Λαμβάνει χώρα η μεγαλύτερη και εντονότερη αερομαχία πάνω από τη Βρετανία, με τη Luftwaffe να επιδιώκει να καταστρέψει τη Διοίκηση Δίωξης της RAF.
Η σύγκρουση εντάσσεται στο πλαίσιο της Μάχης της Βρετανίας, που εξελίχθηκε σχεδόν αποκλειστικά στον αέρα. Με τα γερμανικά σχέδια εισβολής στη Βρετανία (επιχείρηση “Seelöwe”), να προϋποθέτουν την ολοκληρωτική κυριαρχία πάνω από τους Βρετανικούς ουρανούς, η Ανωτάτη Διοίκηση Αεροπορίας (Oberkommando der Luftwaffe-OKL) άνοιξε στις 10 Ιουλίου 1940 την αυλαία της μάχης που υποτίθεται πως θα κατέστρεφε τη βρετανική Αεροπορία στο έδαφος ή στον αέρα. Ωστόσο η στρατηγική όμως που έδωσε τη νίκη στα γερμανικά όπλα στην Πολωνία, στις Κάτω Χώρες και στη Γαλλία, εδώ δεν είχε επιτυχία.
Η μικρή ακτίνα δράσης των καταδιωκτικών άφηνε τα γερμανικά βομβαρδιστικά χωρίς κάλυψη πάνω από το βρετανικό έδαφος, καθιστώντας τα εύκολους στόχους. Επιπλέον, το στρατηγικό βάθος της Βρετανίας της επέτρεπε να τηρεί πολλά αεροσκάφη, υλικό και κέντρα παραγωγής εκτός της ακτίνας δράσης της γερμανικής Luftwaffe. Το τελευταίο έδειχνε δυσεπίλυτο πρόβλημα για τους Γερμανούς επιτελείς.
Την απάντηση προσπάθησαν να βρουν σε μια μαζική επέλαση κατά των βρετανικών αεροπορικών βάσεων που θα κατέστρεφε μεγάλο μέρος των αεροσκαφών στο έδαφος. Οι επιτελείς της γερμανικής αεροπορίας πίστευαν πως το χτύπημα θα ήταν τόσο συντριπτικό που θα εξανάγκαζε τη βρετανική ηγεσία να παραδοθεί υπό όρους. Σχεδίαζαν δηλαδή μια ενέργεια που θα κέρδισε τον πόλεμο σχεδόν αποκλειστικά στον αέρα!
Οι υπολογισμοί της Luftwaffe, με βάση τις εκτιμήσεις από τις αναφορές Γερμανών πιλότων, ήταν πως η Βρετανική Αεροπορία είχε πλέον λιγότερα από 300 καταδιωκτικά διαθέσιμα. Στην πραγματικότητα, η καλή οργάνωση και η συνεχής παραγωγή ανέβαζε τον αριθμό τους, οπότε τη 18η Αυγούστου 1940, υπήρχαν 855 διαθέσιμα μαχητικά, άλλα 289 σε αποθήκευση και 84 ακόμα σε εκπαιδευτικά καθήκοντα. Έτσι η Luftwaffe θα αντιμετώπιζε όχι 300 αλλά κοντά 1.000 μαχητικά.
Τη 18η Αυγούστου, μεταξύ 12 το μεσημέρι και 6 το απόγευμα, η Luftwaffe πραγματοποίησε τρεις μαζικές επιδρομές με 850 συνολικά εξόδους που περιλάμβαναν 2.200 πληρώματα κατά των αεροδρομίων Kenley, Biggin Hill, Gosport, Ford, Thorney Island, Hornchurch και North Weald καθώς και στον σταθμό ραντάρ στο Poling. Σε απάντηση, η RAF πραγματοποίησε 927 εξόδους με 600 περίπου πληρώματα. Αν και οι Βρετανοί κατόρθωσαν να καταρρίψουν τελικά διπλάσιο αριθμό αεροσκαφών (71 καταρρίψεις γερμανικών έναντι 34 βρετανικών), οι Γερμανοί ισοφάρισαν καταστρέφοντας 29 αεροσκάφη στο έδαφος.
Η μάχη καταγράφεται ως μια αιματηρή ισοπαλία, που εξάντλησε και τους δύο αντιπάλους αλλά δεν τους έκαμψε και κυρίως δεν τσάκισε την βρετανική άμυνα, όπως σκόπευε. Η Μάχη της Βρετανίας θα συνεχιστεί και θα φτάσει στην κορύφωσή της στις 15 Σεπτεμβρίου, αλλά ποτέ η κατάσταση δεν θα είναι τόσο κρίσιμη και οι μάχες τόσο έντονες όσο αυτές που καταγράφηκαν στις 18 Αυγούστου στην “Hardest Day”.
