Στις 20 Φεβρουαρίου 1959, η κυβέρνηση Ντηφενμπέικερ έριξε την ταφόπλακα στο φιλόδοξο πρόγραμμα ανάπτυξης και κατασκευής ενός σύγχρονου εγχώριου αναχαιτιστικού αεροσκάφους υψηλών επιδόσεων για τις ανάγκες αεράμυνας του Καναδά.
Με την κίνηση αυτή, ουσιαστικά έπαψαν να υπάρχουν όλες οι δυνατότητες σχεδίασης και κατασκευής αεροσκαφών υψηλών επιδόσεων της καναδικής αεροναυπηγικής βιομηχανίας. Στο εξής όλα τα μαχητικά αεροσκάφη της βασιλικής καναδικής Αεροπορίας θα ήταν σχεδιασμένα στο εξωτερικό.
Δυστυχώς οι ιδιαίτερες γεωπολιτικές συνθήκες της εποχής δεν άφηναν πολλά περιθώρια πολιτικών ελιγμών στην κυβέρνηση του Καναδά να αντισταθεί στις αμερικανικές πιέσεις που δεν ήθελαν με κανέναν τρόπο να έχουν να αντιμετωπίσουν έναν ακόμα αξιόλογο κατασκευαστή σύγχρονων μαχητικών αεροσκαφών.
Έτσι προκειμένου να τερματιστεί το πρόγραμμα, πρότειναν πώληση αμερικανικών αναχαιτιστικών με ευνοϊκούς όρους, γεγονός που οδήγησε στην συγκεκριμένη απόφαση «ελαφρά τη καρδία».
Πράγματι, το επόμενο αναχαιτιστικό της στον ρόλο που θα καλούνταν να παίξει το Arrow, ήταν το αμερικανικό F-104 Starfighter, το οποίο συναρμολογήθηκε στον Καναδά από την Canadair. O Καναδάς επρόκειτο να απωλέσει σε ατυχήματα το 46% των αεροσκαφών του τύπου που παρέλαβε…
Παρά τις αντιδράσεις, η απόφαση ήταν μη αναστρέψιμη και προέβλεπε την πλήρη ακύρωση και τερματισμό του προγράμματος, που μεταξύ άλλων περιελάμβανε την καταστροφή των πρωτότυπων και την αχρήστευση όλων των παρελκόμενων και εργαλειομηχανών για την παραγωγή του.
Το Arrow θα ήταν ένα διθέσιο, δικινητήριο αναχαιτιστικό που θα μπορούσε να πετάξει με 2 μαχ σε υψόμετρο 15.000 μέτρων προκειμένου να αντιπαρατεθεί με τα κύματα σοβιετικών βομβαρδιστικών που τη δεκαετία του ’50 και ’60 θεωρούνταν ο βασικότερος κίνδυνος.
Για τον σκοπό αυτό αναπτύχθηκε ένας νέος κινητήρας, μέσω του προγράμματος Iroquois, προκειμένου να μπορεί το βαρύ αυτό αεροσκάφος να πετύχει τις προσδοκώμενες επιδόσεις, και πράγματι οι πρώτες δοκιμαστικές πτήσεις έδειξαν πολύ υποσχόμενα αποτελέσματα.
Για να εκτελέσει την αποστολή θα ήταν οπλισμένο με ρουκέτες Genie με πυρηνική κεφαλή, που ήταν και ο συνήθης φόρτος μάχης των αναχαιτιστικών της εποχής για την εξουδετέρωση ολόκληρων σχηματισμών εχθρικών βομβαρδιστικών.
Η ιστορία του Arrow έγινε ταινία καναδικής παραγωγής με τον Καναδό ηθοποιό Νταν Ακρόιντ να πρωταγωνιστεί στον ρόλο του πιλότου δοκιμών του προγράμματος, απεικονίζοντας την υπέρμετρη αισιοδοξία για την επιτυχή κατάληξη της ανάπτυξης του αεροσκάφους.
Στην ταινία στο τέλος αφήνεται να εννοηθεί τι θα μπορούσε να είχε συμβεί αν η εγχώρια βιομηχανία είχε αφεθεί να δουλέψει απερίσπαστη και είχε και την απαραίτητη πολιτική υποστήριξη που θα έπρεπε να είχε για ένα τέτοιο φιλόδοξο σχέδιο.
Αναφέρεται ότι εφόσον θα υπήρχε πλέον μία τεχνική κι επιστημονική βάση ανθρωπίνου δυναμικού, το βασικό σχέδιο θα μπορούσε να είχε εξελιχθεί σημαντικά με αναβάθμιση την δυνατοτήτων του και περισσότερες νέες ικανότητες.
Μεταξύ άλλων υποτίθεται ότι θα μπορούσε στο εγγύς μέλλον να εκτελέσει ακόμα και αποστολές τοποθέτησης δορυφόρων σε τροχιά, λόγω των εγγενών ικανοτήτων του πτήσης σε μεγάλο υψόμετρο και μεταφοράς μεγάλου φορτίου σε εσωτερικές αποθήκες.
Φυσικά όλο αυτό είναι μάλλον τίποτα περισσότερο από wishful thinking, κοινώς ευχολόγια με αφορμή την πρωτοφανή πικρία σε εθνικό επίπεδο για τον Καναδά, αφού το συγκεκριμένο πρόγραμμα προσέδιδε μία αίσθηση εθνικής περηφάνιας και ανεξαρτησίας.
Ίσως πράγματι να γίνονταν όλα αυτά, ίσως το αεροσκάφος να εξελισσόταν και στο μέλλον να βλέπαμε ακόμα και παραλλαγή stealth – χαμηλού ίχνους με εξωτικές προσθήκες. Ίσως πάλι και όχι. Η ιστορία έχει πολλά «αν», αλλά δεν γράφεται με αυτά.
Πρώτη δημοσίευση 20/2/2019
