Κλείνοντας το αφιέρωμα στο θρυλικό B-25 δεν θα μπορούσε να απουσιάζει μια μικρή αναφορά στην αεροπορική επιδρομή στο Τόκιο υπό τον σχεδιασμό του Jimmy Doolittle. Η επιχείρηση του βομβαρδισμού των Ιαπωνικών νήσων από 16 Β-25Β ήταν αυτή που κατέστησε τόσο δημοφιλές το δικινητήριο βομβαρδιστικό της Ν.Α.Α. Ως επιχείρηση πρώτα και κύρια αποσκοπούσε στην ανύψωση του ηθικού στις ΗΠΑ κατά τους πρώτους μήνες του 1942, μετά τις διαδοχικές ήττες στον Ειρηνικό.
North American B-25: H πολυπληθέστερη τελική έκδοση -J και τα Mitchell της RAF (Ε’ Μέρος)
Ο σχεδιασμός για μια επιχείρηση εκδίκησης μετά το Περλ Χάρμπορ, είχε ξεκινήσει από πολύ νωρίς. Αντίθετα με ότι έχει επικρατήσει, ο μετέπειτα Υποστράτηγος Doolittle δεν ήταν ο πρώτος εμπνευστής της επίθεσης κατά του Τόκιο. Η ιδέα ανήκε στον πλοίαρχο Francis Low που ανήκε στο επιτελείο του Ναυάρχου King. Μετά από την μεταβίβαση της ιδέας ιεραρχικά στον Στρατηγό Arnold, αυτός ανέθεσε τον σχεδιασμό της αποστολής στον τότε Συνταγματάρχη και διάσημο αεροπόρο (πρώτη πτήση δι’ οργάνων στον κόσμο) Jimmy Doolittle.
Σε σύντομο χρονικό διάστημα σχεδιάστηκε το «Σχέδιο Τόκιο» με κύριους εμπνευστές του τον Doolittle και τον Λοχαγό Duncan. Ο Doolittle θα ηγούνταν μιας ομάδας επίλεκτων αεροπόρων που θα εξαπέλυε επίθεση στα ιαπωνικά νησιά επιχειρώντας από το αεροπλανοφόρο Hornet. Και ενώ ήταν σχεδόν βέβαιο ότι ήταν δυνατή η απονήωση των Β-25 από κατάστρωμα πτήσεων, η προσνήωση θεωρούνταν αδύνατη. Έτσι μετά το τέλος της επιδρομής αποφασίστηκε η μετάβαση και προσγείωση των αεροσκαφών σε πεδία προσγείωσης στην Κίνα. Στη συνέχεια θα συνέχιζαν προς την Μπούρμα (Βιρμανία) όπου και θα τίθονταν υπό τις διαταγές του στρατηγού Stilwell.
Το σχέδιο απαιτούσε ένα αεροσκάφος με συνολική ακτίνα δράσης 2.400 τουλάχιστον μιλίων, που θα μετέφερε φορτίο βομβών των 2.000 λιβρών και θα μπορούσε να πραγματοποιήσει απονήωση. Αν και αρχικά έγινε σύγκριση μεταξύ του Martin B-26 Marauder και του B-25 Mitchell, τελικά επιλέχθηκε το B-25 λόγω των καλύτερων επιδόσεων του κατά την απονήωση.
Την εποχή εκείνη τα μόνα διαθέσιμα Β-25 βρίσκονταν στην 17η Πτέρυγα που είχε μεταφερθεί στην Ν. Καρολίνα για να αντιμετωπίσει τα γερμανικά υποβρύχια που δρούσαν στις ανατολικές ακτές των ΗΠΑ. Από εκεί αποσπάσθηκαν 24 αεροσκάφη, τα πληρώματα των οποίων ήταν εθελοντές που γνώριζαν ότι επρόκειτο για μια δύσκολη αποστολή με μεγάλο ρίσκο.
Οι δοκιμαστικές απονηώσεις δύο αεροσκαφών πραγματοποιήθηκαν με επιτυχία στις 3 Φεβρουαρίου του 1942. Κατά την διάρκεια της εκπαίδευσης των πληρωμάτων στην Φλώριντα, έγιναν προσπάθειες για τη χρήση όσο το δυνατόν μικρότερου μήκους διαδρόμου. Εκεί διαπιστώθηκε ότι με όχι ιδιαίτερα ισχυρό μετωπικό άνεμο, το Β-25 μπορούσε να απογειωθεί από διάδρομο μήκους 450 μόλις ποδών (137 μέτρων).
Οι τροποποιήσεις που έγιναν στα αεροσκάφη για την συγκεκριμένη αποστολή, την οποία και θα πραγματοποιούσαν από χαμηλό ύψος, ήταν η αφαίρεση του κοιλιακού πυργίσκου και η τοποθέτηση πρόσθετων δεξαμενών καυσίμου χωρητικότητας 4.313 λίτρων, η αφαίρεση του σκοπευτικού (βομβαρδισμού) Norden για να μην πέσει στα χέρια των Ιαπώνων και η αντικατάστασή του ένα άλλο απλούστερο το οποίο απεδείχθη εξίσου κατάλληλο για αποστολές χαμηλού ύψους. Το οπλικό φορτίο αποτελούσαν τέσσερις βόμβες των 500 λιβρών. Ως αποτρεπτικό μέσο για τις επιθέσεις των ιαπωνικών καταδιωκτικών, εγκαταστάθηκαν στην διαφανή καλύπτρα στο ουραίο τμήμα δύο ξύλινα ραβδιά που βάφτηκαν μαύρα έτσι ώστε να φαίνονται σαν πολυβόλα από απόσταση. Το βάρος απογείωσης των αεροσκαφών έφθασε τις 31.000 λίβρες.
Τελικά μόνο 16 Β-25Β φορτώθηκαν στις 2 Απριλίου στο αεροπλανοφόρο Hornet και για κάθε ενδεχόμενο επιβιβάσθηκαν όλα τα πληρώματα που είχαν εκπαιδευτεί για την αποστολή. Μια τυχαία συνάντηση με μονάδες του ιαπωνικού ναυτικού, ανάγκασε τους αμερικανούς να πραγματοποιήσουν την αποστολή 400 μίλια πιο μακριά από τις ακτές σε σχέση με τον αρχικό σχεδιασμό. Στις 18 Απριλίου ο Doolittle απογειώθηκε μαζί με άλλα 15 αεροσκάφη και βομβάρδισαν στόχους, χωρίς κάποια αξιοσημείωτα αποτελέσματα στο Κόμπε, τη Γιοκοχάμα, τη Ναγκόγια και το Τόκιο από ύψος 1.500 περίπου ποδών. Αν και πάνω από τους στόχους δεν χάθηκε κανένα αεροσκάφος, οι κακές καιρικές συνθήκες είχαν ως αποτέλεσμα να μην εντοπισθούν τα προκαθορισμένα αεροδρόμια στο κινεζικό έδαφος.
Αποτέλεσμα ήταν να χαθούν και τα 16 αεροσκάφη (11 πληρώματα εγκατέλειψαν, τέσσερα α/φη πραγματοποίησαν αναγκαστική προσγείωση και ένα προσγειώθηκε στο Βλαδιβοστόκ όπου το πλήρωμα του αιχμαλωτίσθηκε), επτά άντρες να τραυματισθούν, τρεις να φονευθούν, οκτώ να αιχμαλωτισθούν από τους Ιάπωνες και ουσιαστικά μόνο τέσσερις να επιζήσουν έως το τέλος του πολέμου.
Ο Doolittle χάνοντας τα αεροσκάφη του και αρκετούς άνδρες θεώρησε την αποστολή αποτυχημένη αναμένοντας την παραπομπή του σε στρατοδικείο. Παρ’ ότι όμως οι ζημιές που προκλήθηκαν στο εχθρό ήταν μικρές και οι απώλειες μεγάλες, η επιχείρηση ανέβασε το ηθικό των αμερικανών αποδεικνύοντας παράλληλα το ευκολοπρόσβλητο της Ιαπωνίας σε βομβαρδισμούς. Ο Doolittle προήχθη στην ιεραρχία και του απενεμήθη το Μετάλλιο της Τιμής.
Στιγμιότυπα από τους εορτασμούς της επετείου 75 χρόνων από την αεροπορική επιδρομή στο Τόκιο
