O βυζαντινός στρατός του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου του Ε΄του ‘Κοπρώνυμου’, νικά τον βουλγαρικό υπό τον βασιλιά Τέλετς, στην πεδιάδα μπροστά στην Αγχίαλο (σημ. Πομόριε της ανατολικής Βουλγαρίας).
Οι Βούλγαροι είχαν ήδη καταγάγει μια νίκη στο στενό του Ρίσκυ στην οροσειρά του Αίμου, αλλά ο ηγεμόνας τους Βίνεχος, δεν κινήθηκε περαιτέρω επιθετικά και επιζήτησε ειρήνη. Η αριστοκρατία όμως εξεγέρθηκε και μακέλεψε τον ίδιο και την οικογένειά του, αντικαθιστώντας τον με τον ορμητικό Τέλετς.
Ο τελευταίος ξανάρχισε τις επιδρομές στη μεθόριο, που έκαναν τον ‘Κοπρώνυμο’ να εξέλθει της Κωνσταντινούπολης με ισχυρό στρατό, 800 πλοία και 9.500 ιππείς. Οι Βούλγαροι οχυρώθηκαν στα ορεινά περάσματα κατά την προσφιλή τους τακτική αλλά ο Τέλετς αποδείχθηκε ανυπόμονος. Σίγουρος για τη νίκη του επιτέθηκε στην ανοιχτή πεδιάδα. Επί δέκα και πλέον ώρες, Βυζαντινοί και Βούλγαροι μάχονταν για κυριαρχία στο πεδίο. Η σύγκρουση υπήρξε σκληρή και πολυαίμακτη και για τους δύο αλλά οι Βυζαντινοί επικράτησαν και ο Τέλετς είχε σύντομα την τύχη του Βίνεχου.
Ωστόσο, πέρα από έναν πρόσκαιρο θρίαμβο που εκτόξευσε τη λαοφιλία του στα ύψη, ο ‘Κοπρώνυμος’ δεν κέρδισε σχεδόν τίποτα. Επαναπαύτηκε στις δάφνες του και δεν εκμεταλλεύτηκε την βουλγαρική δυναστική κρίση για να καταλάβει περισσότερα εδάφη ή να καταφέρει κι άλλο χτύπημα εναντίον τους. Μέσα σε λίγες δεκαετίες, οι Βούλγαροι ήταν σε θέση να διεκδικήσουν και πάλι νέες νίκες και να πιέσουν ασφυκτικά την αυτοκρατορία, καταφέροντας μάλιστα και μια συντριπτική νίκη στο φρούριο των Μαρκελλών.
