Με τον θάνατο του Μωάμεθ το 632 μ.Χ., ο φίλος και στενός συνεργάτης του, Αμπού Μπάκρ, συνέχισε την επιθετική τακτική του για επικράτηση της νέας θρησκείας στην αραβική χερσόνησο και στη συνέχεια στην περιοχή της Παλαιστίνης-Συρίας και της Περσίας.
Χολωμένος από τις διαρκείς επιτυχίες του νεαρού μουσουλμανικού χαλιφάτου του Ρασιντούν, του πρώτου κρατικού μορφώματος που εμφανίστηκε μετά τον θάνατο του Μωάμεθ, στις αρχές του 634, ο Βυζαντινός Κανδιδάτος δούκας Σέργιος ξεκίνησε με ένα απόσπασμα ιππικού να αντιμετωπίσει τους Άραβες. Οι άνδρες του δεν πρέπει να ήταν περισσότεροι από 300, αλλά στην διαδρομή κατόρθωσε να συγκεντρώσει πολλούς φυγάδες προηγούμενων μαχών αλλά και επιστράτους Σαμαρίτες Εβραίους.
Αν και έφτασε να έχει συνολικά κάπου 5.000, υστερούσε σε αριθμούς και στη συνοχή των στρατευμάτων του, διατηρούσε όμως τις ελπίδες του για υπεροχή. Άλλωστε, ο βαθμός του Κανδιδάτου στο βυζαντινό τυπικό σήμαινε «λευκοφορεμένος», αξίωμα που παραπέμπει σε μέλος της αυτοκρατορικής σωματοφυλακής, συνεπώς ένας βαθμός αλαζονείας ήταν αναμενόμενος. Οι Άραβες, όμως, κατανίκησαν τους Βυζαντινούς σε σύγκρουση έξω από το χωριό του Νταθίν κοντά στη Γάζα, ο Σέργιος σκοτώθηκε και ο στρατός του διαλύθηκε.
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ – 20 Αυγούστου 636: Μάχη του Γιαρμούκ, δικέφαλος αετός εναντίον ημισελήνου
Ήταν η πρώτη μεγάλη νίκη του αραβικού χαλιφάτου από την κήρυξη του Ιερού Πολέμου που εκδίωξε τους χριστιανούς από την Παλαιστίνη, γεγονός που εορτάστηκε από τους Εβραίους της περιοχής που για χρόνια ένιωθαν μια καταπιεσμένη μειονότητα υπό την εξουσία ενός ξένου κατακτητή. Δύο χρόνια μετά, το 636 μ.Χ., η μεγάλη ήττα στον ποταμό Γιαρμούκ θα σημάνει το τέλος της Βυζαντινής Συρίας και την εδραίωση των Μουσουλμάνων στη Μέση Ανατολή.
