιολόγηση του χειρισμού του με το σύστημα προσγείωσης ανοιχτό. Η δεξιόστροφη κλίση χειροτέρεψε, όπως επίσης υπήρξε και μια τάση πτώσεως του ρύγχους. Συν τοις άλλοις, προέκυψαν και ορισμένα ζητήματα κραδασμών.
Εξετάστηκαν μερικές τροποποιήσεις για το πρόβλημα της ροπής του κινητήρα και κάποιες διορθώσεις στο χειρισμό του J7W1. Ακόμη, προτάθηκε η αύξηση της γωνίας πρόσπτωσης σε τρεις μοίρες. Οι δοκιμές ταχύτητας θα ξεκινούσαν από την επομένη κιόλας πτήση, που ήταν προγραμματισμένη για τις 17 Αυγούστου. Ωστόσο, τα πάντα σταμάτησαν με την παράδοση των Ιαπώνων στις 15 Αυγούστου, ενώ μεγάλο μέρος του φακέλου του αεροπλάνου, με τα σχέδια και την έως τότε αξιολόγηση, κάηκε στις 16 Αυγούστου.
Πλάνα για νέα πρωτότυπα
Στο τέλος του πολέμου, το δεύτερο J7W1 ήταν σχεδόν ολοκληρωμένο και περίμενε τον κινητήρα του [Ha-43] 42, ενώ το τρίτο πρωτότυπο τελούσε υπό κατασκευή. Το συγκεκριμένο σχεδιάστηκε με την προτεινόμενη αλλαγή της γωνίας πρόσπτωσης κατά τρεις μοίρες μπροστά, ενώ θα τροφοδοτείτο με την εξελιγμένη έκδοση του ιδίου κινητήρα που παρήγαγε επιπλέον 130 ίππους. Επιπροσθέτως, οι αεραγωγοί θα μετακινούνταν στο εσωτερικό.
Στο τέταρτο και το επόμενό του θα ενσωματώνονταν όλες οι προγενέστερες αλλαγές και θα αντικαθίστατο η έλικα με νέα τεσσάρων φαρδύτερων φύλλων και διάμετρο 3,5 μέτρων. Οι σχεδιαστές πίστευαν πως αυτό θα επέλυε το πρόβλημα της κλίσεως του αεροσκάφους προς τα δεξιά. Το αεροσκάφος που θα ακολουθούσε, θα δεχόταν έναν [Ha-43] 51, ισχύος 2.250 ίππων. Αυτός ο κινητήρας θα διέθετε μάλιστα υπερσυμπιεστή ενός σταδίου και τριών ταχυτήτων.
Το J7W1 σε αμερικανικά χέρια
Το δεύτερο και το τρίτο J7W1 καταστράφηκαν αμέσως μετά την παράδοση της Ιαπωνίας. Το πρώτο πρωτότυπο, έχοντας ήδη περί τα 45 λεπτά πτήσεως στο ενεργητικό του, εντοπίσθηκε από πεζοναύτες των ΗΠΑ, ενώ του έλειπε το τζάμι από τη καλύπτρα. Επίσης, μερικά πάνελς της ατράκτου ήταν κατεστραμμένα. Οι ζημιές πιθανότατα ήταν αποτέλεσμα τυφώνος. Για πολύ καιρό, οι Αμερικανοί θεωρούσαν πως το πρώτο πρωτότυπο είχε καταστραφεί και γι’αυτό έπεσε στα χέρια τους το δεύτερο. Αρκετά χρόνια αργότερα διαπιστώθηκε πως η αντίληψή τους ήταν εσφαλμένη. Το αεροσκάφος επισκευάστηκε και βάφτηκε εκ νέου, ενόσω βρισκόταν ακόμη επί ιαπωνικού εδάφους. Οι περισσότερες φωτογραφίες του είναι ακριβώς μετά την επισκευή ή μετά τη βαφή του. Σε όλες σχεδόν λείπουν τα τζάμια της καλύπτρας. Τον Οκτώβριο του 1945, το J7W1 αποσυναρμολογήθηκε και εστάλη τελικώς στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Ακολούθησε διεξοδική αξιολόγηση και καταβλήθηκαν οι απαιτούμενες προσπάθειες ώστε το αεροπλάνο να καταστεί και πάλι ικανό για πτητικές δοκιμές. Πιστεύεται ότι το μεγαλύτερο μέρος αυτών των εργασιών, καθώς και η εγκατάσταση κάποιων αμερικανικών οργάνων πτήσης, διεξήχθη στα μέσα του 1946 στο Middletown Air Depot (τώρα Διεθνές Αεροδρόμιο Harrisburg) στην Πενσυλβάνια. Τον Σεπτέμβριο του 1946, μεταφέρθηκε στο Αεροδρόμιο Orchard Field (τώρα O’Hare) του Illinois. Όλα έδειχναν πως θα κατάφερνε να ξαναπετάξει μονάχα εάν βρισκόταν ένας επισκευασμένος κινητήρας. Τελικώς αυτό δεν κατέστη δυνατόν και έτσι το αεροσκάφος δε ξαναβρέθηκε ποτέ στον αέρα.
Το 1960 μεταφέρθηκε στο Εθνικό Μουσείο Αεροπορίας και Διαστήματος Smithsonian. Το αεροσκάφος διατηρείται αποσυναρμολογημένο, με τον κινητήρα [Ha-43] 42 να βρίσκεται ακόμα στην άτρακτο.
