Ο μογγολικός στρατός του Ταμερλάνου (Τιμούρ Λέγκ) νικά κατά κράτος τον Οθωμανικό του σουλτάνου Βαγιαζήτ του 1ου, στην πεδιάδα Τσουμπούκ, έξω από την Άγκυρα.
Οι δυνάμεις των Μογγόλων έφθαναν κάπου τους 140.000 άνδρες, όλοι ιππείς, ενώ οι Οθωμανικός ήταν περίπου 85.000. Αμφότεροι υπέστησαν σοβαρές απώλειες περί των 40.000 ανδρών αλλά στο τέλος, τα μογγολικά στρατεύματα κατόρθωσαν να εξαντλήσουν και να κυκλώσουν τα οθωμανικά.
Καταλυτικό ρόλο στην ήττα των Οθωμανών διαδραμάτισε η αποστασία των ικανών ιππέων τους, των Μελανών Τατάρων και των σπαχήδων των ανατολικών μπεηλικίων, που στην κρίσιμη ώρα άλλαξαν στρατόπεδο. Αντίθετα, σημαντική για τους Οθωμανούς ήταν η δράση του υποτελούς στον Βαγιαζήτ, Σέρβου πρίγκηπα Στεπάν Λαζάρεβιτς, που μαζί με χριστιανούς Σέρβους και Βλάχους ιππότες διέσπασαν πολλαπλές φορές την μογγολική διάταξη και κατόρθωσαν να διαφύγουν.
Ο Βαγιαζήτ αιχμαλωτίστηκε και πέθανε λίγο αργότερα αλλά και ο Ταμερλάνος πέθανε τρείς μήνες μετά τη μάχη, πριν προλάβει να εκμεταλλευτεί τη νίκη του. Έχοντας όμως κινηθεί ως τα παράλια του Αιγαίου, όπου πολιόρκησε και κατέλαβε τη Σμύρνη, από τους Ιππότες του τάγματος του Αγίου Ιωάννη.
Η μάχη της Άγκυρας κλόνισε την ανερχόμενη εξουσία των Οθωμανών, που ήδη περιέσφιγγαν την Κωνσταντινούπολη, δίνοντάς της άλλα 50 χρόνια ζωής. Η σύλληψη και ο θάνατος του Βαγιαζήτ ήταν ένα ράπισμα για τους Οθωμανούς αφού ήταν η πρώτη και μοναδική φορά που ο ίδιος ο σουλτάνος τους αιχμαλωτίστηκε στο πεδίο της μάχης. Στα επόμενα 12 χρόνια, οι γιοί του θα συναγωνίζονταν μεταξύ τους για τη διαδοχή βυθίζοντας το σουλτανάτο σε έναν αιματηρό εμφύλιο, που όμως αποδείχθηκε ευεργετικός για την παραπαίουσα αυτοκρατορία των Ρωμαίων και άλλους χριστιανούς ηγεμόνες της περιοχής όσο ο οθωμανικός οδοστρωτήρας παρέμενε διχασμένος.
