Αναδημοσίευση με αφορμή τη συμπλήρωση ενός χρόνου από το θάνατο του John McCain.
Ο McCain καταρρίφθηκε πάνω από το Ανόι το 1967, τραυματίστηκε σοβαρά και παρέμεινε αιχμάλωτος πολέμου έως το 1973, υπομένοντας βασανιστήρια και κακουχίες που του προκάλεσαν μόνιμα σωματικά προβλήματα. Το 1981 αποστρατεύεται από το Αμερικανικό Πολεμικό Ναυτικό και το 1982, εκλέγεται για πρώτη φορά στη Βουλή των Αντιπροσώπων.
Ο McCain προερχόταν από οικογένεια στρατιωτικών του Πολεμικού Ναυτικού με τον πατέρα του και τον παππού του να έχουν φτάσει στο βαθμό του Αντιναυάρχου. Ο McCain θα γίνει πιλότος του Αμερικανικού Ναυτικού και θα λάβει μέρος σε πολλές αποστολές στο Βιετνάμ, ενώ ήταν παρών και στο μεγάλο ατύχημα του αεροπλανοφόρου USS Forrestal που παραλίγο να του στοιχίσει τη ζωή.
Ο McCain ολοκλήρωσε την εκπαίδευση πιλότου το 1960 και ειδικεύτηκε σε αποστολές εναντίον επίγειων στόχων. Τοποθετήθηκε στα αεροπλανοφόρα USS Intrepid και USS Enterprise, πετώντας με A-1 Skyriders. Αν και οι αρχικές του επιδόσεις ως πιλότος ήταν μάλλον περιορισμένες, έχοντας στο ενεργητικό του 3 συντριβές, στη πορεία έδειξε σημαντική βελτίωση και κέρδισε το σεβασμό των συναδέλφων του, παρά το γεγονός πως πετούσε πάντα ριψοκίνδυνα, πιέζοντας τα αεροσκάφη στα όρια των δυνατοτήτων τους.
Συγκεκριμένα, το 1960 θα επιβιώσει της συντριβής ενός AD-6 Skyraider στο Τέξας, το 1961 θα χτυπήσει ηλεκτροφόρα καλώδια στη νότια Ισπανία και το 1965 θα γλυτώσει από πτώση με T-2 Buckeye.
Στη πορεία ζήτησε και πέτυχε να μετατεθεί στο USS Forestal, πετώντας A-4 Skyhawks, όπου συμπλήρωσε 5 επιτυχημένες πολεμικές αποστολές, στα πλαίσια της Επιχείρησης Rolling Thunder που αφορούσε τον συνεχή και ανελέητο βομβαρδισμό του Βορείου Βιετνάμ. Στις 29 Ιουλίου 1967, θα βρεθεί πολύ κοντά στην έκρηξη από κατά λάθος πυροδότηση πυραύλου Zuni στο διάδρομο του αεροπλανοφόρου και τη τελευταία στιγμή καταφέρνει να βγει από το πιλοτήριο του καιόμενου αεροσκάφους του, βοηθώντας κατόπιν άλλους συναδέρφους να απομακρυνθούν και ρίχνοντας βόμβες που κινδύνευαν να εκραγούν στη θάλασσα. Το ατύχημα του USS Forestal θα στοιχίσει τη ζωή σε 134 άνδρες. Ο McCain ζητά κατόπιν να μεταφερθεί στο USS Oriskany.
Όντας στο USS Oriskany, θα παρασημοφορηθεί για δυο τολμηρές αποστολές. Στις 18 Οκτωβρίου 1967, ήταν επικεφαλής σχηματισμού για τον βομβαρδισμό του ναυπηγείου Lac Trai στη Χαιφόνκγ, ο οποία εκτελέστηκε με επιτυχία παρά την ισχυρή Α/Α άμυνα. Στις 25 Οκτωβρίου, ο McCain λαμβάνει μέρος στη επίθεση κατά της αεροπορικής βάσης Phuk Yen, βόρεια του Ανόι, πετυχαίνοντας να καταστρέψει 1 αεροσκάφος και να προκαλέσει ζημιές σε άλλα 2 στο έδαφος. Και σε αυτή τη περίπτωση, η αποστολή είχε απέναντί της ισχυρό Α/Α πυροβολικό και Α/Α βλήματα.
Την αμέσως επόμενη ημέρα, ο McCain θα βρεθεί και πάλι στο πιλοτήριο του A-4E Skyhawk και μαζί με άλλα 19 αεροσκάφη θα επιτεθούν κατά εργοστασίου παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας στο κέντρο του Ανόι. Προσεγγίζοντας το στόχο από τα 9.000 πόδια, θα “βουτήξει” στα 4.000 κατά τη τελική φάση και εκείνη τη στιγμή ο συναγερμός εγκλωβισμού από εχθρικό ραντάρ ακούγεται στο πιλοτήριο. Ο McCain συνεχίζει και στα 3.500 πόδια κάνει άφεση των βομβών του. Τη στιγμή της απαγκίστρωσης, ένας πύραυλος SA-2, καταστρέφει τη πτέρυγά του. Αμέσως χρησιμοποιεί το εκτινασσόμενο κάθισμά του, αλλά θα προσγειωθεί ανώμαλα σε λίμνη και παραλίγο να πνιγεί, σπάζοντας το δυο χέρια του και το ένα του πόδι. Πέτυχε όμως να φουσκώσει το σωσίβιο με το δόντια του και να σωθεί, μέχρι να ανασυρθεί από Βορειοβιετναμέζους, οι οποίοι τον λίντσαραν πριν τον μεταφέρουν στη φυλακή Αμερικανών αιχμαλώτων Hỏa Lò.
Ο McCain δεν έλαβε καμία ιατρική βοήθεια που του προσφέρθηκε ως αντάλλαγμα για να αποκαλύψει στρατιωτικά μυστικά. Μόνο όταν ανακαλύφθηκε πως είναι γιος υψηλόβαθμου στελέχους του Αμερικανικού Ναυτικού, αποφασίστηκε να του παράσχουν στοιχειώδη ιατρική φροντίδα.
Η παρακάτω συνέντευξη δόθηκε στον Γάλλο δημοσιογράφο François Chalais, υπό το άγρυπνο βλέμμα Βορειοκορεατών αξιωματούχων, ανάμεσα στους οποίους (πιθανότατα) και ο πασίγνωστος στρατηγός Võ Nguyên Giáp, ίσως ο πιο επιτυχημένος στρατιωτικός ηγέτης της χώρας.
Ο MacCain θα μείνει αιχμάλωτος πολέμου για σχεδόν 6 χρόνια, περνώντας τουλάχιστον 2 από αυτά σε αυστηρή απομόνωση και βασανιζόμενος σε καθημερινή βάση. Τελικά λύγισε και εξαναγκάστηκε να κινηματογραφηθεί σε προπαγανδιστικό βίντεο κατά των ΗΠΑ, το όποιο τον στιγμάτισε και συχνά αναφερόταν στο περιστατικό ως τη πιο ντροπιαστική στιγμή της ζωής του.
Ενάμιση μήνα μετά την υπογραφή της Συνθήκης Ειρήνης των Παρισίων, ο MacCain αφήνεται ελεύθερος στις 14 Μαρτίου 1973. Επιστρέφει στις ΗΠΑ όπου υποβάλλεται σε φυσιοθεραπείες για πολλούς μήνες, ενώ το 1976, επιστρέφει στην ενεργό δράση και γίνεται διοικητής εκπαιδευτικής Μοίρας στη Φλόριντα. Το επόμενο έτος θα αναλάβει τα καθήκοντα του συνδέσμου του Πολεμικού Ναυτικού στη Γερουσία. Το 1981 θα παραιτηθεί και θα λάβει σύνταξη αναπήρου πολέμου.
Πρώτη δημοσίευση 26/8/2018
