Υπογράφεται στο Λονδίνο από εκπροσώπους της Βρετανικής κυβέρνησης και των διπλωματικών αποστολών Γαλλίας και Ρωσίας, συνθήκη που καλούσε τον Σουλτάνο Μαχμούτ τον Β΄να αναγνωρίσει την ελληνική επικράτεια ως ανεξάρτητο κράτος. Η Συνθήκη ζητούσε από τους εμπολέμους να τερματίσουν τις εχθροπραξίες και να λάβουν μέτρα για την αποκατάσταση της ανθρωπιστικής κρίσης στην Ελλάδα, την αποχώρηση των στρατιωτικών δυνάμεων Τουρκίας και Αιγύπτου, την επανέναρξη των εμπορικών δεσμών μεταξύ τους και βέβαια την ανακωχή.
Η συνθήκη, προσωπική επιτυχία του πρωθυπουργού Γεωργίου Κάννινγκος (George Canning), υπήρξε ένα σημαντικό βήμα στο “ελληνικό ζήτημα”, προσφέροντας κάτι περισσότερο από αυτονομία (πάγια θέση για το status quo στην Ελλάδα στις μέχρι τότε προσπάθειες), αλλά κάτι λιγότερο από ανεξαρτησία, αφού ο Σουλτάνος αναγνωριζόταν ακόμα ως επικυρίαρχος (supreme ruler) της Ελλάδος. Επιπλέον, η Ελλάδα υποχρεωνόταν ακόμα σε ετήσιο φόρο προς την Τουρκία.
Σημαντική, επίσης, αποδείχθηκε η ρητή πρόβλεψη πως, αν η Τουρκία αρνείτο να συμμορφωθεί στις υποδείξεις των ευρωπαϊκών δυνάμεων, θα λαμβάνονταν μέτρα ώστε οι όροι της Συνθήκης να επιβληθούν. Η προσθήκη αυτή μπήκε ύστερα από πολλά παραδείγματα που ο σουλτάνος ή ο Ιμπραήμ αψήφισαν επιδεικτικά τις ευρωπαϊκές εκκλήσεις. Και θα αποδεικνυόταν καθοριστική λίγους μήνες μετά, στέλνοντας ναυτικές δυνάμεις στην Πελοπόννησο και οδηγώντας στη ναυμαχία του Ναυαρίνου. Ακόμα, ειδικό μέρος της Συνθήκης σκόπευε να χαλιναγωγήσει τις επιθετικές διαθέσεις της Ρωσίας έναντι της Οθωμανικής Πύλης.
Ο Σουλτάνος απέρρριψε το κείμενο της Συνθήκης, θεωρώντας ότι οι ενέργειες του Ιμπραήμ σύντομα θα έφεραν την απόλυτη νίκη αλλα η ναυμαχία στο Ναυαρίνο, τον ερχόμενο Οκτώβριο και ο Ρωσο-Τουρκικός πόλεμος την επόμενη άνοιξη, θα πυροδοτήσουν εξελίξεις καταλυτικές για την πλήρη ανεξαρτησία της Ελλάδας.
