Ο Ιάκωβος ήταν ο δευτερότοκος βασιλιάς του καρατομηθέντος Άγγλου βασιλιά Καρόλου του 1ου και ανέβηκε στο θρόνο μετά τον θάνατο του αδερφού του, Καρόλου του 2ου. Όμως, η κατάσταση ήταν τέτοια που και αυτός με τη σειρά του ανατράπηκε από μέλη της προτεσταντικής αριστοκρατίας της Αγγλίας.
Οι υποψίες επιβεβαιώθηκαν, όταν ο Ιάκωβος βάπτισε τον διάδοχό του καθολικό. Τότε, το 1688, σημαντικοί άρχοντες κάλεσαν τον προτεστάντη βασιλιά της Ολλανδίας, Γουλιέλμο τον 3ο της Οράγης, να αναλάβει τις τύχες του αγγλικού θρόνου. Ο Γουλιέλμος αποβιβάστηκε στις αγγλικές ακτές με στρατό και γρήγορα κυριάρχησε αναγκάζοντας τον Ιάκωβο σε φυγή και de facto παραίτηση. Στο θρόνο ανέβηκε η μεγαλύτερη κόρη του, η Μαίρη η 2α, που ήταν προτεστάντισσα και σύζυγος του Γουλιέλμου της Οράγης.
Η κίνηση που απαίτησε τη συμμετοχή Άγγλων, Ουαλλών, Σκωτσέζων και την υποστήριξη των Ολλανδών ονομάστηκε “Ένδοξη Επανάσταση” και ήταν η κίνηση ανατροπής του τελευταίου καθολικού βασιλιά της Αγγλίας. Ωστόσο, η ιστορία δεν τελείωσε εκεί. Το 1690 ο Ιάκωβος, που ήταν βασιλιάς της Αγγλίας και Ιρλανδίας ως Ιάκωβος ο 2ος και βασιλιάς της Σκωτίας ως Ιάκωβος ο 7ος, έκανε μια σημαντική προσπάθεια να ανακτήσει τον θρόνο του. Αποβιβάστηκε στην Ιρλανδία και οργάνωσε στρατό στρατολογώντας μεταξύ των καθολικών Ιρλανδών.
Οι κινήσεις του έγιναν αντιληπτές και σύντομα ο βασιλιάς Γουλιέλμος ο 3ος βάδισε για να τον συναντήσει. Αυτό έγινε στις όχθες του ποταμού Μπόϋν κοντά στις ανατολικές ακτές της Ιρλανδίας, όπου συναντήθηκαν οι δύο στρατοί, οι προτεστάντες “Γουλιελμικοί” υποστηρικτές του Γουλιέλμου εναντίον των καθολικών “Ιακωβιτών”.
Ανοίγοντας τη μάχη, ο Γουλιέλμος έστειλε το ένα τέταρτο περίπου του στρατού του σε μια ευρεία κίνηση κύκλωσης, που παραπλάνησε όντως τον Ιάκωβο. Ο τελευταίος έστειλε τα καλύτερα στρατεύματά του και το μεγαλύτερο μέρος του πυροβολικού του να αντιμετωπίσουν τη δύναμη παραπλάνησης αποδυναμώνοντας πολύ τις θέσεις του. Η κίνηση ισοφάρισε τους αριθμούς αλλά οι ισχυρές αμυντικές θέσεις των “Ιακωβιτών” σε ένα ελαφρύ ύψωμα με έναν βάλτο να καλύπτει το πλευρό τους έκαναν τη μάχη μακρά και δύσκολη.
Μετά από ώρες μαχών, οι “Γουλιελμίτες” επικράτησαν οριστικά. Η νίκη τους ανέτρεψε τα σχέδια του Ιακώβου. Αν και ο πόλεμος δεν είχε τελειώσει, με μια ήττα στη θάλασσα τις ίδιες μέρες, οι καθολική συμμαχία των “Ιακωβιτών” είχε χάσει την πρωτοβουλία των κινήσεων. Το επόμενο έτος μια αποφασιστική νίκη των προτεσταντών “Γουλιελμιτών” θα θέσει τέρμα στα ανατρεπτικά σχέδια και θα εγκαινιάσει μια περίοδο σταθερότητας στο Βρετανικό βασίλειο.
Η επέτειος γιορτάζεται με λαμπρότητα σε Ολλανδία, Βόρειο Ιρλανδία και Αγγλία ως “η Δωδεκάτη” ή “Ημέρα των ανδρών της Οράγης”. Αντίθετα για τους υπόλοιπους Ιρλανδούς παραμένει μια μέρα αμφισβητούμενης αξίας. Αμφισβητούμενη είναι επίσης η επέτειος της μάχης του Μπόϋν ή του Ώγκριμ, που σφράγισε την ήττα των Καθολικών ένα χρόνο και 10 μέρες αργότερα αλλά παλιότερα αναφερόταν ως η “12η Ιουλίου” λόγω της χρήσης κι εκεί του Παλιού Ιουλιανού Ημερολογίου.
