Το εργοστάσιο είχε κάθε λόγο να μείνει ευχαριστημένο με το πόρισμα της επιτροπής και να επεκτείνει το εύρος της παραγωγής. Όλα τα μέτρα και οι αλλαγές που προτάθηκαν εφαρμόστηκαν γρήγορα και στις 20 Ιουλίου ξεκίνησαν δοκιμαστικές πτήσεις με κλειδωμένο τον ουραίο τροχό (δεν ήταν έως τότε και αποδόθηκαν σε αυτόν τα ατυχήματα κατά τις στροφές πριν την προσγείωση). Η μικρή αυτή τροποποίηση κατέδειξε η δυνατότητα ασφαλών προσγειώσεων, ακόμη και χωρίς την αντικατάσταση του υδραυλικού συστήματος πέδησης.
Νέες προτάσεις περαιτέρω βελτιώσεων
Στα τέλη Ιουλίου του 1942, το Γραφείο Σχεδιασμού πρότεινε την αντικατάσταση κάποιων τμημάτων του Tu-2 με ξύλινα, λόγω έλλειψης ντουραλουμινίου. Ο Losyukov, επικεφαλής του Ινστιτούτου Ερεύνης της Πολεμικής Αεροπορίας, έδωσε τη συγκατάθεσή του υπό τις ακόλουθες προϋποθέσεις: α) τα ξύλινα τμήματα να περνούσαν πρώτα από στατικές δοκιμές, β) η μάζα τους δεν θα πρέπει να υπερβαίνει αυτήν των ιδίων τμημάτων κατασκευασμένων από μέταλλο και γ) να υπάρχει κατάλληλη προετοιμασία του κόντρα πλακέ για μείωση της ευφλεκτικότητάς του. Ο κώνος της ατράκτου, οι θυρίδες της καταπακτής βομβών, το κάθετο σταθερό, τα άκρα των κινητήρων και των πτερύγων αποτέλεσαν τα βασικά κομμάτια που αντικαταστάθηκαν από ξύλο.
Το Γραφείο Σχεδιασμού προχώρησε και σε προτάσεις νέων τύπων όπλων για το Tu-2, οι οποίες εστάλησαν στην Πολεμική Αεροπορία για εξέταση. Στα μέσα Αυγούστου εγκρίθηκε μία από τις τρεις που κατατέθηκαν, με κάποιες αλλαγές: την αντικατάσταση των σταθερών εμπρόσθιων πολυβόλων ως αναποτελεσματικών και την αφαίρεση των τεσσάρων αμυντικών RS-82 από τα πλαϊνά της ατράκτου που επιδείνωναν την αεροδυναμική και δεν προσέθεταν τίποτε ουσιαστικό στο ραχιαίο οπλισμό. Συνάμα, έγινε δεκτή και η πρόταση εγκατάστασης βαρέων πολυβόλων Berezin αντί των τριών αμυντικών ShKAS, καθώς και τροποποίησης του χώρου του πολυβολητή-ραδιοχειριστού.
Απρόσμενη εντολή διακοπής της παραγωγής
Στις 10 Οκτωβρίου του 1942, μετά από έναν χρόνο κολοσσιαίων προσπαθειών σε απίστευτα δύσκολες συνθήκες έως την έναρξη του σταθερού ρυθμού κατασκευής βομβαρδιστικών πρώτης γραμμής, έφτασε στον Sokolov εντολή από την Επιτροπή της Αεροπορικής Βιομηχανίας περί διακοπής των εργασιών του Tu-2, αποθήκευσης του εξοπλισμού και των εξαρτημάτων του, καθώς και έναρξη της παραγωγής των Yak-9. (Να σημειώσουμε πως μεταξύ Μαρτίου και Οκτωβρίου, είχαν εξαχθεί από το εργοστάσιο Νο.166 συνολικά 80 Tu-2).
Ο Λαϊκός Επίτροπος A.I. Shakhurin γράφει στα απομνημονεύματά του πως είχε προσωπικώς ενημερώσει τον Στάλιν για την έως τότε δράση του βομβαρδιστικού σε μονάδες του Μετώπου. Οι πιλότοι ήταν απολύτως ευχαριστημένοι με τις πτητικές και πολεμικές του ικανότητες, όπου όχι μόνο προσέβαλε με ακρίβεια εχθρικούς στόχους, αλλά αποδείχτηκε αποτελεσματικό και σε αερομαχίες. Ο Στάλιν όμως δεν πείσθηκε, εμμένοντας στην παύση κάθε παραγωγής του και έναρξη κατασκευής μαχητικών αεροσκαφών με ταχείς ρυθμούς. Είκοσι όμως ημέρες αργότερα, έρχονται στο γραφείο του κάποια έγγραφα με την ένδειξη “Ακρως απόρρητο” όπου η γενική βαθμολογία του Tu-2 ήταν εξαιρετικά υψηλή. Κατόπιν ο Στάλιν κάλεσε στο γραφείο του τον Shakhurin στον οποίον παραδέχτηκε εμμέσως το λάθος της απόφασής του.
Την ίδια περίοδο, Αναπληρωτής Λαϊκός Επίτροπος της Αεροπορικής Βιομηχανίας για πειραματικά αεροπλάνα ήταν ο A.S. Yakovlev. Στα δικά του απομνημονεύματα επισημαίνει πως τον Απρίλιο-Μάϊο του 1942 η κατάσταση με τα σοβιετικά μαχητικά είχε αρχίσει να βελτιώνεται αισθητά. Η μεταφορά των εργοστασίων προς Ανατολάς επέδρασε θετικότατα στην αύξηση της ημερησίας κατασκευής τους εν συγκρίσει με τις εποχές προ πολέμου, αλλά τα πράγματα με τα βομβαρδιστικά δεν έβαιναν το ίδιο ικανοποιητικά. Τον Απρίλιο εκλήθη μαζί με τον Ilyushin στο γραφείο του Στάλιν, ο οποίος τους ρώτησε αν ήταν δυνατός ο εφοδιασμός μαχητικών αεροπλάνων με βόμβες κάτω από τις πτέρυγες, ώστε να αναπληρωθεί η μειωμένη παραγωγή των βομβαρδιστικών.
Να πούμε εδώ πως κατά τις σοβιετικές εκτιμήσεις, η ΕΣΣΔ ξεπέρασε το 1942 τη Γερμανία σε παραγωγή αεροσκαφών. Οι Γερμανοί κατασκεύασαν 14.700 μονάδες, ενώ οι Σοβιετικοί 25.400. Βεβαίως, το μέγεθος της διαφοράς των 10.700 μονάδων είναι απίθανο να μεταφράζεται σε βομβαρδιστικά. Είναι χαρακτηριστικό πως ενώ τον Απρίλιο του 1942 υπήρχε κορεσμός μαχητικών και ο Στάλιν ρώτησε αν μπορούσαν να αναλάβουν και καθήκοντα βομβαρδισμού, τον Οκτώβριο του ιδίου έτους ανακαλύφθηκε αισθητή έλλειψή τους.
Εκείνα τα χρόνια, το Tu-2 ήταν το μόνο αεροσκάφος που μπορούσε να μεταφέρει τρείς βόμβες FAB-1000 ταυτοχρόνως, οπότε η παύση της παραγωγής του ήταν ένα σοβαρό ατόπημα. Στις 16 Οκτωβρίου του 1942, η Επιτροπή της Αεροπορικής Βιομηχανίας εξέδωσε διαταγή προς τους Sokolov και Tupolev για την αρχειοθέτηση των τεχνικών σχεδίων του Tu-2, την απογραφή και αποθήκευση των εξαρτημάτων, ενώ εξουσιοδότησε υπάλληλό της να μεταβεί στο εργοαστάσιο ώστε να παρακολουθήσει αυτοπροσώπως την πλήρη εκτέλεση της διαταγής. Το 1943 ολοκληρώθηκε η εκκένωση του χώρου και τα εναπομείναντα αεροσκάφη μεταφέρθηκαν στο εργοστάσιο Νο.156 για τον εκσυγχρονισμό τους.
Να σημειώσουμε πως το παρόν δεν αποτελεί αναγραφή παλαιοτέρου άρθρου της Πτήσης για το Τu-2, αλλά συμπλήρωση. Για όσους επιθυμούν να έχουν μια πλήρη εικόνα της ιστορικότητας του αεροσκάφους, παραθέτουμε κάτοθι το σχετικό σύνδεσμο:
TUPOLEV TU-2 Ο θρύλος των σοβιετικών βομβαρδιστικών του Β’ Π. Π.
