Με τον Κινεζικό Εμφύλιο να μαίνεται, ο Εθνικός Επαναστατικός Στρατός του Τσιανγκ Καϊ Σένγκ ολοκληρώνει την περικύκλωση της πόλης Ρουϊζίν, πρωτεύουσα της σοβιετόφιλης Κινεζικής Δημοκρατίας, επιφέροντας την πτώση της. Έτσι οι οπαδοί του κινεζικού Κομμουνιστικού κόμματος θα ξεκινήσουν μια μακρά υποχώρηση μέσα από ορεινά δρομολόγια της επαρχίας Τσιανγκσί, που θα μείνει στην ιστορία ως «η Μεγάλη Πορεία».
Η «Μεγάλη Πορεία» έλαβε επικές διαστάσεις στα χρόνια που επακολούθησαν, αποτελώντας τη σύγχρονη ασιατική εκδοχή της Καθόδου των Μυρίων του Ξενοφώντα. Η αλήθεια είναι πως το 1933-1934 η κατάσταση για την νεαρή κομμουνιστική Δημοκρατία της Κίνας δεν εξελισσόταν καλά. Οι τοπικές επιτροπές αυτοργάνωσης, άπειρες και αναποτελεσματικές στα στρατιωτικά, αντιμετώπιζαν τον σχεδόν επαγγελματικό στρατό του Εθνικιστικού Κόμματος Κουομιντάνγκ, που επιπλέον είχε τη στήριξη και Γερμανών στρατιωτικών συμβούλων (βρισκόμαστε ακόμα πριν τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο). Η κατάρρευση και η ολοκληρωτική επικράτηση των Εθνικιστών ήταν σχεδόν βέβαιη, αν δεν υπήρχε κάποια αναδίπλωση. Έτσι το Κομμουνιστικό Κόμμα έλαβε την απόφαση για εγκατάλειψη του Νότου.
Αυτό οδήγησε πολλές στρατιές να ξεκινήσουν πορεία προς το Βορρά. Κάποιες απομονώθηκαν και καταβλήθηκαν κι άλλες κατόρθωσαν να φθάσουν, παρά τις απώλειες, σε ασφαλέστερες περιοχές. Στη διάρκεια της πορείας 9.000 χιλιομέτρων θα αναδειχθεί η ηγετική φυσιογνωμία του Μάο Τσε Τουνγκ, που μαζί με τον Τσου Εν Λάι θα βρεθούν επικεφαλής του Κόκκινου Στρατού της Κίνας (πρόδρομο του σημερινού Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού).
Επρόκειτο σίγουρα για μεγάλο επίτευγμα ανθρώπινης αντοχής που στηρίχθηκε -κυρίως- στις ικανότητες ενθάρρυνσης των καθοδηγητών του Κόκκινου Στρατού και όχι στην ανύπαρκτη επιμελητεία του. Το τίμημα όμως ήταν βαρύτατο. Κάπου 130.000 άνδρες αριθμούσε ο Κόκκινος Στρατός πριν την πορεία και από αυτούς 86.000 πήραν μέρος στην υποχώρηση αλλά μόλις 7-8.000 θα επιζήσουν. Αποτελώντας όμως τη “μαγιά” για την επιστροφή τους στις νίκες και την τελική επικράτηση τους στην ηπειρωτική Κίνα.
