Το North American P-51A Mustang
To επόμενο συμβόλαιο της N.A. υπογράφηκε με την USAAF για την προμήθεια 1200 αεροσκαφών με την κωδική ονομασία ΝΑ-99 τον Αύγουστο του 1942. Τα αεροσκάφη της έκδοσης αυτής ονομάστηκαν από τον αμερικάνικο στρατό Ρ-51Α και το πρώτο πέταξε τον Φεβρουάριο του 1943. Τελικά παραδόθηκαν μόνο 310 μονάδες έως τον Μάιο της ίδιας χρονιάς, καθώς μετέπειτα στην γραμμή παραγωγής ο V-1710 αντικαταστάθηκε από τον Merlin της Rolls Royce και η ονομασία των αεροσκαφών παραγωγής άλλαξε σε Ρ-51Β.
Pursuit Plane 51 Mustang: Το καλύτερο καταδιωκτικό του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου (Β’ Μέρος)
Τα Ρ-51Α είχαν τις ίδιες δυνατότητες μεταφοράς εξωτερικού φορτίου σε σύγκριση με το επιθετικό Α-36Α Invader. Δεν διέθεταν όμως αερόφρενα στην πτέρυγα, καθώς και πολυβόλα εγκατεστημένα στην άτρακτο. O μόνιμος οπλισμός τους περιοριζόταν σε τέσσερα πολυβόλα των 12,7 χιλιοστών στην πτέρυγα με αναχορηγία 350 β.α.ω. για τα εσωτερικά και 280 β.α.ω. για τα εξωτερικά. Το μέγιστο βάρος απογείωσης αυξήθηκε -σε σύγκριση με το Α-36- στις 10.600 λίβρες και η μέγιστη ακτίνα στα 2.350 μίλια. Ο κινητήρας του ήταν ένας Allison V-1710-81 (F20R) με καλύτερη απόδοση από τον παλαιότερο V-1710-39 του ΧΡ-51. Περιελάμβανε νέο υπερσυμπιεστή ο οποίος αύξανε την απόδοση ισχύος ακόμη και σε μικρά ύψη και νέα έλικα μεγαλύτερης διαμέτρου. Η μέγιστη ταχύτητα του -Α ανερχόταν στα 409 μ.α.ω. στο επίπεδο των 11.000 ποδών καθιστώντας το, το ταχύτερο μαχητικό σε υπηρεσία την συγκεκριμένη περίοδο.
Το μόνο σημαντικό πρόβλημα που διαπιστώθηκε με την ένταξη των εν λόγω αεροσκαφών σε υπηρεσία ήταν οι συχνές εμπλοκές των πυροβόλων τους. Αυτό συνέβαινε επειδή το πάχος της πτέρυγας ήταν περιορισμένο προκειμένου να αποδίδει στις υψηλές ταχύτητες. Τότε οι σχεδιαστές της Ν.Α.Α. αναγκάστηκαν να τοποθετήσουν πλαγίως τα πολυβόλα και να τα τροφοδοτούν μέσω ειδικού μηχανισμού ο οποίος «κόλλαγε» σε ελιγμούς όπου αναπτυσσόταν πολλά g. Από τα 310 Ρ-51Α που κατασκευάστηκαν τα 35 εφοδιάστηκαν με δύο φωτομηχανές Κ24 και μετονομάστηκαν σε F-6Β.
Άλλα 50 παραδόθηκαν στη RAF με την ονομασία Mustang II. Μαζί με τα Mustang Ι και ΙΑ, υπηρέτησαν στη RAF έως τις αρχές του 1945 αποσπώντας και τον τίτλο των μακροβιότερων μαχητικών στις τάξεις της κατά τον Β΄Π.Π.
Στις τάξεις της USAAF, η πρώτη Μοίρα με Ρ-51Α, ήταν η 54η που παρέμεινε στην Φλώριντα για εκπαίδευση ενώ οι 23η, 311η και 1η Air Commando, τοποθετήθηκαν και έδρασαν στην Ασία, (Κίνα, Βιρμανία και Ινδίες). Στις 25 Νοεμβρίου του 1943 η 530η Μοίρα Δίωξης-Βομβαρδισμού της 311ης Πτέρυγας Δίωξης-Βομβαρδισμού, εκτέλεσε την πρώτη μεγάλης απόστασης συνοδεία βομβαρδιστικών Β-24 στη Βιρμανία (Μπούρμα) διανύοντας απόσταση 900 περίπου μιλίων. Από την άλλη πλευρά, τα F-6B που υπηρέτησαν στην Ευρώπη, ήταν ενταγμένα κυρίως στην 107η Πτέρυγα Τακτικής Αναγνώρισης που είχε βάση την Αγγλία. Όταν σταμάτησε η παραγωγή των Mustang με κινητήρα Allison, είχαν κατασκευαστεί συνολικά 1.580 αεροσκάφη.
North American P-51 B/C Mustang και Rolls Royce Merlin
Ήταν Απρίλιος του 1942 όταν ο δοκιμαστής της Rolls-Royce R.W. Harker πετούσε για πρώτη φορά με ένα Mustang της RAF. Η πτήση αυτή έμελε να αλλάξει καθοριστικά το μέλλον της εξέλιξης του αεροσκάφους. Ο βρετανός χειριστής -όπως και πολλοί άλλοι- εντυπωσιάστηκε από την απόδοση του αμερικάνικου μαχητικού, διαπιστώνοντας ότι είχε καλύτερα πτητικά χαρακτηριστικά και καλύτερες επιδόσεις από το Spitfire Vb με τις ίδιες -κατά προσέγγιση- ρυθμίσεις ισχύος!
‘Όταν προσγειώθηκε είπε χαρακτηριστικά ότι η νέα σειρά Merlin 60 εκτός του ότι θα ταίριαζε «γάντι» στο αεροσκάφος από πλευράς διαστάσεων, θα του προσέδιδε πολύ καλύτερες επιδόσεις στα μεγάλα ύψη όπου υστερούσε, καθώς η σειρά αυτή κινητήρων είχε εξελιχθεί αποκλειστικά για το βομβαρδιστικό Wellington VI που διαθέτοντας συμπιεζόμενους χώρους για τα μέλη του πληρώματός του, προοριζόταν για την διενέργεια αποστολών μεγάλου ύψους. Βέβαια στο τέλος η νέα σειρά κινητήρων απορροφήθηκε παραγωγικά από τα νέα Spitfire VIII, αλλά η ιδέα προκάλεσε το ενδιαφέρον της Rolls Royce η οποία αμέσως ζήτησε τρία Mustang από τη RAF για τη διεξαγωγή δοκιμών. Το τελευταίο υπέδειξε την υιοθέτηση του Μk 61, που κρίθηκε ως ο πλέον κατάλληλος. Η πρώτη πτήση πραγματοποιήθηκε στις 12 Αυγούστου του 1942.
Στο πρόγραμμα προστέθηκαν δύο ακόμα αεροσκάφη και όλα πήραν την ονομασία Mustang X. Ουσιαστικά κανένα δεν ήταν ακριβώς όμοιο με τα άλλα, αλλά όλα είχαν την εισαγωγή αέρος του αναμεικτήρα (καρμπυρατέρ) κάτω από τον κώνο της έλικας που με τη σειρά της έγινε τετράφυλλη, προκειμένου να «απορροφά» την περίσσεια ισχύος. Λίγο αργότερα δοκιμάστηκαν και οι Merlin 65 και 66.
Σε σύγκριση με τον Allison V-1710 ο βρετανικός κινητήρας ήταν -κατά μέσο όρο- ισχυρότερος κατά 205 ίππους στο επίπεδο των 20.000 ποδών και κατά 490 ολόκληρους ίππους στο επίπεδο των 25.000 ποδών! Το πρώτο Mustang X απογειώθηκε στις 12 Οκτωβρίου 1942, δύο από αυτά αξιολογήθηκαν από την USAAF, ενώ και τρία τελικά παρέμειναν στις εγκαταστάσεις της εταιρεία για δοκιμές, έως και το τέλος του πολέμου. Οι επιδόσεις του αεροσκάφους με τον βρετανικό κινητήρα ήταν ακόμη καλύτερες… Σε ευθεία και οριζόντια πλεύση η μέγιστη ταχύτητά του έφτανε τα 433 μίλια/ώρα στα 22.000 πόδια.
Έτσι αν και υπήρξαν κάποια μικροπροβλήματα εκτροπής περί τον κατακόρυφο άξονα (yaw) εξαιτίας της αύξησης της πλευρικής επιφάνειας του ρύγχους, προτάθηκε η κατασκευή 500 κινητήρων Merlin 65 με σκοπό την τοποθέτησή τους στα Mustang της RAF. Λόγω όμως έλλειψης χώρου και χρόνου για την διαδικασία τροποποίησης, το σχέδιο εγκαταλείφθηκε. Μία άλλη πρόταση της εταιρίας που προέβλεπε την εγκατάσταση ενός κινητήρα Griffon 63 στο μέσον της ατράκτου του Mustang (όπως στο Ρ-39 Airacobra) με αντιπεριστρεφόμενη έλικα και το πιλοτήριο μετατοπισμένο προς τα εμπρός για την επίτευξη ταχυτήτων της τάξης των 500 μίλιων/ώρα, δεν είχε καμία τύχη λόγω πολυπλοκότητας…
Τον Μάιο 1942 η Rolls-Royce προέβη στην εγκατάσταση ενός ακόμα Merlin 65 επάνω σε Mustang, σε συνεργασία με την ΝΑΑ αυτή τη φορά. Τα δύο αεροσκάφη στα οποία προσαρμόσθηκε τελικά ο κινητήρας (Mustang IA), διέφεραν κατά πολύ από τα υπάρχοντα Mustang και χαρακτηρίσθηκαν ως ΧΡ-78 και ως ΧΡ-51Β από την USAAF.
Οι αλλαγές στη θέση του κινητήρα και των παρελκομένων του ήταν αρκετές, ενώ επιβλήθηκε και ενίσχυση της δομής του αεροσκάφους λόγω της αύξησης της ισχύος. Επίσης υιοθετήθηκε μία νέα τετράφυλλη έλικα της Hamilton Standard με στρογγυλεμένα ακροπτερύγια, ενώ ενισχύθηκαν οι δύο σταθμοί ανάρτησης βομβών κάτω από την πτέρυγα για τη απόδοση ικανότητας μεταφοράς δύο βομβών των 1.000 λιβρών, ή απορριπτόμενων εξωτερικών δεξαμενών καυσίμου. Στην άτρακτο δεν τοποθετήθηκε οπλισμός και στην πτέρυγα αποφασίστηκε η εγκατάσταση τεσσάρων πολυβόλων MG53-2 των 12,7 χλστων.
Τον Αύγουστο του 1942 δόθηκε από την USAAF μια νέα παραγγελία για 400 Ρ-51Β πριν ακόμη πραγματοποιηθεί η πρώτη πτήση του πρωτοτύπου…
Το ΧΡ-51Β τελικά απογειώθηκε για πρώτη φορά στις 30 Νοεμβρίου του 1942, ξεπερνώντας κάθε αισιόδοξη προσδοκία… Για πρώτη φορά η USAAF διέθετε έναν άξιο αντίπαλο του Fw 190 και των μεταγενέστερων εκδόσεων του Bf 109 (F, G). Τελικά οι συνολικές παραγγελίες του P-51B ανήλθαν στις 2.200 μονάδες με κινητήρα τον Packard V-1650-3 (Merlin 68 που κατασκευαζόταν κατόπιν αδείας στις Η.Π.Α. από την Packard Motor Company).
Στις αρχές του 1943 η παραγωγή του Mustang είχε πάρει τέτοιες διαστάσεις, που η γραμμή παραγωγής των Β-25 μεταφέρθηκε από το Inglewood της Καλιφόρνια στο Κάνσας, προκειμένου να φιλοξενηθεί εκεί η παραγωγή του Ρ-51Β. Επιπρόσθετα η παραγωγή των εκπαιδευτικών ΑΤ-6 (απόγονος του ΝΑ-16) είχε μεταφερθεί επειγόντως σε καινούριες εγκαταστάσεις στο Ντάλας του Τέξας, πάλι από το Inglewood. H USAAF ζήτησε την επέκταση και των εγκαταστάσεων του Ντάλας προκειμένου να παράγονται Ρ-51 και εκεί.
Έτσι τα αεροσκάφη που έβγαιναν από τις γραμμές παραγωγής της Καλιφόρνια, είχαν τον κωδικό Ρ-51Β και αυτά που προερχόταν από το Ντάλας, έφεραν την ονομασία Ρ-51C. Το πρώτο Ρ-51Β παραγωγής πέταξε στις 5 Μαίου 1943, ενώ το πρώτο Ρ-51C στις 5 Αυγούστου της ίδιας χρονιάς.
Στο τέλος του Ιανουαρίου του 1943 αποφασίσθηκε μια νέα μετατροπή για τα Ρ-51 Β/C, με σκοπό να επιτευχθεί μεγαλύτερη ακτίνα δράσης. Βάση αυτής προσαρμόσθηκε πειραματικά μια δεξαμενή 321 λίτρων πίσω από το κάθισμα του χειριστή. Η τροποποίηση αυτή απεδείχθη σωτήρια για τις επιχειρήσεις στην Ευρώπη και τον Ειρηνικό, αλλά μετατόπισε δραματικά το κέντρο βάρους του αεροσκάφους με αποτέλεσμα την αλλοίωση των πτητικών του χαρακτηριστικών και την εμφάνιση προβλημάτων ευστάθειας, ιδίως σε χαμηλές ταχύτητες.
Η δεξαμενή προσαρμόσθηκε στα τελευταία 550 Ρ-51Β-5-ΝΑ που μετονομάσθηκαν σε Ρ-51Β-7-ΝΑ και στα Ρ-51C-1-ΝΤ που μετονομάσθηκαν σε Ρ-51C-3-ΝΤ. Γενικά τα αεροσκάφη με την πρόσθετη δεξαμενή ήταν μάλλον επικίνδυνα για μη έμπειρους χειριστές σε επιχειρησιακές συνθήκες. Για το λόγο αυτό η χωρητικότητα της δεξαμενής πρακτικά περιορίσθηκε στα 245 λίτρα και διατηρήθηκε σε όλες τις επόμενες εκδόσεις λόγω του πλεονεκτήματος που προσέφερε (τα Mustang μπορούσαν να συνοδεύουν τα βομβαρδιστικά της 8ης αεροπορικής δύναμης έως το Βερολίνο).
Ο κινητήρας Packard V-1560-7 ήταν αυτός που επικράτησε στις εκδόσεις του βγήκαν από τις γραμμές παραγωγής του Inglewood και του Ντάλας. Η μέγιστη ισχύς του ανερχόταν στους 1.450 ίππους κατά την απογείωση και στους 1.695 ίππους στα 10.300 πόδια. Η παρτίδα παραγωγής Block-10 που περιέλαβε 71 μονάδες Ρ-51Β-10-ΝΑ και 20 μονάδες Ρ-51C-10-ΝΤ, εξοπλίστηκε με δύο πλάγιες φωτομηχανές Κ24 ή μία Κ17 και μία Κ22 τοποθετημένες μπροστά από τον ουραίο τροχό για κάλυψη της αριστερής πλευράς του αεροσκάφους. Τα αεροσκάφη της παρτίδας αυτής έφεραν τον κωδικό F-6C-NA ή -ΝΤ και τα περισσότερα από αυτά διατήρησαν τον οπλισμό τους.
Ένα βασικό πρόβλημα που αντιμετώπιζαν οι χειριστές των αεροσκαφών που έφεραν τον κινητήρα Merlin, ήταν η κακή ορατότητα από το πιλοτήριο. Το πρόβλημα αυτό επιλύθηκε μερικώς με την τοποθέτηση καλύπτρας τύπου «Malcolm Hood».
Η πρώτη μονάδα της USAAF που απέκτησε αεροσκάφη με αυτή την καλύπτρα, ήταν η 354η Μοίρα Δίωξης που έφθασε στην Αγγλία τον Οκτώβριο 1943. Η μονάδα αυτή ανήκε στην 9η Αεροπορική Δύναμη που ήταν υπεύθυνη για τις αποστολές αέρος-εδάφους και για την επικείμενη απόβαση στην Ευρώπη.
Η πρώτη αποστολή της Μοίρας πραγματοποιήθηκε τον Δεκέμβριο του 1943. Λόγω όμως των διαφόρων τεχνικών προβλημάτων που παρουσιάσθηκαν και της απειρίας του προσωπικού, έμεινε εκτός επιχειρήσεων έως την άνοιξη του 1944. Σε αυτήν ανήκε και ο Σμηναγός J. H. Howard που κατέρριψε πέντε γερμανικά αεροσκάφη στις 11 Ιανουαρίου 1944 και έγινε ο πρώτος χειριστής Mustang που έλαβε το Μετάλιο της Τιμής.
Τον Απρίλιο 1944 Mustang εφοδιασμένα με τον Merlin αντικατέστησαν τα Spitfire των 31ης και 52ης Πτερύγων Δίωξης της 15ης Αεροπορικής Δύναμης. Τα αεροσκάφη της 31ης ήταν αυτά που συνόδευσαν τα Β-24 στην επιδρομή στο Πλοέστι… Άξια αναφοράς είναι η 332 Μοίρα Δίωξης που αποτελούνταν αποκλειστικά από μαύρους χειριστές με καλύτερο όλων των Lea Archer, ο οποίος είχε στο ενεργητικό του πέντε καταρρίψεις και έξι κατεστραμένα εχθρικά αεροσκάφη στο έδαφος. Εκείνο που όμως που έκανε την 332 ξεχωριστή, ήταν το γεγονός ότι δεν κατερρίφθη ποτέ κανένα από τα βομβαρδιστικά που συνόδεψε, από εχθρικά καταδιωκτικά…
Τον Μάρτιο 1944 Mustang που διέθεταν τον κινητήρα Merlin συνόδευσαν βομβαρδιστικά στο Βερολίνο διανύοντας συνολικά μια απόσταση 1100 μιλίων. Η μεγάλη του ακτίνα προβλημάτισε τη Luftwaffe και ανύψωσε το ηθικό των πληρωμάτων των βομβαρδιστικών.
Τα περισσότερα Ρ-51Β/C ανήκαν στις 8η και 9η Αεροπορικές Δυνάμεις στην Αγγλία, ενώ ένας μικρότερος αριθμός ήταν ενταγμένος στις 12η και 15η οι οποίες επιχειρούσαν από την Ιταλία. Τα P-51B/C παρέμειναν στην πρώτη γραμμή έως τον Μάρτιο 1944 που παραλήφθηκε ένας μεγάλος αριθμός Ρ-51D με καλύπτρα τύπου «σταγόνας». Παρόλα αυτά 1.000 από τα 2.500 Ρ-51Β/C Mustang, παρέμειναν σε υπηρεσία έως και το τέλος του πολέμου. Αν και η έκδοση Ρ-51D έγινε η πιο δημοφιλής τα Ρ-51Β/C, ουσιαστικά έδωσαν το προβάδισμα στην συμμαχική αεροπορία.
Mustang με κινητήρα Merlin χρησιμοποιήθηκαν και στις επιχειρήσεις στην Κίνα, τη Βιρμανία και τις Ινδίες από τον Σεπτέμβριο 1943. Τον Ιούνιο του 1944 η 10η Μοίρα Τακτικής Αναγνώρισης απορρόφησε την 12η και την 15η Μοίρα Τακτικής Αναγνώρισης που διέθεταν φωτοαναγνωριστικά F-6B και F-6C. Τα αεροσκάφη αυτά είχαν διατηρήσει τον οπλισμό τους και είναι χαρακτηριστικό ότι ο άσσος υποσμηναγός Clyde East της 15ης Μοίρας είχε επιτύχει 15 καταρρίψεις με αυτά.
Η RAF παρέλαβε τα νέα Mustang Ρ-51Β/C και τους έδωσε την ονομασία Mustang III στα τέλη του 1943. Από τις 900 μονάδες που παρελήφθησαν, οι 59 δόθηκαν στην RAAF και σε άλλες συμμαχικές δυνάμεις. Τα αεροσκάφη που παρέμειναν στη RAF εφοδιάστηκαν με νέα καλύπτρα τύπου Malcolm Hood, κάτι που έκανε και η USAAF σε μεγάλο αριθμό Ρ-51Β/C.
Βάση αυτών των αλλαγών προέκυψε ο τύπος Ρ-51D. Πάντως μεγάλη μερίδα των χειριστών θεωρούσαν τα τροποποιημένα Ρ-51B/C ως το καλύτερο της σειράς διότι ήταν πιο ελαφρύ πιο γρήγορο, με καλά πτητικά χαρακτηριστικά, και αρκετά καλή ορατότητα. Το μόνο πρόβλημα ήταν ο φτωχός οπλισμός που αποτελούνταν από τέσσερα τα οποία είχαν την κακή «συνήθεια» των εμπλοκών.
Συνολικά κατασκευάσθηκαν 3.740 Ρ-51Β και C, ενώ το τελευταίο βγήκε από την ενεργό δράση το 1949, αφού είχε μετονομασθεί το 1948 σε F-51B.
Το Mustang III της RAF
Στα τέλη 1942 έγινε μια συμφωνία μεταξύ Βρετανίας και ΗΠΑ σύμφωνα με την οποία τα Spitfire VB θα μεταφέρονταν στην 8η Αεροπορική Διοίκηση για εκπαιδευτικούς σκοπούς. Για να καλυφθεί το κενό απεστάλησαν στη Βρετανία τα πρώτα Mustang Ρ-51Β/C που μετονομάσθηκαν σε Mustang III. H RAF παρέλαβε συνολικά 274 Ρ-51Β και 626 Ρ-51C το Δεκέμβριο του 1943 και τοποθετήθηκαν αρχικά στην 65η Πτέρυγα.
Το βάπτισμα του πυρός έλαβαν τον Φεβρουάριο του 1944 σε αποστολές συνοδείας βαρέων και μέσων βομβαρδιστικών. Πολλά από αυτά τα αεροσκάφη υπέστησαν μετατροπές ώστε να μπορούν να αναχαιτίζουν τις βόμβες V-1. Οι μετατροπές αυτές αφορούσαν την χρήση καυσίμου πολλών οκτανίων και μετατροπές στον κινητήρα ώστε να επιτυγχάνουν ταχύτητες 420 μίλια/ώρα στα 2.000 πόδια, όταν η V-1 έφθανε μόλις τα 370 μίλια/ώρα.
