Oι ενωμένες Βουλγαρικές και Σερβικές δυνάμεις καταλαμβάνουν την πόλη της Αδριανούπολης από τους Οθωμανούς, μετά από τρίμηνη πολιορκία, κατά τον Α’ Βαλκανικό πόλεμο.
Η Αδριανούπολη υπήρξε ο προμαχώνας της Κωνσταντινούπολης για επιθέσεις από τα δυτικά και η πολιορκία και οι μάχες γύρω από αυτήν είχαν καταπονήσει πολύ τους Βουλγάρους. Ειδικά η διπλή μάχη στα στενά της Τσατάλτζας μάτωσε υπερβολικά τον βουλγαρικό στρατό, που, παρόλο ότι ήταν ο πλέον ευμεγέθης των Βαλκανικών Συμμάχων, είχε απομειωθεί σημαντικά. Αν προσθέσουμε σε αυτό και την κόπωση των ανδρών, συνεπεία έξι συνεχομένων μηνών επιχειρήσεων, δεν είναι δύσκολο να ερμηνευτεί η αδυναμία που παρουσίαζε.
Η κατάσταση, όμως, άλλαξε το Νοέμβριο με την σταδιακή άφιξη 47.000 Σέρβων υπό τον στρατηγό Στέπα Στεπάνοβιτς. Μαζί με τους 100.000 Βουλγάρους εφάρμοσαν καλύτερο αποκλεισμό και πιο αποτελεσματική πίεση στην τουρκική φρουρά, που κρατούσε τις προσβάσεις με μια σειρά από οχυρά γύρω από την πόλη. Στις 24 Μαρτίου 1913 οι οχυρώσεις άρχισαν σταδιακά να καταρρέουν και στις 26 (13 Μαρτίου με το Ιουλιανό ημερολόγιο που ακολουθούσαν και οι ορθόδοξοι Βούλγαροι) ο φρούραρχος Μεχμέτ Σουκρού πασάς παραδόθηκε στους Σέρβους.
Με την πτώση της Αδριανούπολης ο δρόμος για την Κωνσταντινούπολη ήταν ανοιχτός και η τουρκική αντίσταση είχε δεχθεί το τελειωτικό πλήγμα. Παρά το γεγονός ότι υπήρχαν ακόμα ισχυρές δυνάμεις στην Ανατολή και ο πόλεμος είχε φθείρει ήδη πολύ τους Βαλκανίους συμμάχους, η Οθωμανική πλευρά αποζήτησε την ειρήνη που θα υπογραφόταν το Μάιο στο Λονδίνο.
