Η Lockheed Aircraft Corporation (LAC), έχοντας έδρα το Burbank της Καλιφόρνια, ξεκίνησε από την κατασκευή μεταλλικών δικινητηρίων κατά τη δεκαετία του 1930, με πολλά προϊόντα της να αγοράζονται από το Ναυτικό των ΗΠΑ. Τον Ιούνιο του 1938, η εταιρία έλαβε τη μεγαλύτερη έως τότε παραγγελία της, η οποία προήλθε από τη Βρετανική Επιτροπή Αγορών και αφορούσε το Lockheed Hudson, τη στρατιωτική έκδοση του Model 14, για την Παράκτια Διοίκηση της RAF. Μέχρι τον Μάιο του 1943, παραδόθηκαν συνολικά 2.941 Hudsons, συμπεριλαμβανομένων και 20 ακόμη που κατέληξαν στο αμερικανικό ναυτικό.
To ξεκίνημα της παραγωγής του Ventura για λογαριασμό της RAF
Το Σεπτέμβριο του 1939, η Lockheed υπέβαλε πρόταση στο βρετανικό υπουργείο Αεροπορίας για ένα νέο, βελτιωμένο αεροσκάφος, βασισμένο στο Model 18 Lodestar, το οποίο θα μπορούσε να αντικαστήσει τόσο το Hudson σε υπηρεσίες θαλασσίων αναγνωρίσεων και ανθυποβρυχιακού πολέμου, όσο και το Bristol Blenheim σε καθήκοντα ελαφρού ή μεσαίου βομβαρδιστικού.
Οι Βρετανοί θεώρησαν τη δεύτερη επιλογή πιο ελκυστική (αυτή δηλαδή του διαδόχου του Blenheim) οπότε το Φεβρουάριο του 1940, παρήγγειλαν 25 αεροσκάφη ως μεσαία βομβαρδιστικά που θα ονομάζονταν Ventura Mk.I. Σε διαβουλεύσεις που ακολούθησαν, η εταιρία πρότεινε στους Βρετανούς έναν πιο προηγμένο σχεδιασμό, με ισχυρότερους κινητήρες που θα παρείχαν αυξημένες επιδόσεις. Η RAF αποδέχτηκε τις προτεινόμενες βελτιώσεις και το Μάϊο του 1940 παρήγγειλε 300 αεροπλάνα, τα οποία αύξησε σε 675 λίγο αργότερα.
Μέχρι το 1940, η Lockheed, όντας απασχολημένη με την παραγωγή των Hudsons και P-38 Lightnings, δε διέθετε στο εργοστάσιό της, τo Β-1, τον απαιτούμενο χώρο για να ξεκινήσει το Ventura. Γι’αυτό αποφάσισε να μεταφέρει τις εργασίες του Model 37 (όπως ονομάστηκε το νέο αεροσκάφος) στο εργοστάσιο A-1 της Vega Airplane Company, επίσης στο Burbank της Καλιφόρνια. Η συγκεκριμένη εταιρία ιδρύθηκε τον Αύγουστο του 1937 ως AiRover Company, αλλά μετονομάστηκε το επόμενο έτος. Ήταν θυγατρική της Lockheed και ειδικεύετο στην κατασκευή ελαφρών αεροσκαφών αεροπλοΐας. Οι δύο διαφορετικές εταιρείες συγχωνεύτηκαν αργότερα και τελικώς ενώθηκαν πλήρως το Νοέμβριο του 1943.
Δομικά και τεχνικά στοιχεία
Έχοντας ήδη εμπειρία από την παραγωγή του Hudson, η Lockheed ενσωμάτωσε στο Model 37 «Ventura» καλύτερο οπλισμό, μεγαλύτερη χωρητικότητα καυσίμων και ισχυροτέρους κινητήρες. Ήταν ένα αμιγώς μεταλλικό δικινητήριο με πλατύτερη άτρακτο που κατέληγε σε διπλό κάθετο σταθερό. Το Ventura Mk.I τροφοδοτείτο με δύο δεκαοκτακύλινδρους αερόψυκτους αστεροειδείς, διπλής σειράς, Pratt & Whitney Double Wasp S1A4-G, που απέδιδαν ισχύ 2.000 ίππων. Διέθετε πηδάλια Fowler που αύξαναν την οπισθέλκουσα, επιτρέποντας χαμηλότερη ταχύτητα προσγείωσης, ενώ η μεγαλύτερη επιφάνεια πτερύγων μείωνε αισθητά την τροχοδρόμηση κατά την απογείωση.
Το νέο αεροσκάφος είχε ένα πλήρως αναδιπλούμενο σύστημα προσγείωσης, με τους κεντρικούς τροχούς να ανασύρονται στα άκρα των ατρακτιδίων των κινητήρων και τον ουραίο μέσα στην άτρακτο. Μπορούσε να φιλοξενήσει πενταμελές πλήρωμα και ήταν εξοπλισμένο με οκτώ έως δέκα ρυγχαία πολυβόλα, έναν βρετανικής κατασκευής ραχιαίο πυργίσκο Boulton Paul και ένα ακόμη αμυντικό πολυβόλο στο κάτω τμήμα της ατράκτου. Υπήρχε επίσης δυνατότητα μεταφοράς βομβών, έως 1.360 κιλά, σε εσωτερική καταπακτή. Δεδομένου του ότι προορίζετο για μεσαίο βομβαρδιστικό όπως το Hudson, έφερε στα πλευρά του ρύγχους τέσσερα πάνελς από πλεξιγκλάς, καθώς και ένα ακόμη στο πάτωμα.
Το πρώτο Ventura Mk.I βγήκε από τη γραμμή συναρμολόγησης τον Ιούλιο του 1941 και πραγματοποίησε την παρθενική του πτήση στις 31 Ιουλίου. Συνολικά 188 Mk.Ι φτιάχτηκαν για τη RAF, με 21 από αυτά να αποστέλλονται στη Βασιλική Καναδική Αεροπορία (RCAF), τουλάχιστον έξι στη Νοτιοαφρικανική Πολεμική Αεροπορία (SAAF) και ένα να παραμένει στην κατοχή της κατασκευαστρίας εταιρίας. Είχε μήκος 15,7 μέτρα, ύψος 3,6, ενώ τα άνοιγμα πτερύγων του έφτανε τα 20 μέτρα.
Τα υπόλοιπα παραγγελθέντα αποτέλεσαν τα Ventura Mk.II. Ήταν μεν παρόμοια με τον προκάτοχό τους, αλλά εφοδιάστηκαν με κινητήρες Pratt και Whitney R-2800-31, οι οποίοι ακολούθησαν τα στρατιωτικά πρότυπα των ΗΠΑ (σημειωτέον, οι κινητήρες του Mk. I ήταν κατασκευασμένοι σύμφωνα με τα πολιτικά πρότυπα). Από τα 487 Ventura Mk. II, τα 196 εστάλησαν στις RAF, RCAF και SAAF. Τα 264 παραδόθηκαν στην αμερικανική Πολεμική Αεροπορία Στρατού (USAAF) ως «Model 37», τα οποία μετονομάστηκαν «R-37» τον Οκτώβριο του 1942. Το αμερικανικό ναυτικό παρέλαβε τα τελευταία 27, τα οποία χρησιμοποίησε ως PV-3 για εκπαιδευτικούς σκοπούς.
Η δράση του μετ’ απωλειών ως μεσαίο βομβαρδιστικό
Το 1942, τα Ventura Mk.I και II ξεκίνησαν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε τρεις μοίρες: τη βρετανική 21η το Μάϊο, τη νεοζηλανδή 487η τον Αύγουστο και την αυστραλιανή 464η το Σεπτέμβριο, ενώ η πρώτη επιχείρηση τους έλαβε χώρα στις 3 Νοεμβρίου. Ένα μήνα αργότερα (στις 6 Δεκεμβρίου), 47 Venturas έλαβαν μέρος στην επίθεση εναντίον του εργοστασίου της Philips στο Αϊντχόβεν της Ολλανδίας, αλλά όχι με απόλυτη επιτυχία, αφού εννέα καταρρίφθηκαν και άλλα 37 υπέστησαν ζημιές. Εν συνεχεία, ανέλαβαν αποστολές βομβαρδισμού αεροδρομίων, στόχων μεταφοράς και χαλυβουργείων στη Γαλλία. Στις 3 Μαΐου του 1943, ένδεκα νεοζηλανδέζικα Venturas επιτέθηκαν σε σταθμό παραγωγής ηλεκτρικής ενεργείας στο Άμστερνταμ, αλλά μόνο ένα κατόρθωσε να επιστρέψει.
Παρά το ότι ήταν ταχύτερο από τον προκάτοχό του Hudson και μπορούσε να μεταφέρει φορτίο σχεδόν διπλάσιο σε βόμβες, το Ventura ουδέποτε κατέστη δημοφιλές στο προσωπικό της RAF. Τα αποτελέσματα των αεροπορικών επιδρομών απέδειξαν την ακαταλληλότητά του για ρόλους μεσαίου βομβαρδιστικού, γι’αυτό και οι τρεις μοίρες άρχισαν από τον Αύγουστο του 1943 να επανεξοπλίζονται με τα σαφώς ταχύτερα Mosquitoes Mk.VI. Η τελευταία επιδρομή του Ventura κατεγράφη με την 21η Μοίρα στις 9 Σεπτεμβρίου του 1943. Ορισμένα τροποποιήθηκαν για να χρησιμοποιηθούν από την Παράκτια Διοίκηση, ενώ άλλα μεταβλήθηκαν σε μεταφορικά.
