Με το ιερό βιβλίο του Ισλάμ το κοράνι στο ένα χέρι, και το τυφέκιο εφόδου MTAR στο άλλο, Άραβες πολίτες του Ισραήλ συμμετέχουν στην τελετή ορκωμοσίας τους για την ένταξή τους στις Ένοπλες Δυνάμεις της χώρας.
Σε πολλούς φαντάζει ενδεχομένως μία παράδοξη, ανεξήγητη εικόνα, ωστόσο για τα δεδομένα του Ισραήλ είναι μία υπόθεση μάλλον ρουτίνας, αφού αραβικής καταγωγής πολίτες υπηρετούν στις ισραηλινές Ένοπλες Δυνάμεις όχι τα τελευταία χρόνια αλλά από απαρχής του ισραηλινού κράτους στα τέλη της δεκαετίας του ’40.
Ανεπίσημα αναφέρεται ότι αυτήν την στιγμή υπηρετούν στον ισραηλινό Στρατό περί τις 12.000 αξιωματικοί και στρατιώτες αραβικής καταγωγής, με συμμετοχές μάλιστα σε όλες τις πρόσφατες πολεμικές αναμετρήσεις που έχει συμμετάσχει ο Στρατός αλλά και στα μικρής και μεσαίας έντασης μεθοριακά επεισόδια.
Οι ίδιοι ισχυρίζονται ότι πολεμούν με την ίδια αφοσίωση και γενναιότητα με τους συναδέλφους τους εβραίους στο θρήσκευμα, και ασφαλώς δεν υπάρχει κανένας λόγος για την αμφισβήτηση τους αφού κατά καιρούς έχουν υπάρξει κι Άραβες νεκροί του ισραηλινού Στρατού που έπεσαν υπερασπιζόμενοι το Ισραήλ.
Υπάρχει μάλιστα και μνημείο για τους νεκρούς Άραβες που πολέμησαν υπέρ του Ισραήλ.
Στον ισραηλινό Στρατό υπηρετούν σε κάθε πόστο. Μερικοί από αυτούς καθοδηγούν ισραηλινά μαχητικά σε αποστολές κρούσης, μερικοί είναι πληρώματα σε άρματα μάχης, άλλοι χειρίζονται βαρέα όπλα πεζικού ή υπηρετούν σε μονάδες αναγνώρισης, ειδικές δυνάμεις κι ως ελεύθεροι σκοπευτές. Λένε ότι είναι Μουσουλμάνοι Ισραηλινοί.
Το ενδιαφέρον της υπόθεσης όμως είναι ότι η ισραηλινή νομοθεσία δεν αναγκάζει τους μουσουλμάνους του Ισραήλ να υπηρετήσουν στις Ένοπλες Δυνάμεις του με υποχρεωτική θητεία, όπως συμβαίνει με τους Εβραίους και άλλες μειονότητες. Τι οδηγεί τους μουσουλμάνους να υπηρετήσουν εθελοντικά στο στρατό;
Ο Ισραηλινός συνταγματάρχης Αχμέντ Ραμίζ, ο οποίος είναι υπεύθυνος για τις μειονότητες στον ισραηλινό Στρατό, απαντά στο ερώτημα αυτό ως εξής: «Το νούμερο ένα καθήκον του ισραηλινού πολίτη είναι να υπερασπιστεί την πατρίδα του υπηρετώντας στο στρατό. Ωστόσο, είναι αλήθεια ότι ορισμένοι Ισραηλινοί πολιτικοί επιμένουν ότι το Ισραήλ είναι εβραϊκό κράτος. Γιατί τότε λοιπόν στρατολογούμε μουσουλμάνους; Οι μουσουλμάνοι στο Ισραήλ αρχίζουν να συνειδητοποιούν ότι για να έχουν όλα τα δικαιώματα, πρέπει να κάνουν όλα τα καθήκοντά τους μέσα στην ισραηλινή κοινωνία.»
Όπως τόνισε εξάλλου ο Ισραηλινός συνταγματάρχης, στον ισραηλινό Στρατό δεν υπηρετούν μόνο εβραίοι, ώστε οι μουσουλμάνοι να ήταν μία «παρείσακτη» εικόνα. Υπηρετούν επίσης και χριστιανοί, άθεοι κι άλλες μειονότητες, χωρίς κανένα πρόβλημα.
Το Ισραήλ είναι μία χώρα λίγων εκατομμυρίων κατοίκων, ενώ ο αραβικός κόσμος αποτελείται από 20 και πλέον χώρες στην Αφρική και Μέση Ανατολή με πληθυσμό εκατοντάδες εκατομμύρια ενώ αν βάλουμε στην εικόνα και το Ιράν – που είναι χώρα εχθρική προς το Ισραήλ αλλά όχι αραβική – η αναλογία είναι ακόμα χειρότερη.
Είναι φανερό ότι υπάρχουν και πρακτικοί λόγοι που επιβάλλουν τρόπον τινά στο Ισραήλ να μην απορρίπτει κανέναν, να δέχεται και να αφομοιώνει όποιον είναι διατεθειμένος να αγκαλιάσει τις αρχές του. Αυτό εξάλλου φάνηκε και ιστορικά, όταν στον πόλεμο του Γιομ Κιπούρ το 1973 το Ισραήλ είχε τόσο μεγάλες απώλειες σε έμψυχο υλικό που βρέθηκε μπροστά στο χείλος του αφανισμού.
Μία εικόνα χίλιες λέξεις: Οι Άραβες στρατιώτες του Ισραήλ
