Πεθαίνει σε ηλικία 62 ετών ο Νικήτας Σταματελόπουλος, γνωστός ως Νικηταράς. Γεννημένος στο χωριό Τουρκολέκα Αρκαδίας, μυήθηκε από μικρός στον αγώνα, όντας ανηψιός του Θεοδώρου Κολοκοτρώνη και γιός του Σταματέλου Τουρκολέκα, αρχικά στο σώμα του πατέρα του και μετά στην ομάδα του Ζαχαρία Μπαρμπιτσιώτη.
Το 1805, στο μεγάλο διωγμό της κλεφτουριάς, ο πατέρας του σκοτώθηκε κι ο Νικήτας, που πλέον τον φώναζαν Σταματελόπουλο από το όνομα του πατέρα του, ακολούθησε τον θείο του Θεόδωρο στα Επτάνησα, όπου εντάχθηκε στα στρατιωτικά σώματα των Ρώσων που κατείχαν τότε τα νησιά. Βρέθηκε να πολεμάει αρχικά κατά των Γάλλων στην Ιταλία και μετά την επιστροφή του (στα γαλλοκρατούμενα πλέον Επτάνησα) στο πλευρό τους, περνώντας μετά στην Πελοπόννησο, όπου έφτασε να οργανώσει δικό του σώμα 200 κλεφτών.
Πολέμησε στις μεγαλύτερες μάχες της Επανάστασης. Στο Βαλτέτσι το σώμα του αμύνθηκε σθεναρά εναντίον 6.000 Τούρκων, από τους οποίους σκότωσε πολλούς. Το όνομα «Τουρκοφάγος» του δόθηκε μετά τη μάχη. Στα Δερβενάκια έφραξε τον δρόμο των υποχωρούντων Τούρκων στήνοντας ενέδρες-αποκοπές, πρώτα στον Αη Σώστη μαζί με τον Δημήτριο Υψηλάντη και τον Μακρυγιάννη και κατόπιν στο Αγινόρι, κοντά στο Άργος. Μετά τη μάχη, όπου έσπασε τρία σπαθιά, το χέρι του είχε πρηστεί τόσο από τα χτυπήματα, που χρειάστηκε βοήθεια να του το βγάλουν από τη λαβή.
Όπως κι ο θείος του υποστήριζε το Ρωσόφιλο κόμμα, θέση για την οποία διώχθηκε, παραμερίστηκε και τελικά φυλακίστηκε για ενάμιση χρόνο, με αποτέλεσμα σοβαρές επιπλοκές στην υγεία του. Αρνούμενος να πάρει ό,τι δεν του ανήκε, χρήματα ή και λάφυρα στη μάχη, παρέμεινε φτωχός ενώ στα τελευταία χρόνια του του αρνήθηκαν την απονομή μιας αξιοπρεπούς σύνταξης για να ζήσει αυτός κι η οικογένειά του. Τυφλός από διαβήτη, έλαβε μόνο άδεια επαιτείας μία φορά την εβδομάδα. Λίγο πριν πεθάνει, του απονεμήθηκε ο βαθμός του στρατηγού και μια πενιχρή σύνταξη.
Νικηταρά – Νικηταρά
πού ‘χεις στα πόδια σου φτερά
και στην καρδιά ατσάλι
