Επικεφαλής ισχυρού στρατού, ο δούκας της Νορμανδίας, Γουλιέλμος ο «Μπάσταρδος», συγκρούεται με τον σαξωνικό στρατό του βασιλιά της Αγγλίας Χάρολντ Γκότγουινσον.
Η ιστορία της μάχης εκκινεί από τον θάνατο του βασιλιά της Αγγλίας, Εδουάρδου του Εξομολογητή, που πέθανε χωρίς απογόνους, αφήνοντας κενό εξουσίας. Ο Εδουάρδος λέγεται πως υποσχέθηκε στο δούκα της Νορμανδίας, Γουλιέλμο, να είναι ο διάδοχος του. Ωστόσο, υπό την πίεση των τοπικών Σαξώνων αρχόντων και ίσως και λόγω της νευρικής του αστάθειας στους τελευταίους μήνες της ζωής του, προσέφερε τη διαδοχή στον κόμη Χάρολντ Γκότγουινσον, απόφαση που επικύρωσε το βασιλικό συμβούλιο, που προτιμούσε έναν Σάξωνα στον αγγλικό θρόνο από έναν ξένο, Νορμανδό.
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ – 20 Σεπτεμβρίου 1066: Μάχη του Φούλφορντ, η εισβολή των Βίκινγκ στην Αγγλία
Η απόφαση αυτή προκάλεσε αλυσιδωτές αντιδράσεις από δύο βασικούς ανταπαιτητές: τον δούκα της Νορμανδίας που θεώρησε πως οι Σάξωνες του έκλεψαν το στέμμα και τον μικρότερο αδερφό του Χάρολντ, Τόστιγκ, ο οποίος κατέφυγε στην αυλή του βασιλιά των Βίκινκς, Χάραλντ Χαρντράντα για να ζητήσει βοήθεια. Έτσι η βασιλεία του Χάρολντ ξεκίνησε με απειλή από δύο μεγάλους στρατούς. Έναν στη Νορμανδία, που ο δούκας Γουλιέλμος συγκέντρωνε με πλοία, ιππότες και κάθε λογής μισθοφόρους και έναν στη Σκανδιναβία, που ο Χαρντράντα ετοίμαζε τη δική του εισβολή που θα έφερνε τον Τόστιγκ στο θρόνο και τους Βίκινκς στη Βρετανία μετά από 200 χρόνια.
Ο Χάρολντ επιστράτευσε έναν μεγάλο στρατό περίπου 14.000 Σαξώνων που εκπαίδευσε με πυρήνα τα έμπειρα στρατεύματά του. Όμως ενώ ανέμενε την απόβαση των Νορμανδών στο νότο, οι Βίκινκς του Χάραλντ και του Τόστιγκ αποβιβάστηκαν πρώτοι στο βορρά και συνέτριψαν μια δύναμη Σαξώνων στη μάχη του Φούλφορντ. Στο άκουσμα της εισβολής, ο Χάρολντ βάδισε με όλο τον στρατό του βόρεια καλύπτοντας 300 περίπου χιλιόμετρα σε τέσσερις μέρες και επέπεσε στους διασκορπισμένους Βίκινκς τσακίζοντάς τους και σφάζοντας μαζικά. Μόλις 24 από τα 300 πλοία των Βίκινκς πήραν το δρόμο της επιστροφής, ενώ μεταξύ των νεκρών ήταν κι ο ίδιος ο βασιλιάς τους Χάραλντ και ο αδερφός του Σάξωνα βασιλιά, Τόστιγκ. Πριν ακόμα πάρουν ανάσα από τη μεγάλη πορεία και μάχη, οι Σάξωνες πληροφορήθηκαν πως στο μεταξύ, οι Νορμανδοί είχαν αποβιβαστεί ανενόχλητοι στα νότια και βάδιζαν προς το Λονδίνο.
Ο Χάρολντ απευθύνθηκε προς τους αποκαμωμένους στρατιώτες του που είχαν χάσει σχεδόν τους μισούς τους συντρόφους (περί τους 5.000 έπεσαν στη μάχη κατά των Βίκινκς) και μαζί τους βάδισε ξανά το δρόμο της επιστροφής. Φθάνοντας, οι Σάξωνες οργανώθηκαν σε ένα ύψωμα 11 χιλιόμετρα από την πόλη του Χέηστινγκς. Ο Χάρολντ είχε απομείνει με 7.000 περίπου άνδρες, πεζούς και λίγους τοξότες. Ο Γουλιέλμος παρέτασσε 10.000 περίπου ξεκούραστους ιππότες, τοξότες και πεζούς. Η παρουσία του ιππικού έδινε στον Γουλιέλμο το πλεονέκτημα έναντι της στατικής άμυνας σε ελαφρύ ύψωμα που αντέτασσε ο Χάρολντ.
Αφού επιτέθηκαν αρκετές φορές χωρίς να κατορθώσουν να διασπάσουν το τείχος των σαξωνικών ασπίδων, οι Νορμανδοί προσποιούντο άτακτη υποχώρηση και στη συνέχεια αντεπιτίθονταν στους διώκτες τους. Η μάχη κράτησε από τις 9 το πρωί μέχρι τη δύση του ηλίου. Οι Σάξωνες πολέμησαν με λύσσα γνωρίζοντας πως η μάχη ήταν θέμα ζωής ή θανάτου αλλά σταδιακά, οι μεγαλύτεροι αριθμοί, οι απώλειες και η κούραση τους κατέβαλαν. Κάποια στιγμή, ο βασιλιάς Χάρολντ σκοτώθηκε, κάποιοι λένε από ένα βέλος που τον βρήκε στο μάτι κι άλλοι ότι κυκλώθηκε και κατακόπηκε από Νορμανδούς ιππότες.
Ο θάνατος του Χάρολντ διασκόρπισε το στρατό του. Κάπου 2.000 Νορμανδοί και διπλάσιοι Σάξωνες σκοτώθηκαν σε μια από τις πιο πολυαίμακτες και αποφασιστικές συγκρούσεις της μεσαιωνικής εποχής.
Έτσι ο νικητής Γουλιέλμος στέφθηκε βασιλιάς της Αγγλίας και δούκας της Νορμανδίας στο Αββαείο του Γουέστμινστερ. Ο διπλός τίτλος, από τη μια βασιλέα της Αγγλίας από την άλλη με σχέση υποταγής στο θρόνο της Γαλλίας, θα εκκινούσε μια διαμάχη αιώνων για τα δικαιώματα των Άγγλων και Γάλλων βασιλέων στο θρόνο της άλλης χώρας.
Πάντως η Αγγλία έπαψε να είναι Σαξωνικός προμαχώνας και η νορμανδική αριστοκρατία κυριάρχησε γρήγορα στην πυραμίδα εξουσίας με αποτέλεσμα η ιστορία, η κουλτούρα και η γλώσσα της να αλλάξουν για πάντα. Ο Γουλιέλμος με τη σειρά του έπαψε να είναι ο «Μπάσταρδος της Νορμανδίας» και κέρδισε το προσωνύμιο «Γουλιέλμος ο Κατακτητής».
