Το βασίλειο της Γεωργίας κερδίζει μια σημαντική νίκη έναντι του Σελτζουκικού σουλτανάτου του Ρουμ, στην κοιλάδα Μπασιάνι, κοντά στη σημερινή πόλη του Ερζερούμ, που τότε λεγόταν Θεοδοσιούπολις.
Το σουλτανάτο του Ρουμ είχε περάσει μια περίόδο παρακμής υπό τον Κιλίτς Ασλάν και ο νέος σάχης, Ρουχ Αντ-ντιν Σουλεϊμάν, κατέβαλε τεράστιες προσπάθειες να αναδιαρθρώσει και να αναμορφώσει τις δυνάμεις του. Αφού παγίωσε την εξουσία του στο εσωτερικό, προέκρινε μια φιλόδοξη εκστρατεία κατά του βασιλείου της Γεωργίας, που είχε επικεφαλής την πριγκήπισσα Ταμάρ.
Θεωρώντας λανθασμένα τη γυναίκα ως αδύναμη και ανίκανη ηγεμόνα, ο Σουλεϊμάνσαχ οργάνωσε έναν μεγάλο στρατό 150 χιλιάδων και εισέβαλε στα εδάφη της. Η Ταμάρ, όμως, ήταν ικανότατη ηγεμόνας, από τις πιο θρυλικές μορφές της ιστορίας του λαού της. Κατόρθωσε να εγείρει τους άρχοντες της χώρας και να οργανώσει ένα σημαντικό στρατό 65 χιλιάδων ανδρών που έθεσε υπό τις εντολές του (δευτέρου) συζύγου της, Νταβίντ Σοσλάν. Ο τελευταίος αιφνιδίασε τους Σελτζούκους προελαύνοντας μυστικά και με ταχύτητα και χτυπώντας τους στο οχυρωμένο στρατόπεδό τους.
Η σύγκρουση κράτησε αρκετές ώρες, με τους Γεωργιανούς να αποκρούονται αρκετές φορές μόνο για να επιστρέψουν δριμύτεροι. Τελικά, οι Σελτζούκοι κάμφθηκαν και σφαγιάστηκαν κατά χιλιάδες. Ο ίδιος ο Σουλεϊμάν τραυματίστηκε και αποσύρθηκε στο Ερζερούμ, το λάβαρό του έπεσε στα χέρια των Γεωργιανών ενώ ο γιός του αιχμαλωτίστηκε και ανταλλάχθηκε υποτιμητικά με ένα πέταλο αλόγου.
Η νίκη ανέστειλε τις σελτζουκικές επιθέσεις και παγίωσε την εξουσία της Ταμάρεως. Επιπλέον, οι Γεωργιανοί λίγο μετά τη μάχη προέλασαν και κατέλαβαν μια σημαντική έκταση γύρω από την Τραπεζούντα, την οποία απέδωσαν στον σύζυγο της αδελφής της, Αλέξιο Κομνηνό. Η έκταση αυτή θα αποτελέσει τη «μαγιά» της αυτοκρατορίας της Τραπεζούντος, που θα συντηρήσει τη φλόγα του Βυζαντίου ζωντανή στα χρόνια της Φραγκοκρατίας και θα δράσει και ως ζώνη ασφαλείας μεταξύ Σελτζούκων και Γεωργιανών.
