Μετά την ήττα τους στο Κιλκίς-Λαχανά κατά τον Β’ Βαλκανικό Πόλεμο, οι Βουλγαρικές 2η, 3η και 6η Μεραρχίες οχυρώθηκαν στη Δοϊράνη. Εναντίον τους κινήθηκαν η 3η Μεραρχία υπό τον υποστράτηγο Κωνσταντίνο Δαμιανό και η 10η Μεραρχία υπό τον συνταγματάρχη Λεωνίδα Παρασκευόπουλο.
H δεσπόζουσα θέση της Δοϊράνης κάλυπτε την υποχώρηση των υπολοίπων δυνάμεων του βουλγαρικού στρατού, που επιχειρούσε να αναδιοργανωθεί και έφραζε τον δρόμο προς τα εδάφη που ήλεγχε ο σερβικός στρατός. Προκειμένου να διασφαλίσει τα νώτα του και να αποτρέψει ανασυγκρότηση των Βουλγάρων, ο ελληνικός στρατός κινήθηκε προς συνάντησή τους, μία μόνο μέρα μετά την μεγάλη μάχη στο Κιλκίς.
Το σχέδιο προέβλεπε επίθεση και καθήλωση των βουλγαρικών δυνάμεων κατά μέτωπο και παράλληλα κύκλωσή τους από τα ανατολικά με στόχο το κέντρο διοίκησης και ανεφοδιασμού τους. Ύστερα από προκαταρκτικές ενέργειες του 4ου Συντάγματος Ευζώνων (10η ΜΠ), οι ελληνικές δυνάμεις επιτέθηκαν με ορμή αν και κάπως ασυντόνιστα, υφιστάμενες απώλειες. Αλλά στο τέλος της μέρας ανάγκασαν τους Βουλγάρους σε άτακτη φυγή, με μεγάλες απώλειες και αφήνοντας πίσω μεγάλο μέρος του υλικού τους.
Το κρίσιμο σημείο ήταν η κατάληψη του σιδηροδρομικού σταθμού από τους Ευζώνους του 5ου Συντάγματος, με μια παράτολμη ενέργεια που σκόρπισε τον πανικό. Οι Βούλγαροι υποχώρησαν παίρνοντας ομήρους και δυναμιτίζοντας ή καίγοντας μεγάλο μέρος της Δοϊράνης. Αν και η περιοχή απελευθερώθηκε, το βόρειο τμήμα θα βρεθεί και πάλι στη βουλγαρική πλευρά μετά τον πόλεμο, προκαλώντας μεγάλο προσφυγικό κύμα των Ελλήνων κατοίκων προς την ελεύθερη Ελλάδα.
