Πως τα επιτεύματα του επιβατικού Bartini Stal-7 οδήγησαν στη δημιουργία του βομβαρδιστικού Ermolaev Er-2. Mέρος Β΄

Μετά την παύση του Bartini, ο Zakhar Borisovich Tsentsiperν ανέλαβε τη διεύθυνση του project, ενώ στο τεχνικό επιτελείο των ελίκων επικεφαλής έγινε ο νεαρός ακόμη μηχανικός (μόλις το 1931 είχε αποφοιτήσει από τη Σχολή Μηχανικής και Μαθηματικών του Κρατικού Πανεπιστημίου της Μόσχας). Ο ενθουσιασμός, τo ταλέντο, η αξία και οι ικανότητές του δεν πέρασαν απαρατήρητες από τον Bartini, ο οποίος τον ξεχώρισε από το πλήθος και τον πήρε δίπλα του. Αυτό υπήρξε ουσιαστικώς το ξεκίνημα της εκπαιδεύσεώς του ως σχεδιαστού αεροσκαφών.

Ο φέρελπις ακόμη σχεδιαστής αεροσκαφών, Vladimir Grigorievich Ermolaev

Το Φεβρουάριο του 1937, το εργοστάσιο Νο.240 ανέλαβε να τροποποιήσει το αεροσκάφος, ώστε να αυξηθεί κι άλλο η ταχύτητά του. Στις εργασίες που πραγματοποιήθηκαν, ο Ermolaev και οι κορυφαίοι μηχανικοί του Ινστιτούτου Ερευνών της Πολιτικής Αεροπορίας έκαναν όντως εξαιρετική δουλειά. Οι δοκιμές του τροποποιημένου Stal-7 με κινητήρες M-100A και βάρος πτήσεως 7.000 κιλών έλαβαν χώρα μεταξύ της 16ης Αυγούστου και της 9ης Νοεμβρίου του ιδίου έτους. Λόγω της έναρξεως του χειμώνος και με σκοπό τη διόρθωση στο ενδιάμεσο όσων ελαττωμάτων παρουσιάστηκαν, οι πτήσεις διεκόπησαν έως τα τέλη Μαΐου του 1938. Κατόπιν παρεδόθη σε ειδική επιτροπή για περαιτέρω δοκιμές που διήρκησαν ως το Σεπτέμβριο.

Σε ένα υπόμνημα του Αρχηγού της Aeroflot, του V.S. Molokov, απευθυνόμενο στο Συμβούλιο των Λαϊκών Επιτρόπων της ΕΣΣΔ το 1938, αναφέρεται πως το αεροσκάφος διαφέρει από άλλα του ιδίου τύπου στο αεροδυναμικό σχήμα, την ταχύτητα, τις μεταφορικές ικανότητες, την αυτονομία πτήσεως, τους εξαιρέτους ελιγμούς και την αξιοπιστία του συστήματος προσγειώσεως. Κατά την αξιολόγηση, ως αρνητικά κατεγράφησαν προβλήματα στις πτέρυγες και τις συγκολλήσεις, όπως και κάποια θέματα με τις δεξαμενές καυσίμων και των ψυκτών λαδιού.

Ο Μοlokov έκρινε εν κατακλείδι πως το project δεν είχε λόγους να διακοπεί, αλλά να συνεχίσει να εκσυγχρονίζεται για να επαναδοκιμασθεί έως τις 15 Απριλίου του 1939. Ο ίδιος θεώρησε πως η ταχύτητα και η εμβέλεια μπορούσαν κι άλλο να βελτιωθούν αντικαθιστώντας τους M-100A με τους ισχυροτέρους κινητήρες M-103, ισχύος 860 ίππων, και αντικαθιστώντας καθίσματα επιβατών στην άτρακτο με επιπλέον δεξαμενές καυσίμου.

O Αρχηγός της Aeroflot, Vasily Molokov

Μετά τις βελτιώσεις, και πριν προσπαθήσει να καταρρίψει το προηγούμενο παγκόσμιο ρεκόρ, το Stal-7 πραγματοποίησε μια δοκιμαστική πτήση στις 28 Αυγούστου του 1938 από τη Μόσχα προς τη Συμφερούπολη μετ’ επιστροφής. Διήνησε μια απόσταση 2.360 χλμ. σε οκτώ ώρες με μέση ταχύτητα πορείας 310 χλμ/ώρα. Η επομένη πτήση έλαβε χώρα στις 6 Οκτωβρίου. Είχε διάρκεια 11 ωρών και 4 λεπτών, η απόσταση ήταν 3.800 χλμ και η ταχύτητα πορείας άνω των 350 χλμ/ώρα. Σημαντικό μεν το επίτευγμα, ειδικά για επιβατικό αεροπλάνο, αλλά όχι τέτοιο ώστε να επιφέρει νέο ρεκόρ. Λίγο νωρίτερα (τον Ιούλιο συγκεκριμένως) ο Αμερικανός πολυεκατομμυριούχος Howard Hughes γύρισε τον κόσμο με ένα Lockheed Elektra τετραμελούς πλήρωματος εντός μόλις 91 ωρών και 14 λεπτών.

Ασφαλώς οι Σοβιετικοί δεν ήθελαν να υστερούν τεχνολογικά. Επιθυμούσαν να δώσουν ένα διεθνές παρών, σημειώνοντας τη δική τους επιτυχία με το Stal-7. Στην ΕΣΣΔ δόθηκε μεγάλη βάση στην επίτευξη αυτού του κατορθώματος, γι’αυτό στη Μόσχα ιδρύθηκε ένα Αρχηγείο Πτήσεων με καθήκοντα διοργανώσεως τέτοιων συμβάντων. Έκριναν λοιπόν πως μια πτήση από τη Μόσχα με ανατολική κατεύθυνση και ενδιάμεσους σταθμούς στο Yakutsk, το Fairbanks της Αλάσκας, τη Νέα Υόρκη και το Παρίσι θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί σε λιγότερες των 90 ωρών. Πράγματι, η προτεινόμενη πτήση προγραμματίστηκε για το 1939, αλλά η διεθνής κατάσταση με τον επικείμενο πόλεμο άλλαξε τα δεδομένα και ακυρώθηκε.

Όλες οι εργασίες επάνω στο Stal-7 έλαβαν τέλος το καλοκαίρι του 1939. Η σημανικότερη δοκιμή του με κινητήρες M-103 έγινε την 1η Αυγούστου. Στο τέλος του μηνός, το αεροσκάφος κατόρθωσε κάτι εξαιρετικό. Έκανε το δρομολόγιο Μόσχα, Σεβαστούπολη, Σαράτοφ και πάλι Μόσχα εντός 12,5 ωρών, με μέση ταχύτητα 405 χλμ/ώρα. Η απόσταση των 5.068 χλμ. πραγματοποιήθηκε υπό αντίξοες συνθήκες, κεραυνούς και αντίθετο άνεμο, κάτι που σημαίνει πως μπορούσε να επιτευχθεί και γρηγορότερα. Μολαταύτα, σημείωσε ένα διεθνές ρεκόρ ταχύτητας, το οποίο ήταν και το τελευταίο που καταγράφηκε από τη FAI πριν την κατάληψη της Γαλλίας από τη ναζιστική Γερμανία. Να πούμε παρενθετικά πως το επόμενο ρεκόρ της ιδίας κατηγορίας σημειώθηκε με το βομβαρδιστικό Boeing B-29 «Superfortres» μετά τον πόλεμο, το 1946.

Ο Zakhar Tsentsiperν, ο οποίος είχε αναλάβει τη διεύθυνση, όπως προαναφέρθηκε, μετά τη σύλληψη του Bartini, σχεδίασε το διάδοχο του Stal-7, το νέο επιβατικό υψηλής ταχύτητας 17 θέσεων, που ονομάστηκε SPS-89. Αυτό το αεροσκάφος έμεινε τελικώς στα χαρτιά. Το Stal-7 όμως όχι, διότι αποτέλεσε τη βάση δημιουργίας ενός βομβαρδιστικού μεγάλου βεληνεκούς και ο νεαρός μηχανικός V.G. Ermolaev θα καθίστατο ο συνεχιστής του έργου που είχε ξεκινήσει ο Bartini.

Το άρθρο θα ολοκληρωθεί αύριο με το βομβαρδιστικό Ermolaev Er-2 (DB-240)

Most Popular