Λίγες μόνο μέρες μετά την πολύνεκρη μάχη του Φόρουμ Γκαλόρουμ, οι δυνάμεις του Μάρκου Αντωνίου δέχονται την επίθεση του στρατού των Ρωμαίων Συγκλητικών στο στρατόπεδό τους προκειμένου να λύσουν την πολιορκία του Δέκιμου Βρούτου.
Παρά τις βαριές απώλειές τους στην προηγούμενη μάχη, οι Συγκλητικοί διέθεταν μια ισχυρή δύναμη, κυρίως νεοσυλλέκτων, την υποστήριξη του Οκταβιανού Καίσαρα με τις λεγεώνες του και την αυτοπεποίθηση από την νίκη τους, που είχε αναγκάσει τον Αντώνιο σε υποχώρηση. Ο Αντώνιος δεν περίμενε την επίθεση κατά του στρατοπέδου του, που θα μπορούσε να σπάσει την πολιορκία και να οδηγήσει στην καταστροφή του στρατεύματός του αλλά διέταξε τις δύο λεγεώνες του να βγουν στο ανοιχτό πεδίο και να αντιμετωπίσουν τον υπερδιπλάσιο εχθρό. Οι βετεράνοι του υπάκουσαν.
Αυτοί, αν και πιέστηκαν πολύ, κατόρθωσαν να συγκρατήσουν την επίθεση των Συγκλητικών αλλά ο ύπατος Άουλος Χίρτιος (Aulus Hirtius) οδήγησε μια ορμητική επέλαση της ΙΙΙ Λεγεώνας μέσα στο στρατόπεδο με στόχο τη σκηνή του ίδιου του Μάρκου Αντωνίου. Η επίθεση σχεδόν πέτυχε αλλά η αντωνιακή V Λεγεώνα κράτησε και ένα δόρυ τραυμάτισε θανάσιμα τον Χίρτιο. Ακέφαλοι οι συγκλητικοί λεγεωνάριοι υποχώρησαν ενώ μια αντεπίθεση της λεγεώνας του Οκταβιανού (που με βάση των ιστορικό Σουητώνιο οδήγησε ο ίδιος ο Οκταβιανός Καίσαρας) ανέκτησε το πτώμα του Χιρτίου αλλά υποχώρησε ανίκανη να διατηρήσει τις θέσεις της.
Με τον θάνατο του υπάτου Χιρτίου (δεύτερος δημοκρατικός ύπατος που σκοτωνόταν σε λίγες μέρες) οι λεγεώνες του πέρασαν στη διοίκηση του Οκταβιανού, που αρνήθηκε να αναγνωρίσει την εξουσία της Συγκλήτου και να δώσει τη διοίκησή τους σε άλλον στρατηγό. Καθυστέρησε δε εσκεμμένα να υποστηρίξει τον πολιορκούμενο Δέκιμο Βρούτο στη Μούτινα με αποτέλεσμα οι δυνάμεις του τελευταίου να αποσκελετωθούν λιποτακτώντας στις δυνάμεις του Οκταβιανού. Ο Μάρκος Αντώνιος αγνοώντας την αναστάτωση στο στρατόπεδο των Συγκλητικών, έλυσε την πολιορκία και διέφυγε με τον στρατό του μέσα στη νύχτα κατευθυνόμενος βόρεια για να ενωθεί με τις δυνάμεις των συμμάχων του στις Άλπεις.
Έτσι, η μάχη ήταν μια αιματηρή ισοπαλία, που χαιρετίστηκε ως νίκη και για τους δύο: από την παράταξη του Αντώνιου γιατί αντιστάθηκε και άντεξε παρά την υστέρηση σε αριθμούς και από την παράταξη των Συγκλητικών γιατί έλυσε την πολιορκία και ανάγκασε τον εχθρό σε υποχώρηση.
Οι αντίπαλοι αποσύρθηκαν για ανασυγκρότηση: ο Δέκιμος Βρούτος κατέφυγε στη Μακεδονία μεταξύ άλλων πρώην συνωμοτών αλλά δολοφονήθηκε αργότερα από Κέλτες ιππείς που στάλθηκαν από τον Αντώνιο. Ο Οκταβιανός οδήγησε τις οκτώ λεγεώνες του κατά της Ρώμης, την οποία κατέλαβε αναίμακτα και συνέτριψε την Κικερώνεια παράταξη γενόμενος κύριος της Συγκλήτου. Ο Αντώνιος ενώθηκε με τις δυνάμεις του Λέπιδου και τελικά και του Οκταβιανού Αυγούστου, που συμμάχησε μαζί τους στη λεγόμενη Δεύτερη Τριανδρία.
