«Γνωρίζαμε ολόκληρο το Δέλτα απ’ έξω. Ξέραμε τις περιοχές όπου επιχειρούσαμε όπως την γειτονιά μας. Την νύκτα όμως ήταν δύσκολα» θυμούνται βετεράνοι χειριστές. Η ναυτιλία με ανύπαρκτα βοηθήματα ήταν ανέκαθεν πρόβλημα, ιδίως στον πόλεμο.
«Πετούσαμε συνήθως 75 με 100 ώρες τον μήνα, 24 ώρες σε επιφυλακή και 24 ώρες ελεύθεροι. Πολλές φορές πετούσαμε και τρείς φορές την ημέρα. Έκανες μια προσβολή, γύριζες βιαστικά στο LST για ‘hot turn’ (με τον κινητήρα εν λειτουργεία) παίρνοντας καύσιμο την ώρα που οι πολυβολητές επανεξοπλίζονταν και σκούπιζαν από την καμπίνα εκατοντάδες άδειους κάλυκες και gunners εκτός υπηρεσίας έριχναν μέσα νέα κουτιά πυρομαχικών για τα Μ60».
Κάθε πολυβολητής είχε στην διάθεσή του πάνω από 1.500 βολίδες των 7,62 ενώ τα Μ60 είχαν περίπου 1.000 βλήματα έκαστο. Το προπορευόμενο ελικόπτερο του σχηματισμού ήταν εξοπλισμένο με ένα πολυβόλο των 0,50 στην δεξιά θύρα. Ο αριστερός door gunner είχε δύο αναρτώμενα Μ60 συν μια εφεδρική κάννη.
Σε μια παρατεταμένη μάχη οι πυροβολητές άλλαζαν τις κάννες που «άναβαν» για να αποφύγουν το «ψήσιμο» (‘cooking off’) κάποιου βλήματος μέσα. Λέγεται ότι οι κάννες πύρωναν τόσο ώστε οι πολυβολητές μπορούσαν να ανάψουν τσιγάρο πάνω τους…
Τα gunships του Ναυτικού πετούσαν σε ζεύγη με διαχωρισμό 500 ποδών, το ηγούμενο Huey στα 1.000 πόδια και το δεύτερο 200 πόδια ψηλότερα. Αντίθετα με τα μαχητικά, τα οποία παίρνουν θέσεις από επάνω προς τα κάτω, στα ελικόπτερα λόγω των στροφείων οι σχηματισμοί πάνε προς τα πάνω ώστε το τελευταίο ε/π να μπορεί να διατηρεί απόσταση ασφαλείας.
Η βασική τακτική προσβολής ήταν να βάζουν ένα σημάδι στο έδαφος ή σε περίπτωση που τα ελικόπτερα περιπολούσαν και δέχονταν πυρά, να μαρκάρουν τον στόχο με καπνογόνο χειροβομβίδα. Μάλιστα οι door gunners είχαν φτιάξει ένα σύστημα-πατέντα με κουτιά αναψυκτικών χάρη στο οποίο υπήρχαν καπνογόνα έτοιμα για ρίψη ανά πάσα στιγμή.
Κανονικά την επίθεση ξεκινούσε ο αρχηγός, ωστόσο αν το ελικόπτερο που ακολουθούσε ήταν σε πιο ευνοϊκή θέση ο αρχηγός από ‘lead’ γινόταν ‘trail’. Η πρώτη ρουκέτα που έπεφτε συνήθως ήταν τύπου ‘Willie Pete’ (High Explosive White Phosphorus) για καλύτερο μαρκάρισμα, κατόπιν ακολουθούσαν ανά δύο ρουκέτες με κεφαλή ΗΕ.
«Η βολή ρουκετών από Huey απείχε πολύ από το να είναι ακριβής επιστήμη», υπενθυμίζουν παλιοί χειριστές. «Οι ρουκέτες επηρεάζονται από τον άνεμο, συνεπώς, διατηρώντας το ελικόπτερο τριμαρισμένο και τις αλλαγές ισχύος στο ελάχιστο ήταν υψίστης σημασίας για μια καλή βολή» λένε. Πάντως το οπλικό σύστημα με την μεγαλύτερη ακρίβεια ήταν ένας έμπειρος door gunner.
«Εάν οι φίλιες δυνάμεις στο έδαφος ή κάποιο από τα σκάφη έριχναν καπνογόνο δεν μας έλεγαν το χρώμα μέχρι να το πούμε εμείς, αποφεύγοντας έτσι πιθανή παγίδα των Βιετκόνγκ. Αποκτώντας επικοινωνία, ο αρχηγός αποφάσιζε το σχέδιο επίθεσης. Ενόσω επιτίθετο το πρώτο ελικόπτερο, οι πολυβολητές έβαλαν προς τα εμπρός. «Σπάζοντας» την επίθεσή του, οι πολυβολητές έστρεφαν τα πυρά τους προς τα πίσω καλύπτοντας το ακόλουθο ελικόπτερο καθώς άρχιζε με την σειρά του να βάλλει. Η ιδέα της τακτικής ‘daisy chain’ ήταν να βρίσκεται ο εχθρός υπό συνεχές πυρ».
Ο εχθρός ήταν ένα μόνο πρόβλημα, ιδίως την εποχή της ξηρασίας που χαμήλωνε η στάθμη των νερών. «Όταν τα ‘Swift boats’ έβαλαν με τα «50άρια» τους, μερικές φορές οι βολίδες εποστρακίζονταν και περνούσαν μέσα από το ίχνος της επίθεσής μας . Έχω δει νύκτα τροχιοδεικτικά να εποστρακίζονται και να ξεπερνούν τα 1.500 πόδια. Έπρεπε να επικοινωνούμε συνεχώς αλλά στην φωτιά της μάχης τα πράγματα συχνά πάνε άσχημα τρέχοντας…» λέει ένας βετεράνος ‘Seawolf’.
«Θυμάμαι μια αποστολή τον Μάιο ή τον Ιούνιο του 1969, όταν γύρω στα μεσάνυχτα πήραμε εντολή για scramble από το LST στην πλευρά του Nam Can προς την Νότια Σινική Θάλασσα. Ένα σκάφος των SEAL είχε πάει για μια επιχείρηση και έκανε το μοιραίο λάθος να περάσει από το ίδιο σημείο τρείς φορές. Στο τρίτο πέρασμα τους «ράντισαν» πραγματικά, αχρηστεύοντας το σκάφος τους. Υστερούσαν αριθμητικώς και σε ισχύ πυρός, έτσι μας δόθηκε scramble.
Μπορούσα να δω την μάχη μπροστά και κατάφερα να προσδιορίσω πού κατέληγαν τα πυρά των SEALs. Ο Κηθ Τζάσμαν ήταν στην δεξιά πόρτα και έβαλε με εξαιρετική ακρίβεια εξαντλώντας ό,τι (πυρομαχικά) είχε σε μια και μόνο διέλευση, παύοντας εντελώς το εχθρικό πυρ. Ήταν μια καθαρή φεγγαρόλουστη νύχτα.
Επιστρέφοντας στο πλοίο προπορευόμασταν ελάχιστα του επερχόμενου κύματος μουσώνα. Το στροφείο δεν είχε σταματήσει καλά-καλά όταν η ορατότητα έπεσε στο μηδέν από την βροχή. Με μανγκρόβια έλη και δένδρα ύψους 25 μέτρων δεν υπήρχε μέρος να προσγειωνόμασταν στην ξηρά. Εάν είχαμε προσγειωθεί 15΄ αργότερα, πιθανότατα δεν θα έλεγα αυτή την ιστορία…»
Στις 16 Μαρτίου 1972 η Μοίρα των ‘Seawolves’ απενεργοποιήθηκε. Μέχρι τότε, τα Huey και τα πληρώματα του Helicopter Attack Squadron (Light) Three βρίσκονταν συνεχώς σε επιχειρήσεις συμπληρώνοντας 130.000 και πλέον ώρες πτήσεις και εκτελώντας περισσότερες από 120.000 πολεμικές αποστολές στο Βιετνάμ και την Καμπότζη, συμπεριλαμβανομένων 1.350 αεροδιακομιδών τραυματιών.
Οι ηθικές αμοιβές που απονεμήθηκαν στο προσωπικό μιλούν από μόνες τους: πέντε Σταυροί του Ναυτικού, 31 Αργυροί Αστέρες, 219 Διακεκριμένοι Σταυροί Ιπταμένων και 156 Πορφυρές Καρδιές για εκείνους που τραυματίστηκαν και τους 44 ‘Seawolves’ που δεν επέστρεψαν ποτέ.
Αλέξανδρος Θεολόγου
HA(L)-3 Seawolves: Επιχειρήσεις στο Δέλτα με τα Huey του Ναυτικού
