Το μικροσκοπικό σκάφος Baylander (IX-514) πολλές φορές αποκαλείται ειρωνικά ως το πιο μικρό «αεροπλανοφόρο» στον κόσμο και όχι άδικα αφού το εκτόπισμά του με πλήρες φορτίο δεν ξεπερνάει τους… 500 τόνους.
Στην πραγματικότητα βέβαια δεν είναι αεροπλανοφόρο. Δεν μετέφερε ούτε μπορούσε να επιχειρήσει με αεροσκάφη σταθερών πτερύγων, ενώ το κατάστρωμά του ήταν ακόμα και αν υποθετικά κάποιο αεροσκάφος όπως το Harrier μπορούσε να προσνηωθεί πάνω του, δεν θα μπορούσε να κάνει τίποτα άλλο μετά εκτός από -ίσως- να απονηωθεί ξανά.
Βεβαίως ούτε ελικοπτεροφόρο ήταν. Αν και προοριζόταν ακριβώς για εκπαίδευση πιλότων ελικοπτέρων, δεν διέθετε ούτε υπόστεγο, ούτε ανελκυστήρα, ούτε οποιαδήποτε ικανότητα υποστήριξης ή έστω ανεφοδιασμού σε καύσιμα ενός ελικοπτέρου.
Τι ήταν λοιπόν; Η επίσημη κατηγοριοποίηση από το αμερικανικό Ναυτικό ήταν «Εκπαιδευτικό απονήωσης ελικοπτέρων» (Helicopter Landing Trainer – HLT), και ως τέτοιο έκανε… καριέρα.
Ωστόσο στην αρχή ήταν ένα μάλλον βαρετό πλοίο λιμένα μεταφορών γενικής χρήσης (Yard Freight Utility) που χρησιμοποιούνταν ως επί το πλείστον για φορτοεκφορτώσεις. Σε αυτόν τον ρόλο είχε μεταφερθεί και στο Βιετνάμ εν μέσω των πολεμικών επιχειρήσεων όπου δραστηριοποιούνταν κυρίως με την μεταφορά φορτίων από και προς την ξηρά από μεγαλύτερα πλοία.
Για τον σκοπό αυτό δόθηκε «μεταγραφή» στον αμερικανικό Στρατό που το ενέταξε ως YFU-79 σε ειδικό λόχο πλεύσιμων και το χρησιμοποίησε για τον παραπάνω σκοπό, εκμεταλλευόμενοι το μεγάλο του χώρο φορτοεκφόρτωσης και την ράμπα που το καθιστούσε ιδανικό για μεταφορές ακόμα και απ’ ευθείας σε ακτές.
Με την λήξη του πολέμου στο Βιετνάμ βρέθηκε ξαφνικά χωρίς ρόλο κι αντικείμενο. Επέστρεψε πίσω στις τάξεις του αμερικανικού Ναυτικού σε αναζήτηση νέας καριέρας. Τελικά κρίθηκε σκόπιμο να αξιοποιηθεί ως μία νέα εξειδικευμένη πλατφόρμα εκπαίδευσης.
Για τον σκοπό αυτό μεταφέρθηκε στη ναυπηγική κλίνη όπου του έγιναν ευρείες μετατροπές με την κυριότερη βέβαια την προσθήκη του καταστρώματος προσνήωσης προκειμένου να μπορεί να χρησιμοποιηθεί για εκπαίδευση πιλότων ελικοπτέρων.
Το δε κατάστρωμά του ήταν μετρημένο ώστε να έχει τις ίδιες διαστάσεις με τις φρεγάτες κλάσης O.H. Perry που ήταν τα μικρότερα μάχιμα πλοία σε υπηρεσία με το αμερικανικό Ναυτικό την δεκαετία του ’80.
Με τον τρόπο αυτό, το Ναυτικό εξασφάλισε ένα πλοίο το οποίο σε άλλη περίπτωση θα ήταν ήταν εντελώς άχρηστο και που τώρα μπορούσε να διατεθεί αποκλειστικά για τον συγκεκριμένο σκοπό αποδεσμεύοντας έτσι άλλες μάχιμες μονάδες με κατάστρωμα ελικοπτέρου που μέχρι τότε διατίθεντο για τον σκοπό αυτό.
Πράγματι, το ανακατασκευασμένο Baylander όταν άρχισε τις δραστηριότητές του τον Απρίλιο του 1986 ουσιαστικά αντικατέστησε για τον σκοπό αυτό το ιστορικό αεροπλανοφόρο του Β’ ΠΠ USS Lexington που πλέον είχε λάβει νέα κωδικοποίηση εκπαιδευτικού σκάφους (AVT 16).
Μέχρι τότε, οι νέοι πιλότοι ελικοπτέρων εκπαιδεύονταν σ’ αυτό στις πρώτες τους απο-προσνηώσεις. Ήταν βέβαια μία χαώδης διαφορά όσον αφορά τις απαιτήσεις και το κόστος λειτουργίας των δυο πλοίων.
Το Baylander ήταν ένα πλοίο το οποίο μπορούσε να χρησιμεύσει αποκλειστικά για τον συγκεκριμένο σκοπό και τίποτα απολύτως άλλο σε αντίθεση με το Lexington το οποίο παρά την ηλικία του ήταν ένα πλήρως λειτουργικό αεροπλανοφόρο με καταπέλτες, υπόστεγο, συνεργείο, ανελκυστήρες, ραντάρ κτλ.
Ουσιαστικά εξυπηρέτησε τον ίδιο σκοπό με τα δυο πρώην κρουαζιερόπλοια του Β’ ΠΠ που μετατράπηκαν σε «αεροπλανοφόρα» με αποκλειστικό σκοπό την εκπαίδευση νέων πιλότων, αποδεσμεύοντας έτσι πραγματικά αεροπλανοφόρα που έπρεπε να βρίσκονται στα θέατρα επιχειρήσεων και να πολεμούν.
Διαβάστε περισσότερα για τα συγκεκριμένα εκπαιδευτικά αεροπλανοφόρα σε παλαιότερη αναλυτική ιστορική ανάρτηση της Π&Δ:
Αεροπλανοφόρα του γλυκού νερού: Εκπαιδεύοντας πιλότους fast track
Ωστόσο το Baylander δεν χρησιμοποιήθηκε μόνο από το Ναυτικό αλλά από εκπαιδευόμενους πιλότους όλων των κλάδων των αμερικανικών Ενόπλων Δυνάμεων και σωμάτων ασφαλείας. Στρατός, Ναυτικό, Πεζοναύτες, Αεροπορία, Εθνοφρουρά, Ακτοφυλακή, Αστυνομία. Όλοι έστελναν τους πιλότους τους για πιστοποίηση επιχειρήσεων σε θαλάσσιες πλατφόρμες στο στο Baylander.
Για του λόγου το αληθές, μέχρι το 2006, το συγκεκριμένο πλοίο είχε συμπληρώσει συνολικά 100.000 αποπροσνηώσεις με κάθε εκπαιδευτικό και μη ελικόπτερο και με εκπαιδευόμενους από όλους τους κλάδους των αμερικανικών ΕΔ αλλά και συμμάχων τους.
Μέχρι το 2011 που αποσύρθηκε από την υπηρεσία, είχε συμπληρώσει αισίως πάνω από 120.000 αποπροσνηώσεις ελικοπτέρων, πάντα χωρίς ατυχήματα και απώλειες είτε ελικοπτέρων είτε πληρωμάτων.
Το δε ρεκόρ του που πέτυχε σε μία και μόνο ημέρα, ήταν 346 απο-προσνηώσεις τον Ιούνιο του 1988, ασφαλώς ένα εντυπωσιακό νούμερο που αποτύπωνε τις μεγάλες ανάγκες εκπαίδευσης νέων πιλότων εκείνη την περίοδο.
Στα τελευταία του χρόνια υπηρεσίας είχε αναβαθμιστεί με κάποια νέα βοηθήματα και συστήματα ώστε να μπορεί να εξυπηρετεί και νυχτερινές επιχειρήσεις και επιχειρήσεις με συστήματα νυχτερινής όρασης.
Επίσης πιστοποιήθηκε για να μπορεί να υποστηρίξει εκπαιδευτικές αποπροσνηώσεις κάθε τύπου ελικοπτέρου σε αμερικανική υπηρεσία, πλην βεβαίως των υπερβαρέος τύπου, όπως τα CH-47 και CH-53.
Μετά την απόσυρσή του το αμερικανικό Ναυτικό από όσο είναι γνωστό δεν το αντικατέστησε με κάποιο άλλο αντίστοιχο εξειδικευμένο εκπαιδευτικό σκάφος. Η εκπαίδευση πλέον γίνεται κατά περίπτωση σε όποιο άλλο σκάφος είναι διαθέσιμο και βέβαια και σε εξομοιωτές πτήσης που έχουν εξελιχθεί σημαντικά από την δεκαετία του ’80.
Το συγκεκριμένο πλοίο δε, ήταν πολύ πιο τυχερό από τον μέσο όρο των πλοίων του αμερικανικού Ναυτικού που αποσύρονται. Συνήθως πωλούνται όσο-όσο σε κάποιο διαλυτήριο όπου καταλήγουν παλιοσίδερα. Το Baylander όμως έμελε να είχε άλλη τύχη.
Αγοράστηκε από ιδιώτη, ο οποίος το «πάρκαρε» στο Χάρλεμ της Νέας Υόρκης και το μετέτρεψε σε πλωτό μουσείο, όπου το κοινό μπορεί να το επισκέπτεται και να ενημερώνεται για τις δραστηριότητές του και την ιστορία του.
Περισσότερες πληροφορίες για τη νέα του καριέρα ως πλωτό μουσείο λοιπόν μπορείτε να αναζητήσετε στην επίσημη σελίδα του στο Facebook, κι αν τυχόν σας φέρει ο δρόμος σας από τη Νέα Υόρκη γιατί όχι να το επισκεφθείτε.
Εκπαιδευτικό Προσγείωσης Ελικόπτερο (HLT):
Ναυπήγηση: ξεκίνησε στις 28 Δεκεμβρίου 1967, στην Pacific Coast Engineering Co. στην Αλαμέντα της Καλιφόρνια.
Καθελκύση: 29 Μαΐου 1968
Αποκτήθηκε από το αμερικανικό Ναυτικό το 1968 και μπήκε σε υπηρεσία ως YFU-79
Διατέθηκε στον αμερικανικό Στρατό για επιχειρήσεις στο Ντα Νανγκ του νότιου Βιετνάμ το Μάιο-Ιούνιο του 1970
Επανακτήθηκε από το αμερικανικό Ναυτικό γύρω στα μέσα της δεκαετίας του ’80
Μετατροπή σε πλοίο προσνηώσεων για την εκπαίδευση πιλότων ελικοπτέρων στα ναυπηγεία Bender Shipyard στο Μάμπαϊλ της Αλαμπάμα το 1986
Εντάχθηκε σε υπηρεσία στις 31 Μαρτίου 1986 ως IX-514 με έδρα τον αεροναύσταθμο Πενσακόλα στην Φλόριντα
Αποσύρθηκε από υπηρεσία και διαγράφτηκε από το Ναυτικό Μητρώο στις 15 Δεκεμβρίου 2011
Πωλήθηκε σε ιδιώτη στις 13 Σεπτεμβρίου 2012, μετατράπηκε σε πλωτό μουσείο στο Χάρλεμ της Νέας Υόρκης
Τεχνικές Προδιαγραφές (YFU-79):
Εκτόπισμα: 220 τόνοι
Μήκος 41 μέτρα
πλάτος 12 μέτρα
βύθισμα: 2 μέτρα ‘
Ταχύτητα 9 κόμβοι (μέγιστη)
Πλήρωμα: 1 αξιωματικός, 11 ναύτες
Οπλισμός: τρία πολυβόλα 0,50 ιντσών
Τεχνικές προδιαγραφές (IX-514):
Εκτόπισμα: 497,8 τόνοι
Μήκος 41 μέτρα
Πλάτος 12 μέτρα
βύθισμα 1,5 μέτρα
Ταχύτητα 9 κόμβοι (μέγιστη)
Πλήρωμα: Ένας αξιωματικοί, 22 ναύτες
Πρόωση: 2 κινητήρες Detroit Diesel 471 Series, 115Kw, γεννήτριες 185Α , δυο άξονες
