Ο στρατός του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου νικά τον διπλάσιο σχεδόν στρατό του ανταγωνιστή του, Λικινίου, ξεκινώντας μια μακρά και αιματηρή περίοδο συγκρούσεων που θα λήξει με την επικράτηση του πρώτου.
Οι Λικίνιος και Κωνσταντίνος ήταν συναυτοκράτορες στην χωρισμένη στα δύο Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Με αφορμή τον διορισμό από τον Κωνσταντίνο του κουνιάδου του, Βασσιάνου, ως Καίσαρα, ο Λικίνιος κινήθηκε επιθετικά προσεγγίζοντας τον τελευταίο για πληροφορίες και συνωμοτώντας κατά του Κωνσταντίνου. Όταν ο Κωνσταντίνος ζήτησε εξηγήσεις, ο Λικίνιος κινητοποίησε τον στρατό του αλλά ο Κωνσταντίνος κινήθηκε πρώτος και συνάντησε τους 35.000 άνδρες του αντιπάλου με 20.000 δικούς του στο Κίμπαλε (Cibalae, colonia aurelia Cibalae ‘αποικία της χρυσής Κυβέλης’, σημερινό Βινκόβτσι στην Κροατία).
Αφού οι δύο ρωμαϊκές στρατιές παρατάχθηκαν αντικρίζοντας η μία την άλλη για ένα διάστημα. Μετά από αρκετές ώρες μικροσυμπλοκών τα δύο κύρια τμήματα των στρατών συγκρούστηκαν με πάταγο. Η μάχη έδειχνε αμφίρροπη μέχρι που ο Κωνσταντίνος οδήγησε μια τολμηρή επέλαση του ιππικού του που έσπασε τις γραμμές του εχθρού.
Σχεδόν 20.000 άνδρες του Λικινίου σκοτώθηκαν ενώ ο ίδιος με το μεγαλύτερο τμήμα του ιππικού του διέφυγε ανατολικά, στην Παννονία και κατόπιν στη Θράκη. Ο Κωνσταντίνος τον ακολούθησε και συγκρούστηκε μαζί του ξανά στη Μάρντια.
Θεωρώντας πως ο Λικίνιος θα κατέφευγε στο Βυζάντιο, κινήθηκε προς τα εκεί αλλά ο Λικίνιος στράφηκε βόρεια, άφησε τον εχθρικό στρατό να τον προσπεράσει και επιτέθηκε στη φάλαγγα ανεφοδιασμού του. Καθώς οι μάχες είχαν εξαντλήσει και τους δύο, μια συνθήκη θα υπογραφεί, με όρους μάλλον υπέρ του Κωνσταντίνου, που θα δει τους γιούς του να λαμβάνουν τον τίτλο του Καίσαρα. Ο Λικίνιος, από την άλλη, αφού έλαβε σχεδόν όλη τη Βαλκανική χερσόνησο, θα ανατρέψει και θα εκτελέσει το συναυτοκράτορά του, Βαλέριο Βάλη. Η έχθρα με τον Κωνσταντίνο θα λυθεί οριστικά δέκα χρόνια αργότερα στις πεδιάδες της Αδριανούπολης.
