Υπογράφεται στη Γενεύη η Ενδιάμεση Συμφωνία ή «Σινά ΙΙ», με την οποία η Αίγυπτος και το Ισραήλ συναινούν «να μην επιλύουν τις διαφορές τους με στρατιωτικά μέσα, αλλά με ειρηνικές δράσεις». Η Αίγυπτος θα έπαιρνε την χερσόνησο του Σινά που είχε χάσει από το Ισραήλ το 1967, ενώ δεσμευόταν να μη μετακινήσει εκεί ξανά στρατιωτικές δυνάμεις και να σεβαστεί εκεί μια αποστρατικοποιημένη μεθοριακή ζώνη υπό την επιτήρηση του ΟΗΕ.
Η ειρηνική διευθέτηση από την Αίγυπτο του ζητήματος του Σινά επέφερε βελτίωση των σχέσεών της με το Ισραήλ και με τις ΗΠΑ, την αποξένωσε όμως αντίστοιχα από τους εταίρους της στον Αραβικό Σύνδεσμο και από την Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (ΟΑΠ), που την κατηγόρησαν για προδοσία.
Για το Ισραήλ σημαινε μια νέα περίοδος ειρήνης και ασφάλειας, καθώς ο ισχυρότερος ως τότε αντίπαλος έπαυε να υπάρχει ως απειλή. Αν και αρχικά η ισραηλινή κυβέρνηση ήταν αμετακίνητη από το να παραδώσει το Σινά, θέλοντας να το κρατήσει ως χώρο ανάσχεσης, η αμερικανική κυβέρνηση επέμενε. Με προτροπή του Κίσσινγκερ η στρατιωτική βοήθεια προς το Ισραήλ διακόπηκε, οπότε μετά από τέσσερις μήνες το Τελ Αβίβ ήταν έτοιμο να αποδεχθεί την αμερικανική πρόταση.
Από την πλευρά τους οι ΗΠΑ υποσχέθηκαν στο Ισραήλ να μη διαπραγματευτούν με την Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, μέχρι η τελευταία να αποκηρύξει την τρομοκρατία ως μέσο διεξαγωγής αγώνα, να αναγνωρίσει το Ισραήλ και να αποδεχθεί τα σύνορα του 1967.
Η Ενδιάμεση Συμφωνία στέρησε από τον συνασπισμό των αραβικών κρατών την “κρίσιμη μάζα” που προσέφερε η Αίγυπτος και ο μεγάλος και πειθαρχημένος στρατός της. Συνολικά όμως πίεσε προς την εξομάλυνση των σχέσεων με το Ισραήλ (ή έστω την ανοχή προς αυτό) τερματίζοντας έτσι τη μακρά σειρά αραβοισραηλινών πολέμων και τη συνακόλουθη διεθνή αναστάτωση.
