Οι νέες Σοβιετικές Δημοκρατίες (“Πολιτείες” είναι μια ορθότερη μετάφραση) Ρωσίας, Αρμενίας, Αζερμπαϊτζάν και Γεωργίας, υπογράφουν συμφωνία καθορισμού των νέων συνόρων τους με την κεμαλική διοίκηση της Τουρκίας (Μεγάλη Εθνοσυνέλευση της Αγκύρας).
Τα υπογράφοντα μέρη συμφωνούσαν πως η φιλία και η συνεργασία θα κυριαρχούσαν μεταξύ τους και πως δεν υπήρχαν εδαφικές διεκδικήσεις, που στο παρελθόν υπήρξαν αιτία πολέμου και προστριβών. Η “νέα” Τουρκία κέρδιζε τις επαρχίες που είχε απωλέσει από την τσαρική Ρωσία στον πόλεμο του 1877/8, καθώς και την περσική επαρχία Σουρμαλί (την είχε αποσπάσει η τσαρική Ρωσία το 1826 από την Περσία). Η Ρωσική επιτροπή των Σοβιέτ παρίστατο σαν παρατηρητής, αφού η συνοριακή διευθέτηση είχε να κάνει με τις κατ’όνομα “ανεξάρτητες δημοκρατίες”.
Στην πραγματικότητα, οι όροι της συνθήκης είχαν υπαγορευτεί ήδη από το Μάρτιο, σε συμφωνία Μόσχας με τους κεμαλιστές. Προβλήματα δημιουργήθηκαν λίγα χρόνια αργότερα και με τη δράση των Κούρδων αυτονομιστών που κατέφυγαν στο Ιράν μετά την αποτυχημένη εξέγερση του Αραράτ. Ο τουρκικός στρατός θα περάσει τα σύνορα καταδιώκοντάς τους προκαλώντας την ιρανική αντίδραση. Συνάντηση Κεμάλ και Ρεζά Σαχ θα κλείσει το ζήτημα υπέρ της Τουρκίας.
Μετά το 1945 η ΕΣΣΔ (πλέον) προσπάθησε να ακυρώσει την συνθήκη προβάλοντας διεκδικήσεις σε μεγάλες επαρχίες της ανατολικής Τουρκίας, κάτι που ώθησε την ουδέτερη Άγκυρα να ενταχθεί στην ΝΑΤΟϊκή συμμαχία.
