Τελικώς, μόνο τρία πρωτότυπα του DH.98 ετοιμάστηκαν για την αξιολόγησή του ως αμιγώς μαχητικό, μαχητικό-βομβαρδιστικό, νυκτερινό μαχητικό και αναγνωριστικό· αλλά ένα αεροσκάφος που από τις αρχικές δοκιμές του αποδείχτηκε εξαιρετικά επιτυχημένο, δεν ήταν δυνατόν να μην παραχθεί σε πολλούς τύπους.
Αναγνωριστικό: το PR.Mk I, κατασκευάστηκε σε μόλις δέκα μονάδες. Το επόμενο ήταν το PR.Mk IV, το οποίο προέκυψε από τροποποίηση του βομβαρδιστικού Β.Mk IV και εφοδιάστηκε με τέσσερις κάμερες. Πέντε ακόμη μετατράπηκαν σε PR.Mk VΙΙΙ με κινητήρες Merlin 61 και στροβιλοσυμπιεστές για πτήσεις σε μεγάλα υψόμετρα. Ακολούθησαν 90 αναγνωριστικά PR.Mk IΧ, που δημιουργήθηκαν επί τη βάσει του Β.Mk IΧ με Merlin 72 έως 77, στα οποία μεγάλωσε η χωρητικότητα καυσίμου για αύξηση της εμβελείας τους. Το PR.Mk ΧVΙ διέθετε κόκπτιτ υπό πίεση για άνοδο σε εξαιρετικά ύψη, καθώς και τρεις εξωτερικές δεξαμενές. Των ιδίων σκοπών και ιδιοτήτων ήταν και το PR.Mk 32, διαφέροντας ουσιαστικά μόνο ως προς τους κινητήρες Merlin 113/114, ισχύος 1.960 ίππων. Το συγκεκριμένο αποτέλεσε τροποποίηση του νυκτερινού μαχητικού NF.Mk XV. Στα PR.Mk 34 και 34Α αφαιρέθηκε μεν η θωράκιση του πιλοτηρίου και των δεξαμενών τους, αλλά αυξήθηκε η αυτονομία πτήσεως. Τα δύο τελευταία αναγνωριστικά, PR.Mk 40 και 41, ανοίκαν στην Αυστραλιανή Πολεμική Αεροπορία, με το πρώτο εξ αυτών να προκύπτει από το νυκτερινό βομβαρδιστικό FB.Mk 40, ενώ το δεύτερο να αποτελεί απλώς εξέλιξη του προηγουμένου.
Μαχητικό-βομβαρδιστικό: το FB.Mk VI, που τροφοδοτείτο με δύο Merlin 21/25 των 1.460 και 1.635 ίππων αντιστοίχως, αποδείχτηκε ο απόλυτος κυρίαρχος, τόσο σε ημερήσιες όσο και νυκτερινές αποστολές. Είχε δυνατότητα μεταφοράς βομβών εσωτερικά στην άτρακτο, αλλά και κάτω από τις πτέρυγες, ενώ μπορούσε εναλλακτικώς να δεχθεί ρουκέτες και εξωτερικές δεξαμενές. Ήταν εξοπλισμένο με τέσσερα ρυγχαία πολυβόλα των 7,7 χλστ. και τέσσερα ακόμη επιθετικά πυροβόλα των 20 χλστ. Ακολούθησε το FB.Mk ΧVIΙΙ με επιπρόσθετη θωράκιση, το οποίο παρήχθη σε 45 μονάδες. Διέθετε μονό πυροβόλο των 57 χλστ. και ρουκέτες στις πτέρυγες για ανάληψη αντιπλοϊκών καθηκόντων. Τα FB.Mk 26 και 40 κατασκευάζονταν σε καναδικά εργοστάσια και ήταν παρόμοια με το FB.Mk VI. Στο δεύτερο εξ αυτών, το FB.Mk 40, βασίστηκε το αυστραλιανό αναγνωριστικό PR.Mk 40, όπως προαναφέρθηκε.
Βομβαρδιστικό: την επομένη του βομβαρδισμού της Κολωνίας στις 30/31 Μαΐου του 1942, ένα «Mosquito» εστάλη για τη λήψη φωτογραφιών και τη ρήψη βομβών στους εναπομείναντες στόχους. Όμως το Β.Mk IV ήταν το πρώτο εξ ολοκλήρου βομβαρδιστικό, το οποίο αρχικώς μετατράπηκε από αναγνωριστικό, αλλά κατόπιν φτιάχτηκε σε 273 μονάδες. Στην καταπακτή του μπορούσε να φιλοξενήσει βόμβες βάρους 500 λιβρών και στις πτέρυγες δύο ακόμη, των 250 λιβρών εκάστη. Ακολούθησε το Β.Mk ΧΧ που κατασκευάζετο στον Καναδά με κινητήρες Merlin 31/33 (παρήχθη σε σύνολο 245 μονάδων), όπως και το Β.Mk VΙΙ. Από τα 25 που ετοιμάστηκαν, τα έξι διετέθησαν στην USAAF. To Β.Mk V διέθετε συμπιεζόμενο κόκπιτ και Merlin 21. To Β.Mk IΧ ήταν ένα ακόμη που φτιάχτηκε για μεγάλα υψόμετρα. Τροφοδοτείτο με τους ισχυρούς Merlin της σειράς 72 έως 77, ώστε να μπορεί να μεταφέρει blockbuster βόμβα των 4.000 λιβρών. Η εξέλιξή του ήταν το Β.Mk ΧVI. Το τελευταίο της σειράς βομβαρδιστικών ήταν το Β.Mk 35 με τους Merlin 113/114Α. Οι βομβαρδιστικοί τύποι που είχαν δημιουργηθεί ως τότε, μπορούσαν να αναπτύσσουν ταχύτητες άνω των 400 μιλίων την ώρα και να ανέρχονται σε ύψη των 40.000 ποδιών.
Νυκτερινό μαχητικό: συνολικά 466 NF.Mk ΙΙ κατασκευάστηκαν και βασίστηκαν στο γνήσιο μαχητικό F.Mk ΙΙ. Μια ελαφρά τροποποίησή τους αποτέλεσε το NF.Mk ΙΙ (Special), από το οποίο αφαιρέθηκαν τα ραντάρ ώστε να υπάρξει επιπλέον χώρος για μεγαλύτερες δεξαμενές καυσίμου και αύξηση της εμβελείας. Ακολούθησαν τα NF.Mk VΙ, με βόμβες και ρουκέτες κάτω από τις πτέρυγες, και τα NF.Mk ΧΙΙ (270 τέτοια παρήχθησαν), με ραντάρ ΑΙ Mk VΙΙΙ. Το ίδιο ραντάρ τοποθετήθηκε και στα τέσσερα NF.Mk ΧV, τα οποία προέκυψαν από το μαχητικό F.Mk ΧV. Επίσης, τα πολυβόλα αφαιρέθηκαν από το ρύγχος και μεταφέρθηκαν στην άτρακτο, μετατρέποντάς τα σε αναχαιτιστικά μεγάλου υψομέτρου. Ακολούθως, 99 NF.Mk ΧVΙΙ κατασκευάστηκαν με ραντάρ ΑΙ Mk Χ (το οποίο στην πραγματικότητα ήταν το αμερικανικό SCR-720) και κινητήρες Merlin 21/22/23. Tα 220 NF.Mk ΧΙΧ δεν ήταν τίποτε περισσότερο από εξελιγμένα NF.Mk ΧΙΙΙ, φέροντα απλώς πιο σύγχρονα αμερικανικά και βρετανικά ραντάρ. Τα 526 NF.Mk 30 υπήρξαν τα τελευταία της σειράς που έδρασαν στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και τροφοδοτήθηκαν με δύο Merlin 76 των 1.710 ίππων για εξαιρετικές αποδόσεις σε μεγάλα ύψη. Τα συγκεκριμένα αποδείχθηκαν τα απόλυτα νυκτερινά μαχητικά, δρώντας και ως συνοδευτικά βαρέων βομβαρδιστικών για μεταμεσονύκτιες επιχειρήσεις επάνω από τη Γερμανία. Μετά τον πόλεμο, παρήχθησαν 266 NF.Mk 36 για μεγάλα υψόμετρα, εφοδιασμένα με Merlin 113/114 και ραντάρ αμερικανικής τεχνολογίας. Αυτά ήταν τα μοναδικά παντός καιρού μαχητικά και παρέμειναν εν υπηρεσία μέχρι την απόσυρσή τους το 1951, όταν πια αντικαταστάθηκαν από jet αεροσκάφη. Ιδίας χρήσεως ήταν και τα 101 NF.Mk 38, τα οποία όμως διέθεταν ραντάρ βρετανικής παραγωγής.
Αντιπλοϊκό: τα συγκεκριμένα διαμορφώθηκαν καταλλήλως για μεταφορά τορπιλών. Το πρωτότυπο, που ονομάστηκε ΤR.Mk 33 «Sea Mosquito», ήταν το πρώτο βρετανικό δικινητήριο που προσνηώθηκε σε αεροπλανοφόρο (το ΗΜS Indefatigable) το Μάρτιο του 1944. Διέθετε τετράφυλλες έλικες, οι πτέρυγες έγιναν αναδιπλούμενες για εξοικονόμηση χώρου, ενώ ταυτοχρόνως ενισχύθηκαν οι άξονες των τροχών, τροποποιήθηκε το ρύγχος για την εγκατάσταση του ναυτικού ραντάρ ΑN/APS-6 νυκτερινών μαχητικών και προσετέθη και άγκιστρο προσνηώσεως. Όλα τροφοδοτούνταν με Merlin 25, είχαν τέσσερα πυροβόλα των 20 χλστ., τορπίλη και δυνατότητα εγκαταστάσεως ρουκετών κάτω από τις πτέρυγες. Κατασκευάστηκαν συνολικά 50 μονάδες. Ακολούθησε το ΤR.Mk 37 όπου διαφοροποιήθηκε ως προς το ραντάρ, έχοντας ένα ASV Mk XIII. Οι τύποι των Sea Mosquitoes πάντως δεν παρήχθησαν σε ικανοποιητικούς αριθμούς έως το 1946.
Εκπαιδευτικό: επειδή ακριβώς δημιουργήθηκαν ποικίλες παραλλαγές, αναμενόμενο ήταν η de Havilland να προχωρήσει και στην κατασκευή κάποιων εκπαιδευτικών. Τα πιο βασικά από αυτά ήταν τα Τ.Mk III, T.Mk 22 (η καναδική έκδοση του Τ.Mk III), T.Mk 27 (το T.Mk 22 με κινητήρες Packard Merlin), Τ.Mk 29 (τροποποιημένα μαχητικά FB.Mk 26) και T.Mk 43 (η αυστραλιανή έκδοση του Τ.Mk III).
Παραγωγή πέραν των βρετανικών συνόρων
Η παραγωγή του αεροσκάφους βγήκε και εκτός Βρετανίας, με τους Αυστραλούς και Καναδούς να αναλαμβάνουν συγκεκριμένους τύπους. Συζητήσεις έγιναν και για την κατασκευή του επί αμερικανικού εδάφους, αλλά όλες κατέληξαν στο απόλυτο μηδέν. Οι Καναδοί παρήξαν συνολικά 1.133 μονάδες που περιελάμβαναν βομβαρδιστικά, μαχητικά-βομβαρδιστικά και εκπαιδευτικά. Οι Αυστραλοί έφτιαξαν φωτοαναγνωριστικά, μαχητικά-βομβαρδιστικά και εκπαιδευτικά. Συνολικά φτιάχτηκαν 7.781 DH.98 κατά τη διάρκεια του πολέμου και στα κατοπινά χρόνια (1940-1950). Υπηρέτησε σε Βέλγιο, Βιρμανία, Κίνα, Νέα Ζηλανδία, Τσεχοσλοβακία, Δομινικανή Δημοκρατία, Γαλλία, Ισραήλ, Νορβηγία, Πολωνία, Νότια Αφρική, Σοβιετική Ένωση (σε μορφή leasing), Σουηδία, Τουρκία, Ελβετία, Γιουγκοσλαβία και Αμερική (σε πολύ περιορισμένους αριθμούς). Τα περισσότερα αφαλώς εξήχθησαν μετά τον πόλεμο.
