Η ιδέα της εγκαταστάσεως βαρέων ναυτικών πυροβόλων σε χερσαίες παράκτιες οχυρώσεις υπήρχε ήδη, αλλά οι Γερμανοί, αξιοποιώντας το εκτενέστατο δίκτυο σιδηροδρόμων τους, έδωσαν νέες διαστάσεις, τοποθετώντας τα σε ράγες, ώστε να μετακινούνται οπουδήποτε, είτε για αμυντικές είτε για επιθετικές επιχειρήσεις. Το K5 αποτέλεσε την υλοποίηση ενός πλάνου της δεκαετίας του 1930, αποβλέποντας στην ανάπτυξη όπλων σιδηροδρόμου για ενίσχυση της Wehrmacht έως το 1939. Το έργο ξεκίνησε το 1934 με την πρώτη δοκιμή να λαμβάνει χώρα το 1936 στην Πομμερανία (νότια ακτή της Βαλτικής Θαλάσσης). Οι αρχικές πυροδοτήσεις έγιναν με κάννη 150 χλστ. που έφερε την ονομασία K5M.
Έναρξη του έργου και ιδέες για βελτίωσή του
Από τη βιομηχανία της Krupp, κατασκευάστηκαν στο Έσσεν οκτώ συνολικά K5 των 28 εκατοστών που τέθηκαν όλα σε υπηρεσία για την εισβολή στη Γαλλία. Προέκυψαν βέβαια προβλήματα με ρήγματα στην κάννη, αλλά αποκαταστάθηκαν με νέα, βελτιωμένη. Τα βαρέα αυτά πυροβόλα αποδείχθηκαν αξιόπιστα έως το πέρας του πολέμου. Τρία εξ αυτών εγκαταστάθηκαν στην ακτή της Μάγχης, πλήττοντας επιτυχώς τη βρετανική ναυτιλία και αναγκάζοντας τα εμπορικά συμμαχικά να διασχίζουν τα στενά υπό το πέπλον της νυκτός.
Κατά τη διάρκεια του πολέμου, η εταιρεία δε σταμάτησε να εξελίσσει το πυροβόλο. Δύο είχαν δοκιμαστεί με κάννη των 310 χλστ., τα οποία ονομάστηκαν K5 Glatt. Άλλα πλάνα αφορούσαν τη μείωση του συνολικού βάρους και τη κατασκευή οβίδων με ενσωματομένους πυραυλοκινητήρες που αύξαναν μεν την εμβέλεια αλλά μείωναν την ακρίβεια βολής. Η προέλαση όμως των Συμμάχων στην Ευρώπη, μεταβίβασε το ενδιαφέρον των Γερμανών σε άλλα πρωτοποριακά όπλα, όπως το αεριωθούμενο Messerschmitt Me 262, τις ιπτάμενες βόμβες Fieseler V-1 και τους πυραύλους Mittelwerk V-2.
Υπήρξαν επιπλέον προτάσεις για την τροποποίηση ή τη δημιουργία νέων πυροβόλων, αλλά δεν μπήκαν ποτέ σε παραγωγή. Μία αφορούσε τη δυνατότητα μετακινήσεώς τους εκτός σιδηροδρόμων, χρησιμοποιώντας ως βάση το σασί του άρματος Tiger II, αλλά η τελική ήττα της ναζιστικής Γερμανίας άφησε το project ατελές.
Χαρακτηριστικά του Krupp Κanone 5(E)
Διεθέτε εξαιρετικής ακριβείας κάννη 283 χιλιοστών (11,1 ιντσών) και μήκους 21,5 μέτρων, τοποθετημένη σε σταθερή βάση που επέτρεπε μόνο κάθετη ανύψωσή της έως πενήντα μοίρες. Η βάση ήταν τοποθετημένη σε δώδεκα ζεύγη τροχών, σχεδιασμένων για μετακίνηση είτε σε εμπορικές είτε σε στρατιωτικές ράγες, κατασκευασμένες σύμφωνα με τα γερμανικά πρότυπα. Αυτή η τοποθέτηση επέτρεπε μόνο δύο μοίρες οριζόντιας τραβέρσας. Το συνολικό βάρος της συστοιχίας άγγιζε τους 200 τόνους, είχε μήκος 32 μέτρων, πλάτος 3 μέτρων και ύψος σχεδόν 4 μέτρων. Οι βαριές οβίδες του πυροβόλου εκτόξευαν βλήματα των 255 ή 265 κιλών που έφταναν σε μέγιστο βεληνεκές τα 64 χιλιόμετρα, με δυνατότητα δεκαπέντε βολών ανά ώρα. Κατά τις επιχειρήσεις, τα πυρομαχικά αποθηκεύονταν ξεχωριστά για λόγους ασφαλείας.
Το βασικό μειονέκτημα ήταν ο αριθμός των 42 ατόμων (αξιωματικών και στρατιωτών) που απασχολούσε το τεράστιο όπλο, ενώ για τη μετακίνησή του επιστρατεύονταν τρεις αμαξοστοιχίες, με ένα ζεύγος ατμομηχανών για την καθεμία, συν επιπρόσθετο προσωπικό. Παρά το συγκεκριμένο μειονέκτημα όμως, το K5 θεωρείται από πολλούς ως το φοβερότερο και πλέον επιτυχημένο σιδηροδρομικό πυροβόλο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Τα Κ5 σε συμμαχικά χέρια
Δύο πυροβόλα εστάλησαν στην Ιταλία το 1944, ώστε να εμποδίσουν την αποβίβαση των Αμερικανών στο Anzio (ήταν η επιχείρηση «Shingle» που ξεκίνησε στις 22 Ιανουαρίου). Αυτά ονομάστηκαν Leopold και Robert από τα γερμανικά πληρώματά τους και Anzio Express και Anzio Annie αντιστοίχως από τα συμμαχικά στρατεύματα.
Δύο ημέρες μετά το πέρας της επιχειρήσεως στις 5 Ιουνίου, τα πυροβόλα έπεσαν σε αμερικανικά χέρια, αν και το ένα είχε μερικώς καταστραφεί από το ίδιο το προσωπικό του. Το άλλο, το οποίο είχε αφεθεί σε εξαιρετική κατάσταση, μεταφέρθηκε στο Aberdeen του Maryland στις ΗΠΑ. Ένα ακόμη βρίσκεται σήμερα ανακαινισμένο στο Musée du Mar de l’Atlantique Batteríe Todt, στο Audinghen της Βόρειας Γαλλίας.
