Πενήντα έξι μέλη των ειδικών δυνάμεων του Αμερικανικού στρατού και της Αεροπορίας προσγειώνονται με ελικόπτερα στο βορειοβιετναμικό στρατόπεδο Σον Τάι, 37 χλμ. δυτικά του Ανόϊ για να απελευθερώσουν αιχμαλώτους πολέμου, που πληροφορίες ήθελαν να κρατούνται εκεί.
Με τον πόλεμο στο Βιετνάμ να βαίνει προς το τέλος του και τον πρόεδρο Νίξον να προωθεί τη λεγόμενη “Βιετναμοποίηση”, δηλαδή την ανάληψη των πολεμικών προσπαθειών από τις ένοπλες δυνάμεις του Νοτίου Βιετνάμ, ο προβληματισμός για τους Αμερικανούς αιχμαλώτους πολέμου στο Βορρά, αυξανόταν.
Το 1970 ήταν γνωστό πως υπήρχαν 450 αιχμάλωτοι, ενώ τουλάχιστον διπλάσιος ήταν ο αριθμός των αγνοουμένων. Αναφορές έκαναν λόγο για στρατόπεδα κράτησης τους με φριχτές συνθήκες, όπου η κακομεταχείριση και τα βασανιστήρια ήταν ο κανόνας. Έτσι, όταν οι υπηρεσίες πληροφοριών παρουσίασαν αεροφωτογραφίες από ένα SR-71, του στρατοπέδου Σον Τάι, με πληροφορίες για την ύπαρξη τουλάχιστον 55 αιχμαλώτων, η απόφαση για μια επιχείρηση διάσωσης, με το όνομα ¨”Ivory Coast”, λήφθηκε άμεσα.
Ξεκινώντας από τα τέλη Αυγούστου, 500 εθελοντές των πράσινων μπερέ και πληρώματα της Αμερικανικής Αεροπορίας με αεροσκάφη A-1 Skyraider, μεταφορικά και επιθετικά ελικόπτερα αλλά και μεταγωγικά C-130E(I) Combat Talon, συγκεντρώθηκαν στην αεροπορική βάση Eglin, όπου ξεκίνησαν εκπαίδευση με σκοπό να επιλεγούν οι καλύτεροι. Συνολικά, 219 άνδρες επελέγησαν (103 του Στρατού και 116 της Αεροπορίας) ως καταδρομείς, προσωπικό υποστήριξης, πληρώματα αεροσκαφών και ομάδα διοίκησης.
Η εκπαίδευση ήταν εξαντλητική ξεκινώντας από τις αρχές Σεπτεμβρίου ως τον Νοέμβριο. Τα πληρώματα των αεροσκαφών συμπλήρωσαν πάνω από 1.000 ώρες το καθένα. Η ομάδα των πρασίνων μπερέ χωρίστηκε σε τρεις διμοιρίες: μια ομάδα εισβολής των 14 ανδρών θα προσγειωνόταν με ελικόπτερα μέσα στο στρατόπεδο και θα κατέβαλε τις άμυνες απελευθερώνοντας τους ομήρους, μια δεύτερη 22 ανδρών θα παρείχε άμεση υποστήριξη και μια ακόμα 20 ανδρών θα αποτελούσε τη δύναμη ασφαλείας προστατεύοντας τις προηγούμενες από επιθέσεις Βιετναμέζων (μια δύναμη 12.000 ανδρών του Στρατού του Βορείου Βιετνάμ είχε αναγνωριστεί σε απόσταση μόλις 5 μιλίων από το στρατόπεδο) και θα δρούσε ως εφεδρεία αν χρειαζόταν.
Στις 21 Νοεμβρίου, η δύναμη είχε μεταφερθεί στο Βιετνάμ και επιτέλους επέδραμε στο στρατόπεδο Σον Τάι μέσα στη νύχτα. Η επιχείρηση όμως απέτυχε καθότι οι αιχμάλωτοι είχαν μετακινηθεί νωρίτερα σε άλλο στρατόπεδο.
Αν και οι υπηρεσίες πληροφοριών δέχθηκαν σφοδρή κριτική για αυτό, κάτι που οδήγησε τον Νίξον στην ριζική αναδιάρθρωσή τους, το γεγονός ότι επιχειρησιακά η αποστολή δεν είχε απώλειες πέραν από δύο τραυματισμούς και την καταστροφή δύο αεροσκαφών, θεωρήθηκε μεγάλη επιτυχία και απόδειξη της ωριμότητας και επαγγελματισμού των ειδικών δυνάμεων. Οι άνδρες των πρασίνων μπερέ απέκτησαν εξαιρετική φήμη μετά από την αποστολή, όπου εξόντωσαν πάνω από 50 ενόπλους Βιετναμέζους και άφησαν έναν μπερέ και έναν φακό στη βάση του ιστού της εχθρικής σημαίας ως “επισκεπτήρια”.
