Το Ca.331 «Raffica», όπως ήταν το προσωνύμιό του, ήταν ένα ολομεταλλικό αεροσκάφος (άτρακτος και πτέρυγες) πολλαπλών ρόλων που κατασκευάστηκε από την ιταλική Caproni Aeronautica Bergamasca, ανταποκρινόμενη στον διαγωνισμό του υπουργείου Αεροπορίας το 1938 για ένα αναγνωριστικό με μαχητικά χαρακτηριστικά. Οι εργασίες ξεκίνησαν το 1939 από το μηχανικό αεροναυπηγικής Cesare Pallavicino.
Το αναγνωριστικό-βομβαρδιστικό Ca.331A
Το πρώτο πρωτότυπο (MM.427) ετοιμάστηκε το καλοκαίρι του 1940 και η παρθενική του πτήση έλαβε χώρα στις 31 Αυγούστου του ιδίου έτους στο Ponte San Pietro, όπου βρίσκονταν τα εργοστάσια της εταιρίας. Οι τρίφυλλες μεταλλικές έλικες μεταβλητού βήματος της Piaggio απoδείχθηκαν νωρίς προβληματικές και αντικαταστάθηκαν από άλλες της Alfa Romeo, οι οποίες βελτίωσαν επιπλέον τις επιδόσεις του.
Ήταν ένα ελαφρύ αναγνωριστικό/βομβαρδιστικό με διαφανές ρύγχος τύπου Heinkel He 111 και δωδεκακύλινδρους αερόψυκτους Isotta-Fraschini Delta IV, ισχύος περίπου 800 ίππων. Το πλήρωμα αποτελούνταν από τον πιλότο, τον πλοηγό/πυροβολητή και το ραδιοχειριστή/πυροβολητή. Ο οπλισμός του ήταν τρία βαρέα πολυβόλα SAFAT (τα δύο στις πτέρυγες και ένα στο ραχιαίο πυργίσκο) καθώς και ένα αμυντικό των 7,7 χλστ. στο κάτω τμήμα της ατράκτου. Είχε επίσης τη δυνατότητα μεταφοράς βομβών συνολικού βάρους 1.000 κιλών.
Την άνοιξη του 1941 μεταφέρθηκε στη Guidonia, κοντά στη Ρώμη, για τις επίσημες στρατιωτικές δοκιμές, όπου αναδείχτηκαν οι υψηλές πτητικές και μαχητικές ικανότητές του. Ωστόσο, η διοίκηση της Regia Aeronautica δε συναίνεσε στη μαζική παραγωγή του, επικαλουμένη τον ασυνήθιστο, όπως ισχυρίσθηκε, σχεδιασμό του. Επιπρόσθετο μειονέκτημα θεώρησε το κόστος του, λόγω της εκτεταμένης χρήσεως ντουραλουμινίου για την κατασκευή, το οποίο εισάγετο κυρίως από τη Γερμανία. Άλλοι τοποθετούν τα αληθινά αίτια στην αντίθεση των ιδιοκτητών προς το φασιστικό καθεστώς, κάτι όχι απολύτως εξακριβωμένο.
Μετά την απροθυμία των Ιταλών να υπογράψουν συμφωνία, επεστράφη στο εργοστάσιο κατασκευής του και μεταφέρθηκε εν συνεχεία στο Reuchlin, στο κέντρο δοκιμών της Luftwaffe, όπου ζήτησε να το αξιολογήσει. Οι Γερμανοί εξήραν την απόδοσή του, περισσότερο μάλιστα από τους Ιταλούς, και σχεδίαζαν την παραγγελία 1.000 μονάδων σε έκδοση εκπαιδευτικού μάχης δύο θέσεων με την ονομασία Ca.331G. Τα πράγματα δεν ευόδωσαν και οι λόγοι παραμένουν ακόμη και σήμερα ασαφείς και διφορούμενοι. Ενδεχομένως έχουν να κάνουν με την απροθυμία της Caproni να συνεργαστεί με τους τότε συμμάχους της Ιταλίας, φοβουμένη την απώλεια της βιομηχανίας της σε περίπτωση πιθανούς επικρατήσεως των Ναζί στον πόλεμο.
Το νυκτερινό μαχητικό-βομβαρδιστικό Ca.331Β
Μετά το πρώτο πρωτότυπο, ένα δεύτερο (MM.428) κατασκευάστηκε κατόπιν παραγγελίας του υπουργείου Αεροπορίας, λόγω των αναγκών που προέκυψαν από τις εξελίξεις του πολέμου, με τις ιδιότητες του βομβαρδιστικού και νυκτερινού μαχητικού. Διέθετε ραδιοεξοπλισμό, κινητήρες Isotta-Fraschini Delta IV των 825-840 ίππων και υπερσυμπιεστές δύο ταχυτήτων. Υπήρχαν έξι πολυβόλα Breda-SAFAT των 12,7 χλστ. (τέσσερα στο ρύγχος και δύο στις πτέρυγες) και ένα ακόμη ιδίου τύπου και διαμετρήματος στον ραχιαίο πυργίσκο Caproni-Lanciani Delta.
Η συγκεκριμένη έκδοση ονομάστηκε Ca.331 C.N., αλλά έμεινε πιο γνωστή ως Ca.331B. Ήταν κι αυτό ολομεταλλικό με μονοκόμματη άτρακτο και θωρακισμένους τους χώρους του πιλότου και του πυροβολητού/ασυρματιστού. Διέθετε συμβατικό σύστημα προσγειώσεως με τους κυρίους τροχούς να αναδιπλώνονται στα ατρακτίδια των κινητήρων και τον ουραίο περιστρεφόμενο μέσα στην άτρακτο. Μετά την έναρξη των συμμαχικών αεροπορικών επιδρομών το 1942, η Regia Aeronautica σκόπευε να ζητήσει την παραγωγή 1.000 αεροσκαφών του τύπου «B», αλλά η παραγγελία ουδέποτε υπεγράφη.
Το πρώτο πρωτότυπο Ca.331B πέταξε με πλήρη οπλισμό τον Αύγουστο του 1943. Έφερε καταπακτή βομβών, στην οποία μπορούσε εναλλακτικώς να τοποθετηθεί δεξαμενή καυσίμων χωρητικότητας 616 λίτρων. Λίγο αργότερα κατασκευάστηκε και δεύτερο πρωτότυπο, το οποίο δοκιμάστηκε με διαφορετικά σετ επιθετικών όπλων: ένα ζεύγος πολυβόλων Breda-SAFAT των 12,7 χλστ. και τέσσερα πυροβόλα Mauser MG 151 των 20 χλστ. ή έξι πυροβόλα Ikaria ίδιου διαμετρήματος στην κοιλιακή χώρα.
Πλάνα κατασκευής κατοπινών τύπων
Είχε επίσης προβλεφθεί και μια επιθετικότερη έκδοση του Ca.331 με πυροβόλο των 37 χλστ. και κινητήρες Isotta-Fraschini Ζeta RC.42 ή FIAT RA-1050 RC.58 «Tifone» (ο γερμανικός Daimler-Benz DB 605A-1 με αδεία τοπικής κατασκευής), καθώς και ένα βομβαρδιστικό για ρίψεις βομβών υψηλής εκρηκτικότητας βάρους έως ενός τόνου. Αντί βομβών, θα μπορούσε να δεχθεί στην καταπακτή δεξαμενή 516 λίτρων καυσίμου. Κάτω από τις πτέρυγες θα υπήρχαν τέσσερες πυλώνες είτε για δύο βόμβες των 100 κιλών είτε για αποσπώμενες δεξαμενές. Η μεγίστη ταχύτητά του είχε υπολογισθεί να έφτανε τα 644 χλμ/ώρα.
Κατάληξη
Οι εργασίες κατασκευής στα εργοστάσια της Caproni στο Taliedo βρίσκονταν εν πλήρει εξελίξει το 1943. Αναγκαστικώς ενοικιάσθηκε και επιπλέον χώρος από την εταιρεία για την αποθήκευση των εξαρτημάτων του αεροσκάφους, στοχεύοντας σε μια πρώτη παραγωγή 100 μονάδων. Όλα όμως έλαβαν τέλος με τη συνθηκολόγηση της Ιταλίας κατά το Σεπτέμβριο. Τα έτοιμα πρωτότυπα μεταφέρθηκαν στη Γερμανία και εικάζεται πως αργότερα αποσυναρμολογήθηκαν για ανακύκλωση των υλικών κατασκευής τους.
Γενικά χαρακτηριστικά
- Πλήρωμα: Τριμελές
- Μήκος: 11,74 μέτρα
- Έκταση πτερύγων: 16,40 μέτρα
- Ύψος: 3,18 μέτρα
- Επιφάνεια πτερύγων: 38,50 τετ. μέτρα
- Βάρος (κενό): 4.790 κιλά
- Βάρος (πλήρες): 6.850 κιλά
Επιδόσεις
- Ανωτάτη ταχύτητα: 505 χλμ/ώρα σε ύψος 17.400 ποδιών
- Ταχύτητα πορείας: 450 χλμ/ώρα
- Αυτονομία πτήσεως: 1.600 χλμ.
- Ανώτατο υψόμετρο: 26.550 πόδια
- Ρυθμός ανόδου: 9΄35΄΄ στα 19.680 πόδια
