P-80A η πρώτη έκδοση παραγωγής
Στις 4 Απριλίου αποφασίσθηκε η είσοδος του Shooting Star στις γραμμές παραγωγής και η αρχική παραγγελία αφορούσε την κατασκευή 500 μονάδων. Τον Ιούνιο του 1945 υπεγράφη συμβόλαιο που αφορούσε την κατασκευή 2500 συνολικά αεροσκαφών τα οποία θα έφεραν το χαρακτηρισμό P-80A αλλά μετά τις 15 Αυγούστου του 1945 και την επικράτηση των συμμαχικών δυνάμεων στην Ιαπωνία η παραγγελία περιορίσθηκε στις 917 μονάδες. Το P-80A είχε ελάχιστες διαφορές σε σχέση με το YP-80A, όπως τα νέα αερόφρενων τα οποία εκτεινόταν προς τα εμπρός και φως προσγείωσης το οποίο βρισκόταν σε ειδικό διαφανές κάλυμμα στο άνω τμήμα του ρύγχους. Επίσης οι αεραγωγοί εγκαταστάθηκαν λίγο πιο πίσω ενώ η γωνία πρόσπτωσης του ουραίου πτερώματος αυξήθηκε κατά 1,5 μοίρες.
P-80 Shooting Star: To πρώτο αεριωθούμενο μαχητικό της USAF, Μέρος Α’
Οι πρώτες 345 μονάδες (44-84992 έως 44-85336) που εγκατέλειψαν τις γραμμές παραγωγής ανήκαν στο block P-80A-1-LO. Μερικά από τα αεροσκάφη αυτά ήταν εφοδιασμένα με κινητήρα General Electric J-33-GE-11 αποδιδόμενης ώσης 3.850 λιβρών και τα υπόλοιπα με Allison J33-A-9. Τα επόμενα 218 αεροσκάφη ανήκαν στο block P-80A-5-LO και «φορούσαν» κινητήρες Allison J33-A-17 αποδιδόμενης ώσης 4000 λιβρών. Από το προαναφερθέν block και μετά εγκαταστάθηκε στο εσωτερικό του αεραγωγού σταθερό πτερύγιο ομαλοποίησης της ροής του αέρα. Μια άλλη τροποποίηση αφορούσε το φως προσγείωσης, το οποίο μετακινήθηκε από το πάνω μέρος του ρύγχους στο ρηναίο σκέλος του συστήματος προσγείωσης.
Στις 19 Ιανουαρίου του 1945 αποφασίσθηκε η κατασκευή κατόπιν αδείας 1000 μονάδων από την North American Aviation στις εγκαταστάσεις της εταιρείας στο Dallas. Τα προαναφερθέντα αεροσκάφη θα χαρακτηριζόταν ως P-80N αλλά τελικά το πρόγραμμα ακυρώθηκε λόγω της άνευ όρων παράδοση της Ιαπωνίας.
Το πρώτο P-80A παραδόθηκε για επιχειρησιακή αξιοποίηση στην USΑAF το Φεβρουάριο του 1945 και το τελευταίο τον Δεκέμβριο του 1946. Αν και αρχικά υπήρξε η σκέψη τα P-80 να αξιοποιηθούν επιχειρησιακά με απόχρωση light grey τελικά αποφασίσθηκε να κρατήσουν το «φυσικό» μεταλλικό τους χρώμα. Ένα αεροσκάφος του block F-80A-1-LO με αριθμό σειράς 44-85042 τροποποιήθηκε σε φωτοαναγνωριστικό με το χαρακτηρισμό ERF-80A-1-LO και ήταν εφοδιασμένο με νέο εξοπλισμό και τροποποιημένο ρύγχος διαφορετικού σχήματος.
Ως φωτοαναγνωριστικό τροποποιήθηκε και το P-80 με αριθμό σειράς 44-85201 όπου στο ρύγχος του, στη θέση του οπλισμού τοποθετήθηκε συνδυασμός φωτομηχανών. Το τροποποιημένο αεροσκάφος έλαβε το χαρακτηρισμό XFP-80A και η διαφορά του από το F-14 (το οποίο θα αποτελούσε την κύρια έκδοση φωτοαναγνώρισης του Shooting Star και τελικά εγκαταλείφθηκε) ήταν το μακρύτερο ρύγχος. Συνολικά 38 αεροσκάφη που ανήκαν στο block P-80A-5-LO τροποποιήθηκαν ως φωτοαναγνωριστικά και χαρακτηρίστηκαν ως FP-80A. Αργότερα μετονομάσθηκαν σε RF-80A και απέκτησαν νέο εξοπλισμό που αποτελούταν από δύο κάμερες K-17 και δύο Κ-22 οι οποίες «κοιτούσαν» κάθετα. Όλα τα RF-80A «φορούσαν» κινητήρες General Electric J33-GE-11.
Σε φωτοαναγνωριστικά τροποποιήθηκαν από την Lockheed Martin 66 ακόμη P-80A το οποία διέφεραν σε σχέση με τα φωτοαναγνωριστικά παραγωγής διότι ήταν εφοδιασμένα με σύστημα επικοινωνιών AN/ARN-6, φιάλες Jato, αισθητήρες προειδοποίησης πυρκαγιάς στο θάλαμο καύσης του κινητήρα, νέο σύστημα κλιματισμού (ψύξης – θέρμανσης) και νέο σύστημα συμπίεσης στο θάλαμο διακυβέρνησης.
Τρία P-80A (44-85000, 44-85005 και 45-85235) δόθηκαν στο USN για την διεξαγωγή δοκιμών και χαρακτηρίσθηκαν αντίστοιχα ως Bu Nos 29667, 29668, 29689. To 29667 μέσα στο Μάιο του 1945 χρησιμοποιήθηκε για την διεξαγωγή δοκιμών προσομοίωσης σε απο/προσνηώσεις στην βάση Patuxent στο Meryland. Τις περισσότερες δοκιμές πραγματοποίησε ο Αντιπλοίαρχος Najeeb Halaby. To 29668 χρησιμοποιήθηκε για αξιολογήσεις σε δοκιμές με καταπέλτη και άγκιστρο ανάσχεσης καθώς σε από/προσνηώσεις στο αεροπλανοφόρο «Franklin D. Roosevelt» με χειριστή τον Αντισυνταγματάρχη των Πεζοναυτών Marion Carl. Αν και σε γενικές γραμμές τα αποτελέσματα των δοκιμών ήταν ικανοποιητικά το USN δεν αποφάσισε ποτέ να προβεί στην ανάπτυξη ναυτικής έκδοσης του Shooting Star.
Ένα από τα βασικά προβλήματα του Shooting Star όπως και όλων των αεριωθούμενων μαχητικών πρώτης γενεάς ήταν η μικρή ακτίνα δράσης -κυρίως λόγω μεγάλης κατανάλωσης καυσίμου- σε σχέση με τα εμβολοφόρα μαχητικά. Μια σκέψη που είχε ως σκοπό την αύξηση της ακτίνας δράσης ήταν το να ρυμουλκείτε με σβηστό τον κινητήρα από ένα βομβαρδιστικό μέχρι την περιοχή ενδιαφέροντος, εν συνεχεία να αποκολλάται και να εκκινεί τον κινητήρα και εφόσον ολοκλήρωνε την αποστολή, ρυμουλκούμενο από το βομβαρδιστικό θα επέστρεφε στην βάση του.
Μέσα στο Μάιο του 1945 το P-80A με αριθμό σειράς 44-84995 μετέβη στο Wright Field και εφόσον τροποποιήθηκε χρησιμοποιήθηκε σε πρόγραμμα δοκιμών σε συνδυασμό με το επίσης τροποποιημένο βομβαρδιστικό B-29A με αριθμό σειράς 42-93921. Το καλώδιο που θα συνέδεε το P-80 με το B-29 δεν αξιοποιούταν μόνο για την ρυμούλκηση του αεροσκάφους αλλά το τροφοδοτούσε και με ηλεκτρική ενέργεια. Πραγματοποιήθηκε μια σειρά πτητικών δοκιμών με τα δύο αεροσκάφη, στις οποίες εντοπίσθηκαν πολλά προβλήματα. Στις 23 Σεπτεμβρίου του 1947 ο χειριστής Pat Fleming κατά την διάρκεια δοκιμαστικής πτήσης επιχείρησε να συνδεθεί με το καλώδιο του εκτεινόταν από το Β-29. Λόγω των αναταράξεων που προκαλούσαν οι κινητήρες του Β-29 ήταν μια επίπονη εργασία αλλά τελικά τα κατάφερε. Εφόσον ρυμουλκήθηκε από το βομβαρδιστικό για περίπου 10 λεπτά αποφάσισε να αποκολληθεί αλλά το σύστημα απελευθέρωσης είχε κολλήσει. Έτσι αποφάσισε να πετάξει κάτω από το βομβαρδιστικό ώστε να χαλαρώσει το καλώδιο και να αποκολληθεί. Πράγματι το καλώδιο αποκολλήθηκε αλλά έπεσε με δύναμη πάνω στο αλεξήνεμο με αποτέλεσμα να το ραγίσει και ο χειριστής να έχει μειωμένη ορατότητα. Τελικά ο Fleming κατάφερε να προσγείωση το αεροσκάφος με ασφάλεια αλλά λόγω του συμβάντος το πρόγραμμα διακόπηκε και το αεροσκάφος επανατροποποιήθηκε σε συμβατικό P-80A.
Μια άλλη ενδιαφέρουσα τροποποίηση αφορούσε την τοποθέτηση τεσσάρων πολυβόλων σε ένα ειδικά τροποποιημένο περιστρεφόμενο ρύγχος το οποίο είχε την δυνατότητα κίνησης προς τα επάνω μέχρι γωνίες 90 μοιρών. Το συγκεκριμένο σύστημα αναπτύχθηκε με σκοπό να προσβάλλονται τα εχθρικά βομβαρδιστικά από την κοιλία της ατράκτου και να ελαχιστοποιείται ο κίνδυνος ανταπόδοσης πυρών. Κατά την διάρκεια όμως των δοκιμών διαπιστώθηκε ότι η ανάκρουση ήταν τόσο μεγάλη ώστε ο χειριστής δεν μπορούσε να στοχεύσει. Αργότερα στο αεροσκάφος τοποθετήθηκε ένας δεύτερος θάλαμος διακυβέρνησης στο ρύγχος όπου ο χειριστής ξάπλωνε μπρούμυτα. Επειδή όμως ο χειριστής που βρισκόταν στο ρύγχος κατά τους ελιγμούς πάθαινε vertigo το όλο πρόγραμμα εγκαταλείφθηκε.
Στο P-80A (44-85116) τοποθετήθηκαν ράγες εκτόξευσης ρουκετών HVAR των 5 ιντσών στη θέση των δεξαμενών καυσίμου στα ακροπτερύγια ενώ αργότερα τοποθετήθηκε και εκτοξευτής ρουκετών στο εσωτερικό του ρύγχους. Το P-80A με αριθμό σειράς 44-85354 τροποποιήθηκε ανάλογα και στο ρύγχος του εγκαταστάθηκαν τέσσερα πυροβόλα των 20 χλστων στη θέση πολυβόλων. Τελικά όμως η συγκεκριμένη διαμόρφωση οπλισμού δεν υιοθετήθηκε ποτέ στις γραμμές παραγωγής.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει και το πειραματικό πρόγραμμα κατά το οποίο αξιολογήθηκαν στο P-80 πυραυλοκινητήρες. Συγκεκριμένα τροποποιήθηκαν τα P-80A με αριθμούς σειράς 44-85042 και 44-85214 στα οποία τοποθετήθηκαν αντίστοιχα πυραυλοκινητήρες Marquardt C30-10B διαμέτρου 30 ιντσών και Μarquardt C20-85D διαμέτρου 20 ιντσών στα ακροπτερύγια. Η πρώτη πτήση κατά την οποία αξιοποιήθηκαν και οι πυραυλοκινητήρες πραγματοποιήθηκε στις 12 Μαρτίου του 1947, αλλά η παρθενική πτήση με την χρήση μόνο πυραυλοκινητήρων καταγράφηκε με το 44-85214 στις 17 Ιουνίου του 1948. Τις περισσότερες εξόδους στο πλαίσιο του προγράμματος, πραγματοποίησε ο δοκιμαστής χειριστής της Lockheed Herman R. <Fish> Salmon. Αν και σε γενικές γραμμές τα αποτελέσματα του προγράμματος ήταν θετικά σε ότι αφορούσε τις επιδόσεις του αεροσκάφους τελικά εγκαταλείφθηκε λόγω της μεγάλης κατανάλωσης καυσίμων των πυραυλοκινητήρων που είχαν ως αποτέλεσμα την μικρής χρονικής διάρκειας πτήση.
P-80B
Η επόμενη έκδοση παραγωγής του Shooting Star ήταν το P-80B. Το πρωτότυπο της έκδοσης έφερε το χαρακτηρισμό XP-80B και ήταν το τροποποιημένο P-80A-1-LO (44-85200), το ένατο κατά σειρά που εγκατέλειψε τις γραμμές παραγωγής. Το σύστημα πρόωσης του αποτελούσε ο στροβιλοκινητήρας Allison J33-A-17 αποδιδόμενης ώσης 4.000 λιβρών, ο οποίος περιελάμβανε και ένα σύστημα ψεκασμού μίγματος νερού-αλκοόλης. To μίγμα βρισκόταν σε μια δεξαμενή στο εσωτερικό την ατράκτου που είχε όμως ως αποτέλεσμα την μείωση του εσωτερικά μεταφερόμενου καυσίμου από τα 470 γαλόνια στα 425. Η μόνη εξωτερική διαφορά με την προγενέστερη έκδοση ήταν εγκατάσταση του σωλήνα pitot από το ρύγχος στο κάθετο σταθερό. Εσωτερικά του ρύγχους εγκαταστάθηκε ραδιοβοήθημα ναυτιλίας ΑΝ/ΑRN-6 D/F, ενώ στο θάλαμο διακυβέρνησης τοποθετήθηκε για πρώτη φορά σε μαχητικό αεροσκάφος της USAF εκτινασσόμενο κάθισμα. Από τα 240 P-80B τα οποία παραδόθηκαν στο διάστημα από το Μάρτιο του 1947 έως τον Μάρτιο του 1948 τα 209 ανήκαν στο block παραγωγής P-80B-1-LO και τα 31 στο block P-80B-5-LO. Στα επόμενα block παραγωγής τα αεροσκάφη εφοδιάστηκαν με καλύπτρες εφοδιασμένες με σύστημα αποπαγοποίησης. Αρκετά από τα αεροσκάφη αυτά αξιοποιήθηκαν επιχειρησιακά από τις αεροπορικές βάσεις της Αλάσκας.
Από το block P-80B-5-LO εγκαταστάθηκαν πολυβόλα Μ3 των 0.50 ιντσών στην θέση των Μ2 που έφεραν τα αεροσκάφη του block P-80B-1-LO και όλα τα P-80A.
Το πρώτο P-80B τοποθετήθηκε σε υπηρεσία στο 1ο Fighter Group στην Καλιφόρνια τον Ιούνιο του 1946. Το P-80B με αριθμό σειράς 45-8557 δόθηκε στο USN και χρησιμοποιήθηκε για την διεξαγωγή δοκιμών στο πλαίσιο πειραματικών προγραμμάτων. Πέντε P-80B (45-8484, 8485, 8538 και 8561) τροποποιήθηκαν και αξιοποιήθηκαν σε πρόγραμμα δοκιμών του πυραύλου αέρος – επιφανείας Bell GAM -63 Rascal. Συνολικά 117 F-80B αναβαθμίστηκαν σε επίπεδο F-80C και μετά την λήξη που πολέμου της Κορέας δόθηκαν για επιχειρησιακή αξιοποίηση στην Εθνοφρουρά και στις Μοίρες της Air Force Reserve. Στα τέλη του 1946 αποφασίσθηκε η τροποποίηση του P-80B με αριθμό σειράς 44-85200, ώστε να χρησιμοποιηθεί για να καταρρίψει το παγκόσμιο ρεκόρ ταχύτητας, που κατείχε ο Λοχαγός της RAF Ε.Μ. Donaldson. Ο βρετανός χειριστής είχε επιτύχει στις 7 Σεπτεμβρίου του 1946 κατά την διάρκεια πτήσης με ένα Gloster Meteor F.4 μέγιστη ταχύτητα πλεύσης 615.8 μ.α.ώ.
To αεροσκάφος έλαβε το χαρακτηρισμό XP-80R και μετέβη στις εγκαταστάσεις της Lockheed όπου εφοδιάσθηκε με κινητήρα J33-A-17, νέα καλύπτρα χαμηλού προφίλ για μείωση της οπισθέλκουσας και νέους αεραγωγούς πιο αεροδυναμικού σχήματος (Flush air intakes). Στις πρώτες όμως πτητικές δοκιμές διαπιστώθηκε ότι τo XP-80R κατά την διάρκεια τεσσάρων εξόδων δεν μπόρεσε να επιτύχει την επιθυμητή ταχύτητα πλεύσης σε κούρσα 3 χιλιομέτρων. Για το λόγω αυτό το αεροσκάφος μετέβη και πάλι στις εγκαταστάσεις στο Burbank όπου αντικαταστάθηκαν οι αεραγωγοί του κινητήρα με συμβατικούς και τοποθετήθηκε στροβιλοκινητήρας Allison Model 400 αποδιδόμενης ώσης 4.600 λιβρών ο οποίος αξιοποιούσε μέσω συστήματος ψεκασμού και μίγμα νερού-αλκοόλης. Επίσης πραγματοποιήθηκαν και κάποιες αλλαγές στα χείλη προσβολής της πτέρυγας. Οι τροποποιήσεις ολοκληρώθηκαν στις αρχές Ιουνίου του 1947 και στις 19 του ίδιου μήνα ο Συνταγματάρχης Albert Boyd ο οποίος ήταν διοικητής του Flight Test at the Air Material Command κατά την διάρκεια πτήσης με το XP-80R πέτυχε νέο παγκόσμιο ρεκόρ ταχύτητας με επίδοση 623,738 μ.α.ώ. Αργότερα το XP-80R αξιοποιήθηκε για εκπαιδευτικούς σκοπούς από την Αir Training Command ενώ σήμερα βρίσκεται στο Αεροπορικό Μουσείο της USAF στην βάση Wright Patterson στο Οχάιο.
Το Ιούνιο του 1948 όλα τα P-80B μετονομάσθηκαν σε F-80B.
Συνεχίζεται…
