Ο φιλέλληνας Γάλλος στρατιωτικός Κάρολος Φαβιέρος (Charles Nicolas Fabvier), επικεφαλής 530 ανδρών, διασπά τον κλοιό της τουρκικής πολιορκίας της Ακροπόλεως των Αθηνών και ανεφοδιάζει τη δοκιμαζόμενη φρουρά της.
Ο στρατός του Κιουταχή πασά, μετά την άλωση του Μεσολογγίου, στράφηκε κατά της Ακρόπολης των Αθηνών, το άλλο μεγάλο κάστρο της Στερεάς, που παρέμενε στα χέρια των Ελλήνων επαναστατών. Οι Οθωμανοί έφθασαν στην Αττική τον Αύγουστο του 1826 και γρήγορα πολιόρκησαν τη φρουρά της Ακροπόλεως, περισφίγγοντας όλο και περισσότερο τις άμυνές της με προμαχώνες και θέσεις κανονιοστασίων.
Μια διαρκής ανταλλαγή εφόδων και πυρών ξεκίνησε μεταξύ των δύο πλευρών, με τους Τούρκους να προσπαθούν να πλησιάσουν τα τείχη και να τα ανατινάξουν με υπονομεύσεις (σκάψιμο σηράγγων κάτω από τα θεμέλια και τοποθέτηση εκρηκτικών) και τους πολιορκούμενους να απαντούν με δικές τους υπονομεύσεις των τουρκικών έργων.
Οι επαναστάτες απέστειλαν στρατεύματα για να άρουν την πολιορκία, αλλά χωρίς ιππικό και με ασθενές πυροβολικό, οι ικανότητες να αντιπαρατεθούν στις αριθμητικά μεγαλύτερες δυνάμεις των Τούρκων περιορίζονταν σε κλεφτοπόλεμο και μικροσυμπλοκές που αποτελούσαν μικρή απειλή για τον Κιουταχή.
Σε αυτό το πλαίσιο, ο Φαβιέρος επικεφαλής δύο ταγμάτων, του πρώτου τακτικού σώματος που έλαβε μέρος σε μάχες της επανάστασης, μαζί με το λόχο των “Φιλελλήνων”, κατάφερε να πλησιάσει την Ακρόπολη με νυχτερινή πορεία. Οι τουρκικές σκοπιές δεν αντιλήφθηκαν τους Έλληνες τακτικούς παρά μόνον μερικές εκατοντάδες μέτρα από την Ακρόπολη, κοντά στο λόφο του Φιλοπάππου και στο Ωδείο του Ηρώδου του Αττικού, οπότε άνοιξαν πυρ. Ο Φαβιέρος διέταξε επίθεση και η μάχη εξελίχθηκε σε συμπλοκή σώμα με σώμα στην οποία συμμετείχε και η φρουρά της Ακρόπολης. Αποκτώντας επαφή, οι άνδρες της φρουράς κατάφεραν να λάβουν μια ποσότητα εφοδίων που είχαν τόση ανάγκη.
Η πολιορκημένη φρουρά θα παραμείνει αποκλεισμένη μέχρι το Μάϊο του 1827, οπότε θα εκκενώσει την τοποθεσία με την εγγύηση Γάλλων αξιωματικών. Υπεύθυνος θα θεωρηθεί ο Φαβιέρος αλλά στην πραγματικότητα ο θάνατος του Καραϊσκάκη, κατά τη μάχη του Αναλάτου την επόμενη Άνοιξη, η έλλειψη ικανού ηγετικού στελέχους για να τον αντικαταστήσει και η αναποφασιστικότητα της πολιτικής αρχής, υπονόμευσαν κάθε προσπάθεια λύσης της πολιορκίας.
