Μετά από τρία χρόνια άκαρπης πολιορκίας, οι γαλλικές και ισπανικές δυνάμεις που πολιορκούσαν το βρετανικό προπύργιο του Γιβραλτάρ, εξαπολύουν μια καλά προετοιμασμένη επίθεση για την εκπόρθηση του «βράχου».
Το πέτρινο αυτό ύψωμα που ονομαζόταν όρος Κάλπε, καταλήφθηκε το 711 από Βερβέρους υπό την ηγεσία του Τζαμπάλ ιμπν Ταρίκ και θα χρησιμοποιηθεί ως εφαλτήριο για την κατάκτηση της Ιβηρικής από τους μουσουλμάνους. Προς τιμήν του ο βράχος έλαβε το όνομα Τζεμπέλ αλ Ταρίκ (βουνό του Ταρίκ), που παραφραζόμενο έμεινε γνωστό ως Τζιμπραλτάρ ή Γιβραλτάρ ως τις μέρες μας.
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ – 27 Απριλίου 711 μ.Χ.: Κατάληψη του Γιβραλτάρ, το αραβικό προγεφύρωμα στην Ευρώπη
Το Γιβραλτάρ θα εκκαθαριστεί από τους μουσουλμάνους το 1462 κατά την επανάκτηση της χερσονήσου από τους Ισπανούς βασιλείς. Το 1704 βρετανικά και Ολλανδικά πλοία θα καταλάβουν το βράχο κατά τον πόλεμο της Ισπανικής Διαδοχής και οι Βρετανοί θα εκδιώξουν τους Ισπανούς κατοίκους και θα εγκατασταθούν μόνιμα, αναγνωρίζοντας τη σημασία της τοποθεσίας για τη ναυσιπλοΐα. Πολλές προσπάθειες των Ισπανών να εκτοπίσουν τους Βρετανούς απέτυχαν. Το 1779 έγινε άλλη μια, για την καταστροφή των Βρετανών με τη συνεργασία των Γάλλων.
Τρία χρόνια μετά, η πολιορκία που ξεκίνησε με πρωτοφανή προετοιμασία ανδρών, πλοίων και υλικού, το μόνο που είχε να αποδείξει ήταν πως ο “βράχος” ήταν πολύ σκληρός για να ραγίσει. Έχοντας δει πολλές επιθέσεις τους να αποτυγχάνουν χάρη στα εκτεταμένα υπόγεια οχυρωματικά έργα και το ισχυρό πυροβολικό των Βρετανών, ο Γάλλος στρατηγός Jean Le Michaud d’Arçon οργάνωσε ένα νέο σχέδιο εφόδου. Μια σειρά από πλωτές βάσεις πυροβολικού θα ρυμουλκούνταν από πλοία του στόλου αποκλεισμού κοντά στα παράκτια πυροβολεία των Βρετανών και θα τα ανατίναζαν βομβαρδίζοντάς τα εξ επαφής. Στη συνέχεια, τμήματα πεζοναυτών θα αποβιβάζονταν με σχετική ασφάλεια στην ξηρά ενώ το ισπανικό πεζικό θα εξαπέλυε επίθεση από τον ισθμό.
Το σχέδιο είχε σοβαρές πιθανότητες επιτυχίας, θέτοντας το Γιβραλτάρ υπό ισπανική κατοχή και εξοβελίζοντας τους Βρετανούς από τη Μεσόγειο. Οι πλωτές βάσεις κατασκευάστηκαν με επιμέλεια. Δέκα στιβαρές σχεδίες εξοπλίστηκαν με 6 ως 21 κανόνια που προστατεύονταν περιμετρικά από διπλό τείχος από κορμούς, πάχους τριών μέτρων, με άμμο στο διάκενο για να απορροφά τα εχθρικά βλήματα. Συνολικά συγκεντρώθηκαν 142 πυροβόλα και ομοχειρίες 5.260 ανδρών που πλαισιώνονταν από 49 πλοία της γραμμής, 40 κανονιοφόρους και 20 πλοία βομβαρδισμού (που έφεραν όλμους για να πλήττουν στόχους σε ύψος ή πίσω από εμπόδια) με 30.000 ναύτες και πεζοναύτες. Ενώ οι δυνάμεις ξηράς παρέτασσαν άλλα 86 πυροβόλα και 35.000 Ισπανούς και Γάλλους στρατιώτες. Μαζί με αυτούς, 80.000 λαού συνωστίστηκε για να δει «το οχυρό να κονιορτοποιείται και τη βρετανική σημαία να υποστέλλεται».
Τα πράγματα, όμως, δεν εξελίχθηκαν όπως ήθελαν οι Ισπανοί. Τα δύο κύρια ισπανικά πλοία παρασύρθηκαν και εξόκειλαν στα αμμώδη αβαθή χωρίς να αποτελούν απειλή για τις βρετανικές θέσεις, ενώ κακός υπολογισμός των θέσεων των πυροβολαρχιών έκανε τις οβίδες να αναπηδούν στις προστατευμένες βρετανικές θέσεις χωρίς σημαντικό αποτέλεσμα. Η επίθεση από τον ισθμό εξαπολύθηκε με τη μορφή προπαρασκευαστικού βομβαρδισμού, που όμως έληξε το απόγευμα λόγω έλλειψης πυρίτιδας.
Θεωρώντας την προπαρασκευή ανεπαρκή και χωρίς την απόβαση να πραγματοποιείται, οι διοικητές ακύρωσαν και την προέλαση από ξηράς. Η επίθεση είχε ήδη εκφυλιστεί σε μια μάχη πυροβολικού, όπου οι Βρετανοί, μετά από λίγες αρχικές απώλειες, νικούσαν εξαπολύοντας βλήματα που είχαν προηγουμένως πυρακτώσει και έθεταν φωτιά στις ξύλινες πλατφόρμες. Η πολιορκία θα έληγε τελικά τον Φεβρουάριο του επομένου έτους, έχοντας διαρκέσει 3 χρόνια και 7 μήνες, η πιο μακρά που υπόμεινε τμήμα του βρετανικού στρατού.
