Στο απόγειο του Πολέμου της Ισπανικής Διαδοχής, ο δούκας του Μάλμπορο κερδίζει μια σημαντική νίκη επί του στρατάρχη Βιλερουά στις ισπανικές Κάτω Χώρες (σημερινό Βέλγιο).
Το 1700, ο φιλάσθενος βασιλιάς της Ισπανίας, Κάρολος ο 2ος, πεθαίνει άκληρος σε ηλικία μόλις 38 ετών και μαζί του λήγει και ο αρχαίος ισπανικός κλάδος των Αψβούργων. Αμέσως, οι δύο μεγαλύτεροι βασιλικοί οίκοι της Ευρώπης, οι Αψβούργοι και οι Βουρβώνοι, άρχισαν να ερίζουν για τη διαδοχή στον κενό θρόνο της Ισπανικής Αυτοκρατορίας, οι κτήσεις της οποίας εκτείνονταν σε διάφορες περιοχές της Ευρώπης, έχοντας και πλούσιες αποικίες στην Αμερική και στην Αφρική.
Ο πόλεμος ήταν αναπόφευκτος καθώς ήρθαν στην επιφάνεια παλιές έχθρες και διεκδικήσεις που υπέβοσκαν μεταξύ των βασιλείων της Ευρώπης. Η σύγκρουση δεν περιορίστηκε σε ευρωπαϊκό έδαφος αλλά μέσω των αποικιών έφθασε σε όλη σχεδόν την υφήλιο, σε ορισμένες περιπτώσεις διακρινόμενος σε ξεχωριστούς “τοπικούς” πολέμους, στη Βόρειο και Νότιο Αμερική, στην Ινδία, στην Ουγγαρία και στη Βαλτική.
Μετά από αρκετά χρόνια συγκρούσεων, οι επιχειρήσεις είχαν περιέλθει σε αδιέξοδο. Οι ευρωπαϊκές δυνάμεις ήταν χωρισμένες σε δύο στρατόπεδα, με τους Γάλλους, τους Ισπανούς και τους Βαυαρούς από τη μία και τους Βρετανούς, τους Ολλανδούς και τους Δανούς από την άλλη. Το 1705 έληξε με μικτά αποτελέσματα: η Μεγάλη Συμμαχία (των Βρετανών) κατέλαβε τη Βαρκελώνη αλλά οι Γάλλοι κέρδισαν στα πεδία μαχών στην Ιταλία ενώ το μέτωπο στις Κάτω Χώρες απέτυχε να δώσει απτά αποτελέσματα.
Ο Γάλλος βασιλιάς Λουδοβίκος ο 14ος χρειαζόταν μια νίκη για να στερεώσει την πολυπόθητη ειρήνη κι έτσι το 1706 οι στρατιές του εξαπολύθηκαν εκ νέου. Μετά από μια νίκη στην Αλσατία και άλλη μία στη Λομβαρδία, ο Λουδοβίκος ενθάρρυνε τον στρατάρχη Βιλερουά να δώσει ένα ακόμα χτύπημα στο μέτωπο των Κάτω Χωρών, ώστε να καθίσει επιτέλους στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων από θέση ισχύος.
Οι 60.000 άνδρες του Βιλερουά κίνησαν με αποφασιστικότητα επιζητώντας τη μάχη αλλά εξίσου δραστήριος ήταν κι ο αντίπαλός του, ο Βρετανός δούκας του Μάλμπορο με 62.000 άνδρες.
Οι δύο στρατοί συγκρούστηκαν κοντά στο χωριό Ramillies στο σημερινό Βέλγιο, με τον Μάλμπορο να θέτει σε κίνηση μια σειρά ελιγμών και τοπικών συγκεντρώσεων, που οι Γάλλοι άργησαν να καταλάβουν. Τέσσερις ώρες μετά, οι Γάλλοι «έσπασαν» και υποχώρησαν. Ο γαλλικός στρατός καταστράφηκε, με 13.000 άνδρες να πέφτουν ή να τραυματίζονται στη μάχη και πολλούς ακόμα να διασκορπίζονται σε όλη την περιοχή. Ο Μάλμπορο τους καταδίωξε και μία μία οι κοντινές πόλεις έπεφταν στα χέρια του: Βρυξέλλες, Μπρύζ, Αμβέρσα, οπότε κατάφερε να εκδιώξει τους Γάλλους από τις Κάτω Χώρες σχεδόν ολοκληρωτικά.
Έτσι η Γαλλία έχασε τη μάχη, την επαρχία των Κάτω Χωρών και την πρωτοβουλία των κινήσεων στον πόλεμο. Ο στρατάρχης Εκτόρ ντε Βιλλάρ την χαρακτήρισε την “πιο επαίσχυντη, ταπεινωτική και καταστροφική στην ιστορία όλων των ηττών”. Η επόμενη νίκη του Ευγενίου της Σαβοΐας στο Τορίνο τον Σεπτέμβριο, έγειρε οριστικά την πλάστιγγα υπέρ των Συμμάχων και κατήγαγε μια σοβαρή ήττα για τον Λουδοβίκο.
