Με την ελληνική επανάσταση να βρίσκεται στην τρίτη εβδομάδα της στον Μωριά, οι αποτυχίες που μετρούσε ήταν περισσότερες από τις επιτυχίες, γεγονός που έφερε τα βιαστικά συγκροτηθέντα επαναστατικά σώματα σε μεγάλη αναστάτωση και με πεσμένο ηθικό.
Μια προσπάθεια αναδιοργάνωσης με τη συγκέντρωση των σωμάτων των Πετμεζαίων, και των Σκαλτσά, Λεχουρίτη, Χαραλάμπη, Στριφτόμπολα, Καρασπύρου, Σολιώτη και άλλων στο Λεβίδι, περί 800 άνδρες συνολικά, τράβηξε την προσοχή των Τούρκων. Στις 3 το βράδυ μια ισχυρή τουρκική δύναμη ξεκίνησε από την Τρίπολη, που με το χάραμα έφτασε στο Λεβίδι.
Οι Έλληνες σκόρπισαν στη θέα της στα γύρω βουνά. Μόνο οι αρχηγοί παρέμειναν στο χωριό προσπαθώντας να συγκρατήσουν τους άνδρες τους και να οργανώσουν αντίσταση. Τελικά, οι Τούρκοι επιτέθηκαν, με τους Έλληνες να έχουν απομείνει μόνον 60 μέσα στο χωριό.
Παρόλα αυτά, η απεγνωσμένη αντίσταση που προέβαλαν και τα διασταυρούμενα πυρά τους συγκράτησαν τους Τούρκους, που όμως λόγω αριθμών είχαν καταφέρει να φτάσουν στους κάτω ορόφους των σπιτιών.
Τότε, εμφανίστηκαν από τις γύρω ράχες οι Σκαλτσάς από τα Σουδενά, ο Πλαπούτας, ο Τσαλαφατίνος κι ο Νικολός Πετιμεζάς με τους άνδρες τους οπισθοκοπώντας τους Τούρκους, που γρήγορα έσπασαν και υποχώρησαν. Η νίκη στο Λεβίδι έδωσε νέα αυτοπεποίθηση στους Έλληνες για να συνεχίσουν. Στη μάχη έπεσαν, μεταξύ άλλων, ο Στριφτόμπολας και αρκετά παλικάρια.
