Στις 20 Μαρτίου 1822 (8 Μαρτίου με το Ιουλιανό Ημερολόγιο), οι κλέφτες του Ολύμπου υψώνουν το λάβαρο της επανάστασης, στο μοναστήρι της Αγίας Τριάδος στο Λιβάδι Λάρισσας.
Αν και βρισκόταν στο ενδιάμεσο μεταξύ της επαναστατημένης Μολδοβλαχίας και του Μωριά και της Ρούμελης, η περιοχή της Μακεδονίας και του Ολύμπου δίστασε να μετάσχει στην επανάσταση, που ξέσπασε την Άνοιξη του 1821. Ειδικά ο Όλυμπος ήταν καταφύγιο κλεφτών από τον 18ο αιώνα κι όλας, με πολλές ομάδες να έχουν τα λημέρια τους στις απόκρημνες πλαγιές του, που η οθωμανική εξουσία δεν τους έφτανε.
“Εγώ ’μαι ο γέρο-Όλυμπος, στον κόσμο ξακουσμένος.
Έχω εξήντα δυο κορφές και τριάντα δυο βρυσούλες,
κάθε κορφή και φλάμπουρο, κάθε βρύση και κλέφτης”.
(δημοτικό τραγούδι)
Ωστόσο, η βόρεια Θεσσαλία και ο κάμπος του Αξιού έμειναν στα χέρια των Τούρκων, παρά τις προσπάθειες επαναστατών από τη Θεσσαλία και την Κωνσταντινούπολη να τις ξεσηκώσουν. Οι κάτοικοι της περιοχής Ολύμπου έβλεπαν την επανάσταση να ανδρώνεται στη γειτονική Θεσσαλία, στις Μηλιές Πηλίου, στην Εύβοια, στο Άγιο Όρος και στη Χαλκιδική και να περνά στα χωριά της πόλεις της Πίνδου χωρίς να μπορούν να συμμετέχουν. Οι αστοχίες στην επιλογή του κατάλληλου αρχηγού ευθύνονταν ως ένα βαθμό σε αυτό αλλά ο κύριος παράγοντας παρέμενε ότι ο “γερο-Όλυμπος” ήταν ένα επαναστατημένο “νησί” στη μέση μιας θάλασσας Οθωμανών και αδυνατούσε να συνδεθεί με τις άλλες εστίες και να επηρεάσει την έκβαση των επιχερήσεων.
Μοραία, χωρίς υποστήριξη από τη Νότιο Ελλάδα και εκτεθειμένη σε ισχυρές τουρκικές δυνάμεις, η επανάσταση του Ολύμπου θα σβήσει μέχρι τον Μάιο. Η άφιξη του Δράμαλη με τον μεγάλο στρατό του που θα περνούσε από τη Γραβιά και θα κατέβαινε στην Πελοπόννησο, απέκοψε και πάλι τον Όλυμπο από κάθε επικοινωνία. Οι αγωνιστές θα καταφύγουν στην επαναστατημένη πόλη της Νάουσας σε μια προσπάθεια να την ενισχύσουν αλλά και πάλι χωρίς αποτέλεσμα.
