Tμήμα Ελλήνων επαναστατών σαρώνεται στη Ρεντίνα από συντριπτικά υπέρτερες τουρκικές δυνάμεις.
Η επανάσταση του 1821 κηρύχθηκε στη Μακεδονία προς τα μέσα με τέλη Μαΐου και από τότε τα πρώτα τοπικά ανταρτικά σώματα ξεκίνησαν μια σειρά απο επιτυχημένες ενέδρες. Στα τέλη Ιουνίου, ισχυρή τουρκική στρατιά υπό τον σερασκέρη Μεχμέτ Μπαϊράμ πασά, περνούσε από τα εδάφη της Μακεδονίας προς την επαναστατημένη Πελοπόννησο και τη Στερεά, για να ενισχύσει τις δυνάμεις που μάχονταν για την κατάπνιξη της εξέγερσης των Ελλήνων.
Ο Γιουσούφ μπέης, αγάς της Θεσσαλονίκης παρακάλεσε τον Μεχμέτ να εκκαθαρίσει τα ανταρτικά σώματα στην περιοχή του πριν συνεχίσει. Κρίνοντας ότι οι Έλληνες αντάρτες θα απειλούσαν την ομαλή ροή εφοδίων του, ο Μεχμέτ Μπαϊράμ κινήθηκε με όλη του τη δύναμη των 20.000 πεζών και 3.000 ιππέων κατά των επαναστατών που είχαν έδρα στη Χαλκιδική. Καθώς το έδαφος δεν ευνοούσε τον κατά παράταξη αγώνα, το κύριο σώμα των επαναστατών υπό τον Εμμανουήλ Παπά υποχώρησε προς τον Πολύγυρο ενώ μια μικρή δύναμη υπό τον Φιλικό Μητροπολίτη Μαρωνείας Κωνστάντιο, έπιασε τα στενά στη Ρεντίνα προσπαθώντας να καλύψει την υποχώρηση.
Στη μάχη που ακολούθησε οι Έλληνες ηττήθηκαν και διασκορπίστηκαν. Ο ίδιος ο Κωνστάντιος τραυματίστηκε βαριά, μεταφέρθηκε στο Άγιο Όρος και λίγους μήνες μετά κατέληξε από τα τραύματά του, ενώ όσοι γλύτωσαν θα κλείνονταν στα στενά της Ποτίδαιας, όπου θα πολεμούσαν με μεγαλύτερη επιτυχία.
Για αντίποινα οι Τούρκοι αφάνισαν την ευρύτερη περιοχή κατακαίγοντας 42 χωριά. Η καθυστέρηση όμως στις κινήσεις τους από την ελληνική αντίσταση, είχε ευεργετικά αποτελέσματα για την επιβίωση της επανάστασης στη Νότιο Ελλάδα.
