Κατά τη διάρκεια μετεγκατάστασης των Ινδιάνων, στα τέλη του 19ου αιώνα, εντός των ΗΠΑ, απόσπασμα του 7ου Συντάγματος Ιππικού του Αμερικανικού Στρατού συνοδεύει ομάδα 350 οπλισμένων Λακότα με τις οικογένειες τους, στη Νότια Ντακότα.
Η μετακίνηση γινόταν εν μέσω αναβρασμού μεταξύ λευκών και Ινδιάνων καθώς τα προηγούμενα χρόνια αρκετές συγκρούσεις και πόλεμοι έλαβαν χώρα μεταξύ τους για την εύφορη γη. Με αποκορύφωμα τη μάχη στο Little Big Horn, όπου σημαντικό μέρος του 7ου Συντάγματος, με τον επικεφαλής, θρυλικό συνταγματάρχη Κάστερ, εξοντώθηκε από τους Ινδιάνους.
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ – 25 Ιουνίου 1876: Μάχη του Little Big Horn, ο Κάστερ χάνεται
Ό,τι όμως οι λευκοί άποικοι δεν κατόρθωσαν με τα όπλα, το κατάφεραν με την πείνα. Οι Ινδιάνοι κυνηγούσαν για να ζήσουν σκοτώνοντας λίγους μόνο βίσωνες, επιτρέποντας την αναπαραγωγή τους. Η άφιξη όμως των λευκών αποίκων οδήγησε στην υπερθήρευση για τη γούνα τους, με αποτέλεσμα σε λίγα χρόνια οι πεδιάδες να ερημώσουν και οι βίσωνες, η βασική πηγή τροφής για τους Ινδιάνους, να εξαφανιστούν.
Έτσι, εν μέσω του χειμώνα, οι Ινδιάνοι μετακινήθηκαν με μέριμνα της κυβέρνησης της Ουάσινγκτον σε άλλες περιοχές. Παράλληλα είχε οργανωθεί ένα κίνημα ήπιας αντίστασης στην καταπίεση των λευκών, με άξονα τις διηγήσεις ενός Ινδιάνου σαμάνου που καλούσε τα πνεύματα των προγόνων του για να προστατέψουν το λαό του.
Το κίνημα του «χορού των νεκρών», όπως ονομάστηκε, έλαβε διαστάσεις μεταξύ των Ινδιάνων που ανησύχησαν τους λευκούς και τους έκαναν καχύποπτους σε σημείο νέας σύγκρουσης. Στις 15 Δεκεμβρίου 1890, σε μια ανταλλαγή πυρών σκοτώθηκε -μεταξύ άλλων- κι ο αρχηγός Καθιστός Ταύρος, σημαντική ινδιάνικη φιγούρα και αρχιτέκτονας της νίκης στο Little Big Horn.
Στις 28 Δεκεμβρίου, ένα μικρό απόσπασμα ιππικού συνόδεψε από μακρυά τους 350 Λακότα χωρίς να τους αφοπλίσει. Το βράδυ, όμως, ενισχύθηκε με τμήματα του υπολοίπου συντάγματος φτάνοντας τους 500 άνδρες και το πρωΐ της 29ης κινήθηκε με αυτοπεποίθηση στον αφοπλισμό τους κοντά στο ποτάμι “Πληγωμένο Γόνατο” (Čhaŋkpé Ópi Wakpála, παραπόταμος του Λευκού Ποταμού στη Νότια Ντακότα).
Κανείς δεν ξέρει πώς αλλά από ένα σημείο και μετά η κατάσταση εκτραχύνθηκε με αποτέλεσμα να ξεκινήσουν αψιμαχίε. 25 στρατιώτες και 250 και πλέον Ινδιάνοι σκοτώθηκαν (ακόμη 39 στρατιώτες και 51 Ινδιάνοι τραυματίστηκαν). Οι νεκροί θάφτηκαν σε ομαδικούς τάφους. Το Εθνικό Κονγκρέσο των Ιθαγενών καταδίκασε το γεγονός αλλά η απονομή συγχαρητηρίων και παρασήμων από την αμερικανική κυβέρνηση στους στρατιώτες (είκοσι μετάλλια τιμής, την ανώτατη τιμητική διάκριση), έδειξε ότι η Ουάσινγκτον είχε εντελώς άλλη οπτική. Το συμβάν έμεινε στην ιστορία του αμερικανικού έθνους ως “Σφαγή του Πληγωμένου Γονάτου” και θα έπρεπε να έρθει το 1990, εκατό χρόνια μετά, για να εκφράσει με ψήφισμα το Κογκρέσο τη λύπη του για την αποτρόπαια πράξη.
